Ξέσπασμα

Γεια σας και πάλι... Αν δείτε το προφιλ μου (βαριέστε το ξέρω) θα δείτε ότι είμαι Ελληνίδα. Περήφανη; Απαντώ δεν ξέρω… Πώς να `μια άλλωστε…;

«Μα έχουμε λαμπρή ιστορία, ένδοξο παρελθόν, πλούσια παράδοση», θα πουν εύστοχα κάποιοι. Και πράγματι έχουμε! Αν ήξερε , όμως, ο Σωκράτης τότε τη σημερινή κατάσταση θα είχε αλλάξει χώρα – που λέει εύστοχα και το «Παραμύθι» των ffc. Όταν ένας λαός προσκολλάτε και αρκείται σε ένα ένδοξο παρελθόν, τότε –όπως άλλωστε μας έχει αποδείξει ήδη η ιστορία- δημιουργεί ένα μίζερο μέλλον. Θέλω έστω και τώρα να δημιουργήσω ένα όμορφο μέλλον για μένα και γι` αυτούς που αγαπώ. Αφήστε με να το κάνω!!!

Είμαι κι εγώ αγανακτισμένη! Δεν ξεσπάω ούτε σπάζοντας βιτρίνες καταστημάτων, ούτε ξηλώνοντας πεζοδρόμια, ούτε ξυλοφορτώνοντας μπάτσους (αν και το τελευταίο νομίζω ότι χρειάζεται…). Η εκτόνωση μου είναι η λογοτεχνία. Γράφω ποιήματα, καλά/ κακά, δεν ξέρω. Πάντως εγώ εκτονώνομαι. Άλλα μιλάνε για έρωτα, άλλα για ναρκωτικά κι άλλα για την κατάσταση που επικρατεί. Το ποίημα που ακολουθεί ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Αφιερώστε 3 λεπτά απ` τη ζωή σας για να το διαβάσετε. Νομίζω καθένας μας έχει χάσει ώρες ολόκληρες σε πολύ πιο άσκοπα πράγματα απ` αυτό. Σε κάποιους θα αρέσει και σε κάποιους όχι… 

Ανήκω στην καταραμένη Γενιά…
Γεννήθηκα το `92,
περίπλοκη ιστορία.
Όνειρό μου από μικρή,
τον κόσμο ν` αλλάξω, μόνο λίγο.

Τα χρόνια κύλησαν…
Νιώθω εγκλωβισμένη.
Εγκλωβισμένη
μέσα σε μια γυάλα από τζάμι αλεξίσφαιρο.
Πνίγομαι,
πνίγομαι παντού,
στο σπίτι, στο σχολείο…
Λέμβος σωτηρίας μου τα όνειρα που έκανα κάποτε,
και τα οποία δεν υπάρχουν πια…
Μου τα ισοπέδωσαν.
Μου τα κατασπάραξαν.
Μου τα διέλυσαν.
Μου τα αφάνισαν.

Όλα με φοβίζουν,
νιώθω…

Το σύστημα μας διαλύει όλους
-εκτός, βέβαια, απ` αυτούς
που γραβάτες φορούν και
σε θρόνους βασιλικούς το λυγερόκορμο ανάστημά τους θρονιάζουν-
μας κάνει να αισθανόμαστε φόβο για
να ονειρευτούμε,
να αγαπήσουμε,
να ζήσουμε•
μας εξανδραποδίζει.
Δε θέλω να γίνω πιόνι τους!
Θέλω μονάχα ελεύθερη να Ζήσω και να Πεθάνω,
όπως Γεννήθηκα.

Το «πρέπει»,
Μικρούς και μεγάλους μέσα σε καλούπια μας βάζει,
εκκολάπτοντας κάλπικους καθωσπρεπισμούς.
«Πρέπει να σπουδάσεις,
χρήματα για να βγάλεις, τρανός για να γίνεις», λένε όλοι.
Όχι, όχι, όχι!
Φτάνει, ως εδώ!
Κάνε αυτό που σ` αρέσει,
όχι αυτό που σου προστάζουν
οι άλλοι, οι μεγάλοι, οι μυαλωμένοι.
Η ζωή σου ανήκει- άδραξέ την!
Θυμήσου, δική σου είναι η ζωή,
κι αν κάνεις κάτι λάθος
ούτε να φοβηθείς, ούτε να υποταχτείς στους μυαλωμένους.
Τα λάθη είναι για να γίνονται
-όχι, όμως, για να επαναλαμβάνονται.
Γι` αυτό μάθε απ` αυτά και
Βάδιζε –αργά και σταθερά- μπροστά, μόνο μπροστά.
Άλλαξε ό,τι μπορείς, είτε μεγάλο είτε μικρό,
δεν έχει σημασία.
Όμως, άλλαξε…
                  -Ρόδος, Δευτέρα 31.01.2010-

Καλό ξημέρωμα!