Καλησπέρα σας. Είχα σκοπό να γράψω για κάτι άλλο σήμερα, αλλά όταν πληροφορήθηκα τα δυσάρεστα νέα για τον θάνατο της Amy Winehouse, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε όλους όσους έχασαν τη ζωή τους από τα καταραμένα αυτά διαόλια και αναφώνησα με έναν μικρό λυγμό: «Όχι, κι αυτή γαμώτο μου!». Βέβαια, το να ισχυριστείς ότι ήταν τόσο αναπάντεχο, θα πεις ψέματα. Το να πεις ότι δεν το είχες προβλέψει, επίσης θα είναι ψέμα. Το σοκ, παρ` όλα αυτά, παραμένει το ίδιο.
Θα μου πει και πάλι ο αντιρρησίας φίλος μου: «Μωρή τρελή στα τέτοια μου για το παλιοπρεζόνι! Στη Νορβηγία γίνεται της Κίτσας το κάγκελο κι εσύ της Λιλής σου τον χαβά;! ». Συμφωνώ αγαπημένε μου φίλε, αλλά ο τυπάς που το έπαιζε «όλα τα σφάζω κι όλα τα μαχαιρώνω» είναι παρανοϊκός και –πίστεψέ με- είμαι ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη Γη που θα μπορούσε να σου μιλήσει για την παράνοια. Οπότε, άσε εμένα στον κόσμο και εσύ αφού θα το διαβάσεις που θα το διαβάσεις το άρθρο, σταμάτα ΠΙΑ, άντε!
Δε θα κάνω κήρυγμα για τα ναρκωτικά! Ναι, οk κακό αυτό, δεν το βάζουμε στο στόμα (μύτη, φλέβες, κ.λπ.). Όλοι τα γνωρίζουμε αυτά.
Καθένας που πρόκειται να μπει σ` αυτό το τριπάκι, ξέρει ότι εκτελεί μια «αποστολή αυτοκτονίας», ξέρει ότι αυτό τον οδηγεί σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, ξέρει ότι η επιστροφή δε θα επιτευχθεί και ότι αν εν κατακλείδι επιτευχθεί αυτό θα γίνει πολύ δύσκολα και βασανιστικά.
Πολλοί λένε ότι οι περισσότεροι αυθεντικοί καλλιτέχνες είναι είτε ομοφυλόφιλοι είτε ναρκομανείς. Δεν ξέρω αν αληθεύει, αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι δεν τους κάνει ταλαντούχους η ιδιαιτερότητα ή η αδυναμία τους. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Freddie Mercury, τραγουδιστή και ιδρυτικό μέλος των Queen. Ήταν ένας απ` τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που πέρασε απ` τον πλανήτη «Μουσική». Τον έκανε ταλαντούχο η ομοφυλοφιλία του; Δε νομίζω… Απλά οι άνθρωποι αυτοί έχουν μία δόση ευαισθησίας παραπάνω απ` ότι εμείς οι απλοί θνητοί. Εκεί εντοπίζεται η πηγή του ταλέντου τους.
Και οι ναρκομανείς; Είναι αναλογικά ακριβώς το ίδιο: άνθρωποι με απέραντο ταλέντο, μεγάλη ευαισθησία αλλά σ` αυτούς προστίθεται ένα ακόμη στοιχείο. Είναι πολύ μπροστά απ` την εποχή τους, βλέπουν πολύ μακριά και οι σύγχρονοί τους (και όχι μόνο) δεν τους καταλαβαίνουν. Πόσους πήρε η «Λευκή Βασίλισσα» και πόσους θρήνησαν και θα θρηνούν ακόμα οι Τέχνες; Από πού να αρχίσω κι από πού να τελειώσω: Παύλος Σιδηρόπουλος, Elvis Presley, Jimmy Hendrix, Janis Joplin, Kurt Cobain, Jim Morrison είναι μόνο μερικοί από τους αδικοχαμένους μουσικούς που μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφεραν να πλουτίσουν τους ανεκτίμητους θησαυρούς της Μουσικής.
Δεν ξέρω αν υπάρχει θεός, παράδεισος ή κόλαση. Θέλω, όμως, να πιστεύω ότι αυτοί οι καλλιτέχνες δεν πάνε μαζί με τους υπόλοιπους. Φαντάζομαι τη… μετά θάνατον ζωή τους διαφορετικά: ένα απέραντο λιβάδι όπου όλοι μαζί –ως Άγγελοι πλέον- θα συζητούν και το βράδυ θα μαζεύονται όλοι μαζί για να ακούσουν τους τραγουδιστές, τους ποιητές και τους φιλοσόφους και να δουν τους ηθοποιούς. Λες να έχουν ένα τόσο κοινότυπο τέλος τέτοιοι άνθρωποι; Νομίζω πως αυτό είναι ό,τι καλύτερο τους αξίζει, και ξέρεις τι γίνεται τώρα εκεί πάνω; Η κιθάρα του Hendrix θα βγάζει φωτιές ενώ Elvis και Morrison θα τραγουδάνε με τις αγγελικές τους φωνές και η Joplin με τη νεοφερμένη Winehouse θα τους κάνουν φωνητικά. Λίγο πιο κάτω Σιδηρόπουλος και Cobain θα έχουν αγκαλιά τις κιθάρες τους και θα ονειροπολούν.
