Φοβάμαι...

 

 

Καλημέρα σας! Είμαι ξαπλωμένη σε μία απ` τις ομορφότερες παραλίες των Συβότων, τον Γαλλικό Μόλο και λιάζομαι απ` τις 9:00 π.μ. Το νερό είναι πεντακάθαρο και δροσερό ό,τι πρέπει, δηλαδή, για μια θερμή μέρα. Ευτυχώς είχα χαρτί και στυλό μαζί μου, αφού την αφορμή μου την έδωσε ένας πιτσιρικάς, ονόματι Παναγιωτάκης, ο οποίος φώναζε: «Μανούλα, δε θέλω να μπω στο νερό! Φοβάμαι…».

Μόλις τον άκουσα, είπα μέσα μου κι εγώ Παναγιωτάκη μου, αλλά όχι τη θάλασσα (τη θάλασσα τη λατρεύω!!!).

Φοβάμαι τους μεθυσμένους, διότι δεν έχουν καθαρή σκέψη. Φοβάμαι τα όνειρα, διότι σου χαρίζουν στιγμιαία χαρά μα σπάνια βγαίνουν αληθινά. Φοβάμαι τις πάγιες καταστάσεις, διότι δε μπορείς να τις αλλάξεις ή έστω να τις ομορφύνεις. Φοβάμαι τον θάνατο, διότι είναι μια πάγια κατάσταση.

Μάλλον θα με περάσατε για τρελή, καθώς κανένας λογικός άνθρωπος δε σκέπτεται τέτοια πράγματα όταν είναι για μπανάκι. Εγώ, όμως, θέλω να ξεχωρίζω από τη… μάζα (τρομάρα μου!!!).

Τί άλλο φοβάμαι…; Το δημόσιο. Ναι, το δημόσιο. Και μάλιστα δύο πράγματα: αφενός να μη διοριστώ ποτέ (τρομερός εφιάλτης, τι να σας λέω), αφετέρου το απαθές, γεμάτο απορία, βαρεμάρα βλέμμα που σε καρφώνει αδίστακτα και σε εκβιάζει. (Να τονίσω σ` αυτό το σημείο ότι αναφέρομαι σε ένα μεγάλο τμήμα δημοσίων υπαλλήλων, και όχι σε όλους). Φοβάμαι τους δήθεν, αυτούς δηλαδή που έχουν εικόνα οσίου, ενώ μέσα στην καρδιά τους κρύβουν μαύρη ψυχή. Φοβάμαι να κάνω σχέση, ίσως διότι αυτό συνεπάγεται και μία «χ, ψ» ευθύνη. Άρα, συν τοις άλλοις, είμαι και ευθυνόφοβη.

Τελικά αυτόν που φοβάμαι πιο πολύ απ` όλους είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Κάθε μέρα ανακαλύπτω και μία νέα του πτυχή, που δεν ήξερα. Αυτό, εν μέρει με εκπλήσσει, διότι βλέπω ότι είμαι μια ανεξάντλητη πηγή χαρακτηριστικών αντίθετων μεταξύ τους. Απ` την άλλη, βέβαια, με φοβίζει καθώς δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, τι θα αντιμετωπίσω. Φοβάμαι να έρθω αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν ξέρω αν θα με αντέξω. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να με μάθω.

Έχω αρπάξει ελαφρώς, οπότε λέω να σηκωθώ και να πάω σιγά- σιγά σπίτι μου. Λογικά την ώρα που θα ολοκληρώνω το άρθρο θα είναι μεσημεράκι, οπότε το καλημέρα θα είναι ψιλοάκυρο.

Καλό υπόλοιπο Σ/Κ να έχετε!

Το πρώτο μου βραβείο!

Καλησπέρα σας! Δεύτερη μέρα καύσωνα στα Σύβοτα και δεν την παλεύουμε! Ευτυχώς που είναι και οι εκπληκτικές μας παραλίες και δροσιζόμαστε λιγάκι.

Όταν χθες μπήκα στον λογαριασμό του ιστολογίου μου με περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Στο άρθρο  «Έρως: όλων των ανθρώπων και των θεών το νόημα», βρήκα ένα σχόλιο από μια πιστή αναγνώστρια, η οποία μου απένειμε βραβείο για το blog μου, το πρώτο  στη «blogική καριέρα» μου.

μικρή Μεγάλη σ` ευχαριστώ από καρδιάς γι` αυτό το βραβείο. Είναι το πιο γλυκό που μου χάρισαν ποτέ. Τα άρθρα σου με προβληματίζουν, με συγκινούν, με κάνουν αισιόδοξη, μου ζωγραφίζουν ένα χαμόγελο όταν η λύπη έχει απλώσει το πέπλο της στα μάτια μου. Χαίρομαι που υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ σαν κι εσένα, διότι είχα αρχίσει να αισθάνομαι  μόνη εδώ. Σου εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα και μη σταματήσεις ποτέ να ομορφαίνεις τη ζωή μας με τα υπέροχα άρθρα σου.

Καλό σας βράδυ!

Υ.Γ. Συνέχισε να ονειρεύεσαι στο ροζ συννεφάκι σου και, που ξέρεις, κάποια μέρα μπορεί να συναντήσεις κι εμένα στο δικό μου, το γκρι.

Kaiser, μπαλκόνι και ονειροπώληση...

 

Καλησπέρα σας! Πέρασε πολύς καιρός από τότε που ανέβασα άρθρο. Βλέπετε, είμαι σε διακοπές και, για να μιλήσω ειλικρινά, ήμουν μία χαρά μέχρι να βάλω αυτόν τον Βελζεβούλ που λέγεται διαδίκτυο. Μια χαρά ήμουν τόσες μέρες, αλλά τι τα θέλετε…

Είμαι στα Σύβοτα, σε ένα απ` τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας- και όχι, δεν το λέω επειδή είμαι από εκεί… Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο μπαλκόνι της σοφίτας μας, καθισμένη στο πάτωμα, με το laptopάκι στα πόδια μου, μια παγωμένη Kaiser στο χέρι και τ` αστέρια να με κοιτάνε πονηρά, προκαλώντας με να μη κοιμηθώ. Τι άλλο να ζητήσω…;

Δηλαδή, αν αυτή τη στιγμή κοπελιά σου έλεγαν να πας σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο, δε θα πήγαινες; Μα φυσικά και όχι. Ενστερνίζομαι την άποψη «όσο πιο απλά, τόσο πιο καλά».

Δυστυχώς είμαστε τόσο άπληστοι που ό,τι κι αν έχουμε στη ζωή μας, πάντα θα θέλουμε το κάτι παραπάνω. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, το να θέλει κάποιος να εξελίσσεται και να γίνεται καλύτερος, πρώτα απ` όλα ως άνθρωπος δεν είναι κακό, το αντίθετο μάλιστα. Το να χτίζουμε, όμως, την ευτυχία μας εις βάρος της ευτυχίας των άλλων, αυτό είναι απληστία.

Χθες έκανα βόλτα στον Πολύγυρο, ένα χωρίο της Ηπείρου, και παρατηρούσα πόσο ευτυχισμένοι είναι εκεί οι άνθρωποι. Έχουν τα ζώα τους, τους αγρούς τους, τη γαλήνη τους και –πάνω απ` όλα- ο ένας τον άλλον. Δε θα μπορούσα, βέβαια, να ζήσω εκεί, διότι είμαι κι εγώ παιδί της κωμόπολης (θα σας εξηγήσω άλλη φορά τι ακριβώς εννοώ) αλλά πραγματικά τους ζήλευα… Έχουν όσα έχουν και είναι τρισευτυχισμένοι. Δε ζητάνε τίποτα παραπάνω, αντίθετα ευχαριστούν τον θεό και την Αγ. Κυριακή (την πολιούχο τους) για όσα τους προσφέρει.

Γι` αυτό κι εγώ τα Χριστούγεννα θα ζητήσω απ` τον Άγιο Βασίλη ένα σύνθετο δώρο: χαρά και ευτυχία περιτυλιγμένα με υγεία και πασπαλισμένα με μπόλικη αστερόσκονη, για να το μοιράσει σε όσους αγαπώ και στη συνέχεια σε όλον τον κόσμο.

Η Kaiser σχεδόν έχει τελειώσει όπως και η μπαταρία του laptop μου. Τα αστέρια μου κλείνουν πονηρά το μάτι και με προσκαλούν για μια βόλτα στην παραλία.

Καλό σας ξημέρωμα!

Έρως: όλων των ανθρώπων και των θεών το νόημα.

Καλησπέρα σας. Περάσανε αρκετές μέρες χωρίς να γράψω. Μια το ένα, μια το άλλο… Είμαι στο τρέξιμο αυτές τις μέρες.

Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω για τον μικρό φτερωτό διάβολο, τον Έρωτα. Τι ξέρει μια (σχεδόν) 19χρονη για τον Έρωτα. Οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει για τον Έρωτα, αρκεί να τον έχει ζήσει με όλη του την ψυχή. Μια φορά ερωτεύτηκα, και ήταν αρκετή. Ο Έρωτάς μου ήταν της κατηγορίας «χωρίς ανταπόκριση», άρα και πολύ επώδυνος. Το τί και το πώς, το περιγράφει το ακόλουθο ποίημα:

 «Ήρθε στη ζωή μου όπως ο Ήλιος τη δροσάτη αυγή,

για να δώσει πνοή σε όλη την πλάση

μετά τη νεκρική γαλήνη του Φεγγαριού…

Το ανάστημά Του επιβλητικό,

και το πρόσωπό Του σαν ο Απόλλωνας να το `χε ευλογήσει ·

Μα το βλέμμα Του είναι αυτό που πιο πολύ με έλκει,

όπως το χέρσο Έδαφος αχόρταγα το νερό

όπως ο μακρινός Βορράς επίμονα την πυξίδα.

Ήταν κάπου μέσα στο πλήθος εκεί Τον πρωτοείδα.

Φορούσε το μαύρο της ζωής και ξεχώριζε απ΄τους άλλους,

όπως το Φεγγάρι απ΄τα άλλα άστρα.

Δεν μπορούσα να στρέψω το βλέμμα μου αλλού-

Εκείνη τη στιγμή κανένας άλλος, μονάχα Αυτός εγώ και η μοίρα

που έπλεκε τα ερωτικά μας μονοπάτια ώστε ποτέ να μην συναντηθούν.

Τον γνώρισα ένα χρόνο μετά.

Ελπίδα καμιά δεν μου ΄δώσε·

Και εγώ, όμως, μέσα μου βαθιά γνώριζα την αλήθεια,

που μόνο πόνο στάζει.

Όμως Τον έβλεπα και αυτό μου έφτανε…

Με κοιτούσε και η ανάσα μου εξασθενούσε,

 το κορμί μου έχανε απαλά τη δύναμή του…

Μου μιλούσε και ξεχνούσα τα πάντα,

σαγηνευόμουν από τα λόγια Του...

Σε λίγο, όμως, ο ονειρικός εφιάλτης μου τελειώνει·

Φεύγει, χαράζει τον δικό Του δρόμο…

Θέλω να τρέξω και να Του φωνάξω:

«Σ΄αγαπώ…

τίποτα άλλο δεν έχω να πω,

πιο ειλικρινές, πιο αγνό.

Σ` αγαπώ…

όπως η νύκτα τα όνειρα

όπως ο διάβολος το σκοτάδι

όπως η ψυχή την ελευθερία.

Θα σε σκέφτομαι…

όπου κι αν πας,

ό,τι κι αν κάνεις.

Η σκέψη μου θα είναι μαζί Σου.

θα σε συντροφεύει ακόμα και όταν αλλάξω πορεία…

Εσύ, όμως, που ποτέ δεν νοιάστηκες για μένα,

θα με λησμονήσεις

 σύντομα

θα λησμονήσεις ότι υπήρξα.

Θα είμαι μία θολή ανάμνηση του παρελθόντος

που πάντα θα σε συντροφεύει…»

Πονάω…

Αχ! να ΄ξερες μόνο πόσο πολύ πονάω…

Μόνο εσύ, Καλή μου, μπορείς να με βοηθήσεις.

Εσύ μόνο μπορείς να απαλύνεις τον πόνο μου

 για λίγο,

που τόσο φριχτά αφόρητος είναι.

Δωσ΄μου  τα γιατρικά σου,  Καλή μου-

αυτά που με κάνουν να ταξιδεύω

και δεν Tον θυμάμαι

για λίγο·

 Δωσ΄μου τα ξόρκια σου , Καλή μου-

αυτά που τον φτιάχνουν σαν ωραία ψευδαίσθηση

και μένει μαζί μου

για λίγο·

 Δωσ΄μου  τα γιατρικά σου, Καλή μου-   

αυτά που σταματούν τη σήψη της πληγής μου

και τον λησμονώ

για λίγο·

Δωσ΄μου το μαύρο φυλαχτό σου , Καλή μου   

αυτό που διώχνει την ανάμνησή του

και εξαφανίζεται

για λίγο·»

                                      -Ρόδος, Δευτέρα 24.05.2010-

«Καψούρα μου εσύ», μου είπε μια φίλη μου όταν το διάβασε. Μόνο έτσι μπόρεσα να περιγράψω τα συναισθήματά μου για `κείνον. Σε πολλούς θα θυμίσει συγκερασμό Πολυδούρης και Καβάφη. Δεν κρύβω τις επιρροές μου, άλλωστε στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Τέλος πάντων, πάλεψα με τους δαίμονές μου και κατάφερα να τον ξεπεράσω.

Μετάνιωσες καθόλου; Ασφαλώς και όχι. Όσοι ερωτεύτηκαν έστω και μια φορά στη ζωή τους είναι ευλογημένοι.

Ακούω συνομήλικές μου να λένε ότι θέλουν να βρουν κάποιον που να έχει χρήματα! ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ ( δεν έχουν κανένα άδικο μετά να μας κακολογούν εμάς τις γυναίκες)!!! Ποτέ στη ζωή μου δε σκέφτηκα το χρήμα. Δεν το παίζω υπεράνω, αλλά, πιστέψτε με, είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί. Δε θα θυσίαζα ποτέ έναν αληθινό έρωτα για μερικά χρήματα. Αντίθετα θα έκανα τα πάντα για έναν έρωτα. Ένα τόσο όμορφο συναίσθημα, πως γίνεται να το «ανταλλάσεις» με κάτι, οτιδήποτε είναι αυτό. Αν η ζωή μας είχε περισσότερο έρωτα θα ήταν πολύ καλύτερη. Γιατί; Μα γιατί είναι το συναίσθημα που μας γεμίζει και μας ολοκληρώνει σαν ανθρώπους.

Θα σας καληνυχτίσω με κάτι που είπε η Μαλβίνα: «Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι κι άσχημοι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν.»

Καλό σας ξημέρωμα.