Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

What's with Φλου?



Ναι, ντάξει chill! Δυο άρθρα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Είπα να βρω τον παλιό καλό μου εαυτό. Έτσι κι αλλιώς το γράψιμο αποτελούσε για μένα μια μορφή ψυχοθεραπείας και εσείς οι εθελοντές ψυχολόγοι  μου. Οπότε ή θα πέσω πάλι στα ψυχοφάρμακα  για να μη σκέφτομαι ή θέλετε δε θέλετε θα με επωμιστείτε!

Τι παίζει στη ζωή μου από το `13 ουσιαστικά που έκοψα αρκετά τη συχνότητα συγγραφής άρθρων:

·         Ξεκινάμε βασικά από τον Νοέμβριο του `12, οπότε και γνώρισα τον καλό μου. Τα ξέρετε τώρα, ήταν οι αρχές, ήμασταν στις κάψες και τους έρωτές μας, που μυαλό για να γράψω; Εδώ ξεχνούσα άλλα βασικότερα πράγματα, όπως πχ να φάω (ποιος; ΕΓΩ να ξεχάσω να φάω, σαν ανέκδοτο ακούγεται), δεν είχα μυαλό για τέτοια.
·         Αφότου πέρασαν οι πολλές οι κάψες και τα μέλια, ήρθε το Εράσμους! (Μισό λεπτό, πάω στη γωνία μου, να κλάψω σε εμβρυική στάση για 2-3 ώρες, κι έρχομαι) Όσοι δεν πήγατε όσο ήσασταν φοιτητές, κάνατε μεγάλη βλακεία, μεγαλύτερη κι απ` αυτή του Γιωργάκη. Όσοι είστε ακόμα φοιτητές αλλά δε θέλετε να πάτε ή δεν προλαβαίνετε έχω να σας πω ότι είστε πιο χαζοί και από τον Σαμαρά (βαριές κουβέντες τώρα). Όσοι ετοιμάζεστε να πάτε, αφενός σας φθονώ και αφετέρου εύχομαι ολόψυχα να περάσετε υπέροχα και να αδράξετε μία ευκαιρία που σας δίνεται για να διευρύνεται το μυαλό σας, τις γνώσεις σας, τις εμπειρίες σας, να γνωρίσετε νέο κόσμο, να δείτε νέους τόπους, να κάνετε μεταμόσχευση συκωτιού και στομάχου. Όσοι έχετε ήδη πάει, με καταλαβαίνετε απόλυτα.
·         Κατά τη διάρκεια του Εράσμους έπαθα μια βαρβάτη καταθλιψάρα, διότι ένιωθα (και πρακτικά ήμουν) μόνη. Πέρασα ένα δίμηνο κλεισμένη στο δωμάτιο, κουκουλωμένη κάτω από το πάπλωμα, έβγαινα μόνο για να πλένομαι που και που, να τρώω και να καταναλώνω τρελές ποσότητες αλκοόλ κάθε μέρα.
·         Μετά επιστροφή από το Εράσμους it is. Ακόμα πάσχω από PES (Post Erasmus Syndrome) και δεν το έχω ξεπεράσει τελείως. Όσοι έχετε πάει, με καταλαβαίνετε, όσοι θα πάτε θα με καταλάβετε, όσοι δεν πήγατε, τον πούλο.
·         Στο μεσοδιάστημα αφενός τα τσούγκρισα με μία καλή φίλη, η οποία σταμάτησε να μου μιλάει χωρίς λόγο (που σίγουρα θα υπήρχε λόγος, κάτι θα της έκανα, αλλά δεν μου είπε ποτέ, παρ` όλες τις προσπάθειές μου).
·         Αφετέρου ένας παλιός φίλος μολύνθηκε από HIV και ζήσαμε μεγάλες σκηνές δράματος.
·         Μετά πέρασα ένα εξάμηνο σχετικής απραξίας, με εξαίρεση τη σχολή και ένα ιδιαίτερο (ναι, μεταλαμπαδεύω τα φώτα μου στη νέα γενιά), το οποίο
·         Συνεχίζεται και αυτό το εξάμηνο με το ιδιαίτερο, την πτυχιακή και κάποια μαθήματα που χρωστάω. Και καλώς εχόντων των πραγμάτων έως τον Σεπτέμβρη πάμε για πτυχίοοοοοοοοοοοοο (αυτό δηλώνει αφενός τη χαρά μου που πήρα πτυχίο και αφετέρου το πώς θα προσπαθώ να ανάψω τη φωτιά στη νέα μου δουλειά ως βοηθός ψησίματος στη σουβλακερί «Ο Μητσάρας ο μερακλής» με το όνομα).
·         Το βασικότερο απ` όλα, όμως, ήταν ο θάνατος του κολλητού μου και μοναδικού παιδικού μου φίλου.

Εν κατακλείδι βρίσκομαι σε μια φάση, που δεν ξέρω τι θέλω να κάνω ακριβώς στη ζωή μου.
               
Αυτά από μένα darlings! Καλή βδομάδα να χετε!




Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Ένα ακόμα για τον Βαγγέλη



Δε θα εξιστορήσω τα πράγματα απ` την αρχή, όλη την ξέρετε την ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη, στην ιστορία του οποίου, όλοι συναντήσαμε τον εαυτό μας: είτε ως θύτη, είτε ως θύμα, είτε ως οικογένεια που εθελοτυφλεί και σιωπά, είτε ως κοινωνία που γνωρίζει και αδιαφορεί. Μέσα σε μια στιγμή ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, έγινε ο Βαγγέλης μας, ο γείτονάς μου, ο αδερφός σου, ο γιος της, η τραγική κατάληξη των δολοφονικών πράξεών μας. Η εισαγωγή που έκανα χαρακτηρίζεται από μη πρωτότυπη έως κλισέ, αλλά σήμερα δεν έχω σκοπό ούτε να επεξεργαστώ, να επιμεληθώ ή να πρωτοτυπήσω. Το κείμενο αυτό δε χρειάζεται φκιασίδια· η αλήθεια δε χρειάζεται φκιασίδια.

Πριν συνεχίσω, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι:  Bullying Bullying Bullying Bullying Bullying.  Το συγκεκριμένο γλωσσικό δάνειο, «ωραιοποιεί» ή, αν θέλετε «μαλακώνει», κάπως την αντίστοιχη λέξη, που υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο: κακοποίηση, εξαναγκασμός, εκφοβισμός- είτε ψυχικής είτε σωματικής φύσεως. Οπότε, μη περιμένετε να αναφέρω στο άρθρο την άλλη, την «ωραία»  τη λέξη.

Την πρώτη μέρα της εξαφάνισής του, δεν έδωσα σημασία· σκέφτηκα, «υστερικοί γονείς. Θα τσακώθηκε για κάποιον λόγο μαζί τους, δε θέλει να τους μιλήσει και αυτοί σήκωσαν τον κόσμο στο πόδι». Τότε μου ήρθε στο μυαλό μια απ` τις χαρακτηριστικότερες ατάκες ελληνίδας μάνας· ξανασκέφτηκα, «κι εγώ με το παιδί μου έτσι θα αντιδρούσα». Κάποια στιγμή ξεκίνησαν και τα πρώτα στοιχεία περί κακοποίησης· σκέφτηκα την υπόθεση του Άλεξ , «η υπόθεσή του δε θα `χει αίσιο τέλος», έχοντας μια απειροελάχιστη ελπίδα να μην επαληθευτώ. Δεν ξέρω τι και πόσα ισχύουν απ` όλα όσα ειπώθηκαν, το μόνο που ξέρω είναι ότι ο Βαγγέλης έκρυβε πολύ πόνο στην ψυχή του.

Όντας παιδί που έχει υποστεί ψυχολογική κακοποίηση στο σχολείο, καταλαβαίνω πως αισθανόταν ο Βαγγέλης. Μπορεί να μην ήταν ο βασικότερος λόγος, αλλά σίγουρα έπαιξε ρόλο στην απόπειρα αυτοκτονίας που είχα κάνει στα 17 μου. Δεν έχει νόημα επί του παρόντος να μπω σε λεπτομέρειες, μπορώ να πω όμως με σχετική βεβαιότητα, ότι ένας άνθρωπος πρέπει να είναι τρελός μαζοχιστής, για να επιλέξει να αυτοκτονήσει με αυτόν τον τρόπο.

Δεν πιστεύω ούτε σε θεούς ούτε σε παναγίες. Πιστεύω, όμως, ότι έγινες αστρική σκόνη και αυτή τη στιγμή περιπλανιέσαι ανάμεσα στ` άστρα και τους πλανήτες· γιατί για μένα παράδεισος είναι ό,τι αγαπάει καθείς περισσότερο, εγώ αγαπώ το διάστημα και θέλω να σε φαντάζομαι εκεί. Βασανίστηκες πολύ, γι` αυτό και «έδωσες»  τέλος στη ζωή σου. Καλύτερα έτσι, τουλάχιστον ηρέμισες και έγινες ένας κοσμικός ταξιδιώτης.

Δε χρειάζεται και δε θέλω να απευθυνθώ σε κάποιον άλλον. Η δικαιοσύνη γνωρίζει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει. Η οικογένειά του ας ζήσει με τις ενοχές της, καθώς δε στήριξε το παιδί της όταν και όσο έπρεπε. Οι δολοφόνοι του ας βασανίζονται από τις τύψεις τους, ας τιμωρηθούν όπως τους αξίζει και- κυρίως- ας συνειδητοποιήσουν τις πράξεις τους πριν βρεθεί στον δρόμο τους και ένας ακόμα Βαγγέλης.

Καλό βράδυ!