Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα

 

Καλησπέρα σας! Ξημέρωσε και πάλι Κυριακή και για ακόμη μία φορά  πέφτω σε κατάθλιψη. Γιατί; Γιατί τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα. Όταν ρίχνει το πέπλο της η νύχτα Σαββάτου, έχω πάντα μια γλυκιά μελαγχολία. Μόλις το ρολόι δείξει 24:00,χτυπαέι την πόρτα η θλίψη και την υποδέχομαι με ανοιχτές αγκάλες.

Μπλα, μπλα, μπλα… Φετιχιστικό μελόδραμα, ξέρω. Τι να κάνω, όμως;

Μου τη δίνει αυτή ημέρα όσο τίποτα άλλο! Χειμώνα- καλοκαίρι, Πάσχα- Χριστούγεννα. Πάντα. Έχει ένα κάτι τι αυτή η μέρα… Δεν μπορώ να το εξηγήσω, ούτε να το περιγράψω καν…

Την Κυριακή δεν έχω τι να κάνω και το μόνο που νιώθω είναι απόλυτη μοναξιά σκεπτόμενη πρόσωπα αγαπημένα πρόσωπα, χαμένες ευκαιρίες, αμέτρητες μαλακίες και γενικότερα όσα έχω κάνει στη ζωή μου.

Τελικά, μπορεί να μη μ` αρέσει, επειδή έρχομαι αντιμέτωπη με τους φόβους και τα «χρωστούμενά» μου. Όπως και να `χει ποτέ μου δεν τη χώνεψα αυτή τη μέρα…

Ξέρετε μόνο πότε μ` αρέσει αυτή η μέρα; Ακούστε σκηνικό: χειμώνας με καταρρακτώδη βροχή και εγώ να είμαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου! Τί να πείτε, καθένας με τα βίτσια του…

Εκτός, όμως, απ` αυτά είναι και πρόδρομος της Δευτέρας, της χειρότερης μέρας για τους περισσότερους. Εγώ πάλι προτιμώ τη Δευτέρα απ` την Κυριακή. Εσύ είσαι ανώμαλη, δεν την παλεύεις! Συμφωνώ απόλυτα φίλε μου! Δεν ξέρω αν έχω να πω κάτι άλλο. Ίσως, απλά, είχα την ανάγκη να γράψω έστω κι αυτά τα λίγα σήμερα για να ξαλαφρώσω την ψυχή μου…

Καλό υπόλοιπο Σ/Κ… 

 

What a wonderful (cinema) world...

 

Καλησπέρα σας! Ο Σεπτέμβριος είναι για διάφορους λόγους ο αγαπημένος μου μήνας. Κατ` αρχάς είναι ο πρώτος μήνας της αγαπημένης μου εποχής, του φθινοπώρου. Επίσης, τα φύλα των δέντρων αποκτούν αυτό το υπέροχο κιτρινωπό- σαπιομηλί χρώμα, ο ουρανός αποκτά συννεφάκια γκρι και έρχονται και τα πρωτοβρόχια!!!

Ο βασικότερος, όμως, λόγος ονομάζεται «Νύχτες πρεμιέρας/ Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Αθήνας»! Χρόνια ολόκληρα περίμενα αυτή τη στιγμή και να που -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- ήρθε! Το βράδυ της 18^ης Σεπτεμβρίου και ώρα 20:15 είδα τη πρώτη μου ταινία.

 Το προηγούμενο βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Είναι η γλυκιά αυτή ανυπομονησία που σε περιτριγυρίζει όταν ανυπομονείς για κάτι και νιώθεις τους δείκτες του ρολογιού κολλημένους… Όταν έφτασα έξω από τον κινηματογράφο αισθάνθηκα το ίδιο δέος μ` αυτό όταν πήγα στο μουσείο της Ακρόπολης (ναι, επίσης υπερβολή το ξέρω!!!). Ευτυχώς είχα καλή παρέα και ξεχνιόμουν, ειδάλλως θα περνούσα μαρτυρικές ώρες. Επιτέλους, μπήκαμε στην αίθουσα: ο Ανδρεαδάκης προλόγισε την ταινία, οι συντελεστές της ανέβηκαν στη σκηνή με το σκηνοθέτη να λέει μόνο δυο λόγια, τα φώτα έσβησαν και μετά από μερικά λεπτά διαφημίσεων η ταινία ξεκίνησε. Και το` όνομα αυτής “Fish `n` Chips”: Ο Άντι, ένας Κύπριος μετανάστης που έχει περάσει όλη του τη ζωή τηγανίζοντας ψάρια και πατάτες στο Λονδίνο, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Κάνει το όνειρό του πραγματικότητα αλλά πολύ σύντομα αυτό μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς έχει ξεχάσει κάτι πολύ βασικό: ότι η Κύπρος, σε καμία περίπτωση, δεν είναι Λονδίνο.

Το σενάριο δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, καθώς έχουμε δει πολλές φορές κάτι παρεμφερές. Το τέλος το βρήκα εντελώς κλισεδιάρικο. Παρ` όλα αυτά, κάποια σκηνοθεσιακά/ σεναριακά ευρήματα ανέτρεψαν τα δεδομένα και κρατούσαν τον θεατή σε εγρήγορση, όπως και κάποιες συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές, οι οποίες μπορούν κάποιος να  χαρακτηριστούν εξαιρετικές.

Η δεύτερη μέρα ήταν η χθεσινή (την ώρα, βέβαια, που θα έχω ανεβάσει το άρθρο θα είναι προχθεσινή). Με το που είδα αυτή την ταινία –για να είμαι ακριβής το ντοκιμαντέρ- είπα μέσα μου: «ο κόσμος να χαλάσει, εγώ θα βρω τρόπο να πάω!!!». Ευτυχώς βρήκα και πάλι πολύ καλή παρέα και πήγα. Η αγωνία μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη, όχι όμως για τον ίδιο λόγο. Αυτή τη φορά ήταν λόγω της ταινίας, του ντοκιμαντέρ. Καλά ρε κοπελιά, και τι ήταν πια αυτό το ντοκιμαντέρ;! Αυτό το ντοκιμαντέρ ήταν αφιέρωμα στον μεγαλύτερο –κατ` εμέ- έλληνα σκηνοθέτη όλων των εποχών, Νίκο Νικολαΐδη. Στο ντοκιμαντέρ “Directing Hell”, φίλοι και συνεργάτες μιλάνε για τον κορυφαίο έλληνα σκηνοθέτη, έτσι όπως τον έζησαν τόσο ως άνθρωπο όσο και ως καλλιτέχνη

 

 

Σ` αυτό το σημείο δεν μπορώ να μη συγχαρώ τον σκηνοθέτη Χρήστο Χουλιάρα, με το κατατοπιστικότατο αυτό docu: αρχειακό υλικό απ` όλες τις ταινίες του, καθώς και σχόλια απ` τους συντελεστές αλλά και άλλους ανθρώπους της τέχνης, όπως τη δημοσιογράφο και κριτικό Ροζίτα Σώκου.

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι λυπάμαι αφάνταστα που δε θα έχω την τιμή να τον γνωρίσω έναν τόσο πολυπράγμων ΑΝΘΡΩΠΟ και να μιλήσω έστω και πέντε λεπτά μαζί του. Νίκο –που ξέρεις;- ίσως, σε δω στην κόλαση, αγάπη μου.

Ας κάνουμε, όμως και λίγο κους-κουσάκι. Τι κόσμο βλέπει κανείς στο φεστιβάλ; «Κουλτούρα και διάσημους», θα πουν εσφαλμένα πολλοί. Ναι, θα δείτε κάποιους διάσημους και ναι θα δείτε λίγους κουλτουριάρηδες. Ένα μεγάλο ποσοστό είναι ψευτοκουλτουριάρηδες. Και πως τους ξεχωρίζεις; Απλούστατο: καρό πουκάμισο σκέτο ή ξεκούμπωτο με αμάνικο λευκό φανελάκι από μέσα, ray-ban μυωπικό, all star και το βλέμμα «είμαι-και-καλά-χαμμένος-στη-μετάφραση-και-πού-προβληματισμένος».

