Το φαινόμενο του “bullying” έχει παγκόσμια εμβέλεια και εξαπλώνεται ταχύτατα. Όπως καταλαβαίνετε έχει φτάσει και στην Ελλάδα (σιγά μη δεν έφτανε εδώ κάποιο αρνητικό φαινόμενο). Όλοι έχουμε έρθει σ` επαφή με διάφορες μορφές ενδοσχολικής βίας –ψυχολογική, σωματική, λεκτική-, άλλοι ως θύτες, άλλοι ως θύματα και άλλοι ως απλοί παρατηρητές.
Στα ελληνικά σχολεία υπάρχει μπόλικη βία: από καθηγητή προς μαθητή (αν και σπάνια πλέον στις μέρες μας), από μαθητή προς καθηγητή (πριν γελάσεις σε προλαβαίνω και σου λέω ότι το να μην αφήνεις τη θεολόγο να κάνει μάθημα φωνάζοντας, χασκογελώντας και κάνοντας την τάξη μπ****λο, εξαναγκάζοντάς την να βγει έξω κλαίγοντας είναι βία και μάλιστα στη χειρότερή της μορφή, ψυχολογική) και από μαθητή προς μαθητή. Θα επικεντρωθώ στην τελευταία μορφή βίας.
Θα σας πω τη δική μου ιστορία ως θύμα. Πριν ξεκινήσω, όμως, θέλω να ζητήσω ένα τεράστιο συγγνώμη μέσα από την καρδιά μου αν σε κάποια στιγμή κορόιδεψα, είτε εκούσια είτε ακούσια, κάποιο παιδί ή αν βρέθηκα στη θέση του παρατηρητή χωρίς να καταγγείλω το περιστατικό.
Μια ιστορία θα σας πω για τη Λεύκη, τη Λεύκη τη Φλου… Υπήρξα αρκετές φορές το «καινούριο φρούτο» του σχολείου, για την ακρίβεια τέσσερις. Μία, όμως, έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου (να ξεκαθαρίσω ότι δε θα αναφέρω ούτε το μέρος, ούτε το σχολείο στα οποία έγινε ό,τι έγινε). Πήγα, λοιπόν, σε ένα σχολείο μιας πόλης όταν ήμουν «χ» ετών. Έκανα εγγραφή και από Σεπτέμβρη ξεκίνησα κανονικά τα μαθήματα. Μέχρι και τον Ιανουάριο πήγαινα στο σπίτι μου και έκλαιγα. Μίσησα το σχολείο. Οι αποδόσεις μου έπεσαν κατακόρυφα. Ακόμα ηχούν στ` αυτιά μου οι ψίθυροι: ξέρετε, το κλασσικό «ψψψψ» στο αυτί του άλλου που παράλληλα σε κοιτάνε και χασκογελάνε, ενώ μπορεί να μη μιλάνε για σένα και το κάνουν απλά και μόνο για να σε πικάρουν. Τα (μεγάλα κυρίως) διαλείμματα στο σχολειό ήταν ατελείωτα! Καθόμουν μόνη μου σε μια γωνία και άκουγα τη μουσική μου, ζωγράφιζα και μετρούσα αντίστροφα τα κλάσμα των δευτερολέπτων.
Μόνο όσοι έχουν έρθει στη θέση μου μπορούν να καταλάβουν το πώς ένιωθα: χαζή, ηλίθια, ανίκανη, άσχημη, ζώον, κ.λπ. Έψαχναν την παραμικρή αφορμή για να με κοροϊδέψουν: το ντύσιμό μου (τους φαινόταν, βλέπετε, παράλογο να πηγαίνει μια κοπέλα «χ» ηλικίας στο σχολείο με φόρμες, τζιν, φούτερ και χωρίς make-up, ενώ αν πήγαινα ντυμένη όπως στο Villa Mercedes θα ήμουν μια χαρά!), τις απορίες μου (οι “Illuminati” τα ήξερα όλα). Με έφτασαν σε σημείο να λέω (ακόμη και τώρα), πως αν μου έλεγαν τι θα ήθελα, να ζήσω άλλη μια φορά την ίδια σχολική χρονιά ή να πεθάνω, να απαντάω χωρίς καμία σκέψη το δεύτερο.
Αναρωτιέμαι αν, μέσα απ` αυτό, βγήκα δυνατότερη. Πιστεύω ναι, διότι τώρα έμαθα πώς να χειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις. Δεν κάθομαι πλέον κάτω από κουβέντα. Έμαθα να υπερασπίζομαι το δίκαιό μου (διότι, μέχρι τότε υπερασπιζόμουν το δίκαιο όλων των άλλων). Δε θα τους αφήσω να με ξαναπατήσουν! Είμαι η Λεύκη και είμαι καλά (ωπ, τώρα το γύρισα λίγο σε Α.A.)
Ας αλλάξουμε… Νταήδες, σταματήστε! Ποιος ο λόγος να το κάνετε αυτό; Τι κερδίζετε, ευχαρίστηση; Να πάτε να σας κοιτάξει κανένας γιατρός, διότι αυτό λέγεται σαδισμός (και δε νομίζω ότι τα θύματά σας είναι όλοι βιτσιόζοι). Θύματα και παρατηρητές, μιλήστε! Θα νιώσετε καλύτερα, πιστέψτε με. Όταν μίλησα για πρώτη φορά σε κάποιον αμέσως ένιωσα πολύ καλύτερα! Και τώρα που το γράφω πιστεύοντας πως θα το διαβάσουν έστω και λίγα άτομα νιώθω ακόμα καλύτερα! Μη κάνετε το λάθος μου και τα κρατάτε για τον εαυτό σας….
Καλό ξημέρωμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου