The Twilight Saga ή Ανατομία ενός Urban Legend!

Καλησπέρα σας! Tι κάνετε; Πώς περάσατε τις γιορτές; Πάντα καλά!

Είπα να κάνω ποδαρικό στο νέο έτος με συγκερασμό δύο αγαπημένων θεμάτων: σινεμά & κράξιμο/ θάψιμο. Ήθελα να γράψω αυτό το άρθρο όταν θα έβλεπα & το τελευταίο παρτ της σάγκα του σκυλόφωτος- ε, του λυκόφωτος ήθελα να πω. Αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να περιμένω άλλο, θέλω να χύσω το δηλητήριό μου ΤΩΡΑ, με αγάπη πάντα!!!

Δηλαδή τί νομίζατε; Ότι & καλά είμαι απ` αυτά τα υστερικά 19χρονα (ντοκουμέντο! όταν θα είμαι κωλόγρια τεκνατζού & θα το παίζω τζόβενο, δώστε με στεγνά!) που με το που σκάει μύτη ο Πάτινσον κλαίνε, χτυπιούνται, καυλώνουν & φωνάζουν: «Ρόμπερτ, θέλω να μου πιεις κάθε σταγόνα μου!»; Κάνετε λάθος αγαπητοί μου! Όπως κάθε νορμάλ άνθρωπος (νορμάλ για τα δικά μου δεδομένα) έτσι & εγώ βρίσκω το σκυλόφως ελεεινό. Ας πιάσουμε, όμως, τον μίτο απ` την αρχή & ας πάμε στην πηγή του κακού: Stephenie Meyer.

«Καλέ, τα βιβλία είναι πολύ πιο ωραία απ` την ταινία!!! Θα στα δανείσω να τα διαβάσεις!», μου έλεγε μια υστερική, με τη σάγκα (& «κινηματογραφική» & «λογοτεχνική») του λυκόφωτος, φίλη μου. Με τα πολλά με έπεισε. Ξεκίνησα, λοιπόν, να διαβάζω το πρώτο (αφού είχα δει τα δύο πρώτα κινηματογραφικά… αριστουργήματα). Το αποτέλεσμα; Το παράτησα στις είκοσι σελίδες…

& τώρα πάμε στα επί τα αυτιά: είναι πασιφανές ότι η κ. Meyer περνάει όλες τις μορμονικές πεποιθήσεις της μέσω των λογοτεχνικών της εξαμβλωμάτων! Κάπου εδώ να τονίσω ότι δεν έχω πρόβλημα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός, στην τελική ανεξιθρησκία έχουμε. Επίσης, είμαι υπέρ της ελευθεροτυπίας (& του βήματος &  της real). Γράψε ή πες ότι θες, kein Problem! Αλλά, όπως είπα, πες την άποψή σου & όχι προπαγάνδισέ την… Μη μου πείτε τώρα ότι η τύπισσα δεν κάνει προπαγάνδα, γιατί θα τραβάω τις κοτσίδες μου!

Πάμε να δούμε το λόβε στόρυ από μία άλλη οπτική: Η Bella (ή αλλιώς Εύα) θέλει να κάνει έρωτα με τον Edward (ή αλλιώς, να βρεθεί σε βρώμικη, μη ευλογημένη από το γάμο, ερωτική συνεύρεση μαζί του) αλλά εκείνος πρέπει να δείξει «αυτοσυγκράτηση», γιατί γνωρίζει το «κακό» που μπορεί να κάνει η σεξουαλική επαφή πριν το γάμο & τους κινδύνους που κρύβει η πιθανή συνεύρεσή τους. Όντας λοιπόν ένα βαθύτατα σεξουαλικό ον (βαμπίρ), δρα απόλυτα λογικά, ζητώντας της να τον παντρευτεί (γιατί μόνο τότε η «αγάπη τους θα είναι αιώνια και πραγματική») για να δεχτεί να την «αλλάξει» (νομίζω πως αυτό δε χρειάζεται επεξήγηση), το οποίο είναι πάρα πολύ λογικό, διότι σε ένα γάμο το σεξ -& το πόσο ταιριάζουν σε αυτό δύο άνθρωποι - δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο, άρα μπορούν να έρθουν και «εις γάμου κοινωνία» χωρίς να το έχουν ανακαλύψει. Τέλος, με την πρώτη τους σεξουαλική επαφή η Bella μένει έγκυος (καρπερός ο νεκρός) και έτσι πραγματοποιεί το σκοπό της στον κόσμο ως γυναίκα (δηλ. να κάνει παιδί).

Δεν έχω πρόβλημα ούτε με την αποχή(δεν την καταλαβαίνω βέβαια), ούτε με το να μη θέλει να κάποιος σεξ. Έχω πρόβλημα το να γίνεται "mainstream" ιδέα τον 21ο αιώνα, το ότι το σεξ θεωρείται κακό & πρέπει να περιμένεις τον γάμο & όχι ως κάτι το φυσιολογικό. Να καταπιέζεις, δηλαδή, τις ορμές και τις απόλυτα φυσιολογικές επιθυμίες σου;  Όχι, δεν είναι ρομαντικό. Είναι άρρωστο και ηλίθιο. Οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται τον εαυτό τους & το σεξ να έρχεται όταν είναι έτοιμοι, αλλά η καταπίεση των σεξουαλικών συναισθημάτων για οποιοδήποτε άλλο λόγο πέρα από το «δεν είμαι έτοιμος/η» είναι απλά ΗΛΙΘΙΑ!!!

& δεν είναι μόνο το θέμα σεξ. Είναι & άλλα τα μορμονικά θέματα, που εμφανίζονται αλληγορικά στα βιβλία της κ. Meyer: η πτώση του ανθρώπου από τον Παράδεισο & η επιλογή του ανάμεσα στο καλό & το κακό (τυχαία η αφίσα; δε νομίζω!),

η πάλη με τα φυσικές ορμές του ανθρώπου (όπως ο Edward που παλεύει να μην πιει αίμα ανθρώπου), η άποψη των Μορμόνων πως ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει σε μια κατάσταση σχεδόν θεϊκή & η αυτοσυγκράτηση που πρέπει να επιδεικνύει, ώστε να φτάσει σε αυτή την κατάσταση (ή στη συγκεκριμένη περίπτωση στο να γίνει βαμπίρ) & άλλες απόψεις του Μορμονισμού (η γυναίκα δούλα στο σπίτι, η οικογένεια πάνω από όλα κ.λπ.). Μπορεί όλα αυτά να είναι απλά εφηβικά απωθημένα & όχι αυτά που κάθομαι & σας αναλύω, πάντως ό,τι & αν είναι η γυναίκα αυτή πρέπει να έχει πιο πολλά ψυχολογικά & από μένα!

& τώρα πάμε στα περί ταινίας! Μουαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαααααααααα!!! Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, την ανατομία (αχ, τρελαίνομαι όταν πρόκειται να καφριλιάσω! γουστάρω να λέω κακίες, που όμως είναι αλήθεια! πάλι συγκινήθηκα!).

1)To story: Μια ξενέρωτη ιστορία αγάπης που δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Γράφεις βρε ασβέ τέτοια παπαρορομάντζα τα οποία απευθύνονται σε 14χρόνα (& όχι μόνο, ξέρω εγώ 30άρες & βάλεεεεεεε); Βρίσκονται σε μία ηλικία που δεν έχουν διαμορφώσει χαρακτήρα & εσύ με τι τα βομβαρδίζεις; Να περιμένουν τον πρίγκιπά τους με άπλυτα & αχτένιστα μαλλιά τουλάχιστον 3 μήνες, πασαλειμμένο με οοοοοοοοοοοοοοολο το glitter που υπάρχει στον μάταιο τούτο κόσμο ώστε να μοιάζει με κρύσταλλο Swarovski & με ντοκτορά στα λάγνα βλέμματα;;; Έλεος! Αλλά τόσο μυαλό έχουν & αυτά τα μαλακισμένα, που ότι τους σερβίρει αυτό το χαζοκούτι & αυτά τα εξαμβλώματα που –ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ-  τολμούν να τα αποκαλούν ταινίες, τα καταπίνουν άκριτα!!!  Τέλος, η ιστορία αυτή είναι τοοοοοοοοοσο cliché & ιδιαιτέρως ξεπερασμένη & γλυκανάλατη, τόσο που & το παραμικρό ίχνος ρομαντισμού εξαϋλώνεται με τόσο εμετικούς διαλόγους! Είπαμε, ΑΛΛΟ ρομαντισμός (δε λέω, καλή η καφρίλα, αλλά αγαπάμε ρομαντισμό) & ΑΛΛΟ γλυκαναλατισμός! Ας μην τα συγχέουμε παρακαλώ! (Εδώ που τα λέμε, καλός μαλάκας & ο σεναριογράφος!).

2)Η σκηνοθεσία: Καλά… Αυτό το κομμάτι το αφήνω ασχολίαστο διότι απλά η σκηνοθεσία είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ!!! Η σκηνοθεσία υφίσταται με την προϋπόθεση να υπάρχει & ταινία. & για μαντέψτε;! Δεν υπάρχει ταινία! ΤΕΛΟΣ!

3) Οι ερμηνείες:  & ναι! Το αγαπημένο μου κομμάτι! Τι να πρωτοπεί κανείς για τις ερμηνείες; Η άκαμπτη και η αφύσικα διακοπτόμενη εκφορά των διαλόγων κάνει τους ήρωες -ιδίως το πρωταγωνιστικό ζεύγος- να μοιάζουν σαν να έχουν κάποιου είδους νοητικό πρόβλημα. Η πρωταγωνίστρια, αυτό το εκτόπλασμα που είναι πιο κρύα & από παγόβουνο της Ανταρκτικής, την ερωτεύονται λυκάνθρωποι & βαμπίρ, συμμαθητές της θέλουν να την βγάλουν ραντεβού & συμμορίες να τη βιάσουν… Εντάξει, κάπου καταντάει γελοίο! Η κοπελιά ΔΕΝ πείθει ότι θα μπορούσε να προκαλέσει έναν τόσο παράφορο έρωτα! Είναι άχρωμη, άοσμη & άψυχη (πιο ντεντ απ` τον Έντουαρντ)!
Όσον αφορά το βαμπιράκι, τι να πρωτοπεί κανείς! Αυτό το πονεμένο βλέμμα αλλά «Βασιλάκης Καΐλας» ή -εναλλακτικά- σχολή Joey & τεχνική "Smell the fart", σε όλες τις σκηνές (& τις ταινίες), είτε δραματικές, είτε κωμικές, είτε κλωτσομπουνιδίου δεν μπορώ να το καταλάβω!

Εν κατακλείδι, με λίγη προσπάθεια -& την κατάλληλη κανιβαλιστική διάθεση & παρέα- ναι! μπορείς να το δεις κάτι ανάμεσα σε έργο τέχνης (ο Θεός να το κάνει) & σε Άρλεκιν.

Παρακάτω σας παραθέτω το επεισόδιο «Αίμα, τσάντα & κοπάνα» από το θεϊκό «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», στο οποίο σατιρίζεται, μεταξύ άλλων, το σκυλόφως!

Καλό ξημέρωμα!