Το ποσοστό συμπληρώνουν οι «κανονικοί» άνθρωποι και κάποιοι που ούτε ξέρουν για ποιον λόγο πήγαν εκεί. Υπάρχουν τέτοιοι; Αν υπάρχουν λέει;! Έχει τελειώσει το “Directing Hell” και καθώς βγαίνουμε από την αίθουσα ακούω μια (γυναικεία) φωνή να λέει: «Δεν το πολυκατάλαβα….». εκείνη τη στιγμή ήθελα αφενός να λυθώ στα γέλια και αφετέρου να της πω: «Βρε ασβεεεεεεεε, τι δουλεία έχεις εδώ αν δεν ξέρεις καν τί εστί  Νικολαΐδης και αν δεν έχεις δει τη μισή, τουλάχιστον, φιλμογραφία του;;;;;;;;». Κρατήθηκα, όμως, και ξέσπασα σε γοερά γέλια.

Με όσα είδα και διάβασα, ήταν μια πού καλή χρονιά για το έφηβο φεστιβάλ μας. Μιας και βρίσκεται στο κατώφλι της ενηλικίωσης, να ευχηθώ και του χρόνου με ακόμη δυνατότερες ταινίες και αφιερώματα.

Καλό ξημέρωμα!

Άγγελοι με σπασμένα φτερά...

Καλησπέρα σας. Μετά από μια περίοδο άσχημων συμβάντων και αναμπουμπούλας είπα να γράψω -επιτέλους!- ένα άρθρο. Για να είπον την αλήθεια, είχα στερέψει απ` αυτό που λέμε «έμπνευση».

  

Την έμπνευσή μου την ξαναβρήκα σε μια συζήτηση που είχα στην αρχή της εβδομάδας. Είχα βγει για χαλαρό καφεδάκι  με τον ξάδερφο μου και κουβέντα στην κουβέντα καταλήξαμε στο τι στο καλό 

 γίνονται τα πραγματικά ταλαντούχα παιδιά στην Ελλάδα.

Και δε μιλάμε γι` αυτά που η τσέπη της μαμάς και του μπαμπά κρατάει και λένε «ε, μωρέ ας γίνω ηθοποιός/ζωγράφος/ κ.λπ., αφού λεφτά έχω» ή αυτούς που έχουν τα κονέ για να μπορούν να αναδειχθούν ή –ακόμη χειρότερα- να προωθηθούν. Μιλάμε για τα παιδιά που είναι προικισμένα απ` τη φύση τους με ΤΑΛΕΝΤΟ (συγγραφή, σκηνοθεσία, εικαστικά, κ.λπ.).

 Τί κάνουν αυτά στην Ελλάδα; Μη σκέφτεστε και πολύ, φυσικά και είναι ρητορική η ερώτηση.

Ξέρετε πόσα παιδιά είναι ταλαντούχα, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα (ελλείψει χρημάτων, στήριξης από οικογένεια) να κάνουν το ταλέντο τους «επάγγελμα»; Το επάγγελμα το θέτω εντός εισαγωγικών, διότι αυτοί που είναι παθιασμένοι, ερωτευμένοι θα έλεγα, με την τέχνη τους, παρ` όλο που κερδίζουν χρήματα απ` αυτή, ποτέ δε θα την αντιμετώπιζαν κερδοσκοπικά. Γιατί να μην έχουν μέλλον αυτά τα παιδιά στην Ελλάδα και γιατί να έχουν μόνο τρεις διεξόδους; Μάλιστα, τρεις: 1) ακολουθούν αυτό που θέλουν στην Ελλάδα και ψωμολυσσάνε, 2) ακολουθούν κάτι διαφορετικό απ` αυτό που θέλουν και 3) ακολουθούν αυτό που θέλουν στο εξωτερικό και προκόβουν.

Γιατί γαμώτο μου δε δίνετε ευκαιρίες σ` αυτά τα παιδιά να μεγαλουργήσουν στη χώρα μας; Γιατί γαμώτο μου να σ` αναγκάζουν ν` ακολουθήσεις κάτι άλλο απ` αυτό που επιθυμείς όσο τίποτα; Γιατί γαμώτο μου να σ` αναγκάζουν να φύγεις απ` τη χώρα σου για να ασκήσεις με αγάπη αυτό που θες;

ΝΑ ΧΕΣΩ ΤΑ ΚΟΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ ΣΑΣ! ΟΥΣΤ! Ακόμα και στην Τέχνη μπαίνει η παράμετρος του ρουσφετιού! Έλεος! Κάτω τα χέρια σας απ` την Τέχνη, ρε! Είναι απ` τα λίγα πράγματα που προσπαθούμε να κρατήσουμε αγνά σ` αυτόν τον μπάσταρδο κόσμο. Μη την ξεπαρθενεύετε (κι αυτή)!

Ακόμα κι εγώ είμαι αιχμάλωτη σε δικά μου δεσμά. Τι εννοώ; Απ` τη Γ` γυμνασίου ήθελα να σπουδάσω γερμανική φιλολογία. Δεν το πέτυχα. Προσπάθησα και δεύτερη φορά. Τα κατάφερα! Παρ` όλα αυτά δεν αισθάνομαι πλήρης. Ξέρετε πότε αισθάνομαι πλήρης, γεμάτη, ευτυχισμένη; Όταν γράφω. Γενικά. Οτιδήποτε. Μία παράγραφο στο blog, ένα στίχο για ένα ποίημα, μια γραμμή σε ένα πεζό. Οι καθηγητές μου (ευχαριστώ Μάρα, Βούλα, Μιχάλη, Χάρη) μου είπαν ότι έχω… ταλέντο. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά εγώ παίρνω ζωή μέσα απ` το γράψιμο. Επίσης έχω λάβει το εξής μήνυμα απ` τον πιο δύσκολο και απαιτητικό αναγνώστη του κόσμου: «Έχεις φανταστική γραφή. Ταξιδεύει η πένα». Οπότε κάτι θα `χω, δεν μπορεί… (ψώνιοοοοοοο!)

Γιατί έχουν φτιάξει έναν κόσμο, έτσι ώστε όοοοοοοοοοοολα να περιστρέφονται γύρω απ` το χρήμα; 

Γιατί το θεοποιούμε; Διάβασα κάπου ότι με το χρήμα δεν μπορείς να αγοράσεις την ευτυχία. Μπορείς, όμως, να νοικιάσεις μπόλικη. Πλέον (εξ)αγοράζεις όχι μόνο ευτυχία, αλλά τα πάντα.

«Τι θα κάνεις παιδί μου», με ρώτησε η μητέρα μου όταν δεν πέρασα την πρώτη φορά. Της είπα ότι θα γίνω  συγγραφέας. Και ξεκίνησε ένα ολόκληρο κήρυγμα με το ότι αυτό δεν είναι δουλειά, αλλά χόμπι και δε κερδίζω χρήματα και πως θα ζήσω και μπλα, μπλα, μπλα… Τι απάντησα; Το χειμώνα θα ψήνω κάστανα και το καλοκαίρι καλαμπόκι στο Μοναστηράκι και παράλληλα θα πλασάρω και τα ποιήματά μου. Φαντάζεστε τι επακολούθησε….

Έτσι, εγώ θα γίνω καθηγήτρια (αντί συγγραφέας), ο Γιάννης λογιστής (αντί εικαστικός), ο Χρήστος ηλεκτρολόγος (αντί σκηνοθέτης), κ.ο.κ.

Πάντως ελπίζω! Ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσει ο τροχός, διότι είμαι ρομαντική ψυχή. Εύχομαι, λοιπόν, ολόψυχα σε όλους αυτούς κάποια μέρα να δουν το όνειρό τους να βγαίνει αληθινό και να μη σταματήσουν ποτέ να παλεύουν γι` αυτά.

Καλό ξημέρωμα.

Summer Απολογισμοί: Love`s & Hate`s

Καλησπέρα σας! Καλό μήνα σε όλους και καλό φθινόπωρο (η αγαπημένη μου εποχή!). Πάντα, την πρώτη και την τελευταία μέρα κάθε εποχής έχω ένα κάτι τι, δεν μπορώ να το εξηγήσω…

Κάθε κατάσταση έχει και τα θετικά της και τα αρνητικά της. Ακόμα και το καλοκαίρι έχει τα δικά του. Ας κάνουμε λοιπόν έναν διαχωρισμό των “Hate`s” και των “Love`s” του καλοκαιριού.

“Hate`s”

Κουνούπια: Αυτά τα μικρά φτερωτά βαμπίρ είναι ο χειρότερος μου εχθρός. Αν ανήκετε στη δική μου κατηγορία, νομίζω με καταλαβαίνετε απόλυτα: Είμαστε μια παρέα επτά ατόμων, που λέτε, και ασφαλώς αποτελούμε έναν θεσπέσιο μπουφέ, εν ολίγοις το όνειρο κάθε κουνουπιού- από Α+ μέχρι 0-. Εκεί, λοιπόν, που συζητάμε  η μόνη που χτυπιέται σαν επιληπτική είμαι εγώ. Και δε φτάνει που με ξεζουμίζουν μου αφήνουν και κάτι σημάδια ΝΑ- με το συμπάθιο. Το ξέρω ότι είμαι γλυκοαίματη, αλλά όχι κι έτσι! Ήμαρτον πια! Αυτό το μικρό αιμοδιψές τερατάκι που σου ρουφάει το αίμα είναι ΜΕΓΑΛΟΣ μπελάς!

Αντικουνουπικό: Και ναι!!! Αυτό το θαυματουργό μπουκαλάκι που απωθεί τα ενοχλητικά βαμπίρ είναι εδώ!!! Κι εκεί που πας να πεις bye- bye κνησμέ κι ενοχλητικά σημάδια πατώντας το ψεκαστήρι, σου έρχεται μια ξαφνική… ευωδιά. Αρχίζεις να μυρίζεις ό,τι βρίσκεται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου. Εν κατακλείδι, συνειδητοποιείς ότι αυτή η οσμή προήλθε από αυτό το μικροσκοπικό μπουκαλάκι. Οι ενέργειες που ακολουθούν είναι οι εξής: 1)Σταυροκοπιέσαι, 2)Κατεβάζεις καντήλια και μητροπόλεις για την τύχη σου, 3)Εκτινάσσεις σε απόσταση δύο χιλιομέτρων το άμοιρο μπουκαλάκι, αφού πρώτα το φασκελώσεις και 4) Πηγαίνεις στη μπανιέρα μουρμουρώντας!

Έγκαυμα: Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο προετοιμασίας, καρτερικότητας και ανυπομονησίας, ήρθε η ώρα να κάνεις ντου από παντού στην παραλία και να αφήσεις τους πάν τες άφωνους! Μαγιό, πετσέτες, τσάντες, κ.λπ., κ.λπ. Κάνεις, όμως, και τη… μαγκιά και δεν βάζεις αντηλιακό για να μαυρίσεις γρηγορότερα. Νιώθεις τράβηγμα, ξέρεις ότι κοκκίνισες αλλά της Λιλής σου ο χαβά. Γυρνάς στο δωμάτιο/ σπίτι κάνεις χλιαρό μπάνιο, βάζεις bepanthol αλλά τίποτα. Σου χαλάει όλη η μέρα (και βδομάδα!!!) και… πως την περνάς; Με την παρέα/ μαμά να σου βάζουν/ βάζει  αγελαδίτσα και το χειρότερο με φωνές: τους μεν επειδή τους έκλεισες μέσα (παρ` όλο που τους είπες να βγουν χωρίς εσένα) και τη δε επειδή κάηκες (και θα σου ΠΕΤΑΞΕΙ και τη ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΤΑΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ μάνας: «ΕΓΩ στα λεγα, ΑΛΛΑ εσύ ΔΕΝ την ακούς τη ΜΑΝΟΥΛΑ!!! Καλά να πάθεις τώρα. Αχ, θα με πεθάνεις εσύ!»).

Τεχνολογία: Ναι, ok το είπαμε: ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ, αλλά το καλοκαίρι θέλουμε την ησυχία μας. Μου τη δίνει να ακούω κάθε λίγο και λιγάκι ένα κινητό να χτυπάει με κάποιο summer hit. Βάψ` το μπλε και πέτα  το φίλε μου!!! Μου τη δίνει να λένε: «Πάω στο νετ για δέκα λεπτάκια. Δε θα αργήσω μωρέ…». Μπουρλότο τώρα!!!  Μου τη δίνει να τους βλέπω όλους με ένα i-pod στο χέρι και ακουστικά στ` αυτιά. Κάψ` το!!! Και εσύ; Εγώ; Τι εγώ; Άλλο εγώ!!! Ναι, το ξέρω ότι τα πρώτα πράγματα που σημείωσα στη λίστα των διακοπών ήταν η… αγία τριάδα, αλλά βρεεεεεε, πως θα σας είχα έναν ολόκληρο μήνα χωρίς άρθρα; Δε μου πήγαινε η καρδιά…

“Love`s”

Καρπούζι: Είναι κόκκινο, ζουμερό, δροσιστικό είναι απλά τέλειο!!! Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το τρώει… Με φέτα, με κασεράκι, σκέτο (έτσι μου αρέσει, τα προαναφερθέντα απλά για ντεκόρ), χυμός, το καρπούζι έχει πολλές παρασκευαστικές ικανότητες και όλες είναι υπέροχες.  Κι όποιος δεν το τρώει ξέρει τίποτα από φαγητό! Άντε πια! Καρπούζι ζούμε για να σε γευτούμε, κι όσοι δε σε γευτούνε…

Ανατολή του ήλιου: Σηκώνομαι κατά τις έξι με ένα ποτήρι παγωμένο γάλα και τα «Γουρούνια στον άνεμο» ανά χείρας. Όσο διαβάζω  λαίμαργα  το βιβλίο, του ρίχνω κλεφτές ματιές και τον βλέπω , με έναν τόνο νοσταλγίας,  από απέναντι να ξεπροβάλλει δειλά- δειλά και νωχελικά αλλάζοντας το χρώμα του από κόκκινο του πάθους σε αισιόδοξο κίτρινο. Είναι μια απ` τις ομορφότερες στιγμές του καλοκαιριού και, παρ` όλο που τη ζω καθημερινά, ποτέ δεν τη χορταίνω. 

Θάλασσα: Μια, επίσης, καλοκαιρινή συνήθεια που δε χορταίνω. Νομίζω ότι παραπάνω απ` το 50% των καλοκαιρινών μου διακοπών, το έχω περάσει μέσα στη θάλασσα. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγω και να μην έχουν μουλιάσει τα χέρια μου! Φέτος πραγματικά αγανάκτησα!!! Πήγε Αύγουστος να κάνω το πρώτο μου μπάνιο, ενώ άλλες χρονιές ξεκινούσα 21 Μαΐου (ναι! σοβαρολογώ!!!). Πίκρα μεγάλη, αλλά άξιζε η αναμονή. Πραγματικά με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που κάθονται και λιάζονται μόνο. Σιγά ρε φίλε! Μου κοτσάρεις και το Ray-ban και κάτι τρέχει στα γύφτικα! Χαλάρωσε λίγο! Δροσίσου τώρα!

Ανεμελιά: Σχολείο; Πανεπιστήμιο; Δουλειά; Έννοιες και καημοί; Νεύρα; ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗΗΗΗΗΗΗ! Έχουμε καλοκαίρι! Δε σκεφτόμαστε ΤΙΠΟΤΑ απολύτως! Όσοι σκάνε δεν έχουν δουλειά εδώ! Στην πυρά με τους ξενέρωτους (που λέει και το άσμα…). Δεν είναι ωραίο να χαλαρώνεις; Με την παρέα, την οικογένεια ακόμα και μόνος! Είσαι free και λέει. Αλλάζεις τελείως. Βγάζεις εκείνη τη μουτσούνα της σοβαροφάνειας, φοράς το καλύτερό σου χαμόγελο και το βλέμμα «Φλου, φίλε μου όλα είναι, Φλου». Ναι, φίλε μου! Εσύ είσαι ο άρχοντας! Και σε πάμε πολύ!

Για να δούμε: ΙΣΟΠΑΛΙΑ! Δε νομίζω, όμως, να υπάρχει κάποιος που θα πει hate για το καλοκαιράκι… Θα σας καληνυχτίσω με ένα γαλλικό καλοκαιρινό τραγουδάκι και don`t worry!!!  Το καλοκαίρι θέλει δε θέλει θα (ξανα)έρθει! Δέκα μήνες μείνανε…