Γι` αυτό μη τους λυπάστε. Άλλωστε όπως λέει και ένα τραγούδι, «Κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς!». Έξαλλου, δεν έχουν πεθάνει. Εγώ αυτή τη στιγμή γράφω γι` αυτούς, ενώ εσύ σιγοτραγουδάς ένα τραγούδι τους και ο γείτονάς σου ροκάρει με κάποιο απ` τα τραγούδια τους. Όσο τους θυμόμαστε και τους τιμάμε όχι απλά δεν πεθαίνουν, αλλά ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.
Θέλω, λοιπόν, να αφιερώσω το παρακάτω ποίημά μου σε όσους χάθηκαν από ναρκωτικά και να πω στους Αγγέλους εκεί ψηλά να μας προσέχουν και που και που να ρίχνουν λίγη αστερόσκονη στα όνειρά μας…
Καλό ξημέρωμα.
Περιμένεις στη στάση το λεωφορείο,
το λεωφορείο που θα σε πάει σπίτι καί θα σου αδειάσει το μυαλό.
Στέκεσαι όρθιος, με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο
Και στρίβεις ένα τσιγάρο.
Το ανάβεις καί τραβάς μια γερή τζούρα
σαν να `ναι το τελευταίο σου.
Περιμένεις στη στάση το λεωφορείο,
το λεωφορείο που θα σε πάει σπίτι καί θα σου αδειάσει το μυαλό.
Εκείνη, όμως, δε θα πάψεις να τη σκέπτεσαι.
Τη γνώρισες πρόσφατα.
Αρχικά, ήσουν λίγο διστακτικός μαζί της.
Τελικά, δεν μπόρεσες να της αντισταθείς:
κατάλευκη κί ανάλαφρη, λαμπερή κί αιθέρια,
πιο όμορφη κί απ` την Αφροδίτη,
ανώτερη απ` όλους, θεούς καί δαίμονες, ανθρώπους καί ξωτικά.
Το βλέμμα της, αγνά προκλητικό, σε καλεί σε ένα ερωτικό παιχνίδι,
απ` το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Την ακολουθείς υπνωτισμένος καί χάνεσαι μαζί της
μέσα σε θολές αναμνήσεις, που θυμάσαι κάπου κάπου νοσταλγικά…
Περιμένεις στη στάση το λεωφορείο,
το λεωφορείο που θα σε πάει σπίτι καί θα σου αδειάσει το μυαλό.
Θέλεις καί πάλι να τη συναντήσεις,
να αγγίξεις το βελούδινο δέρμα της,
καί να μυρίσεις την αισθησιακή μυρωδιά της.
Θέλεις να τη μυρίσεις αχόρταγα, μέχρι να στερέψει
καί να χαθείς καί πάλι μαζί της, μέσα στην αγκαλιά της
όλο το βράδυ
σε όνειρα αλλόκοτα,
με ξωτικά, νεράιδες, αγγέλους κί άλλα πλάσματα
που μόνο στα παραμύθια έχεις διαβάσει
κί, όμως, μαζί της
τα βλέπεις, τα αγγίζεις, μιλάς μαζί τους…
Περιμένεις στη στάση το λεωφορείο,
το λεωφορείο που θα σε πάει σπίτι καί θα σου αδειάσει το μυαλό.
Θέλεις να ξεκόψεις, μα δεν μπορείς·
το σώμα σου τη ζητάει απεγνωσμένα,
το μυαλό σου τη σκάπτεται συνεχώς.
Σου `χει ανοικτή την πόρτα και δε σε δεσμεύει·
σου λέει όποτε θες, φύγε.
Δε μπορείς να δραπετεύσεις…
ή μήπως δε θες…;
Γιατί που θα βρεις καλύτερα;
Σε ταξιδεύει και σε παίρνει σε κόσμους μαγικούς.
Όμως, όλα αυτά είναι μικρές, χάρτινες ψευδαισθήσεις
που για λίγο κρατούν.
Κάποτε θα αναμετρηθείς με τα προβλήματα, δεν μπορείς συνέχεια να ξεγλιστράς.
Σε καταστρέφει, και το ξέρεις.
Δε θέλεις να ξεφύγεις, τελικά.
-Αθήνα, Σάββατο 12.03.2011-
-Αθήνα, Σάββατο 12.03.2011-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου