Σ` ευχαριστώ...

Καλησπέρα σας!

Χθες βγήκα και μπορώ να πω ότι ήταν ένα απ` τα πιο παράξενα όμορφα βράδια της ζωής μου. Πήγαμε για ποτό σε ένα τζαζομπαράκι, μετά μέχρι του Ψυρή για κουλούρι (δυστυχώς δεν ήταν ζεστό, αλλά ήταν αφρατούλη) κι εκεί περιπλανηθήκαμε στα στενά, αράξαμε σε ένα πεζουλάκι και τέλος μέχρι τις 05.30 απλά για χουχούλιασμα στην πλατεία Συντάγματος. Σπάνια νιώθω ζεστά και άνετα με έναν άνθρωπο που ξέρω τόσο λίγο καιρό. Κι όμως, μαζί του νιώθω ένα σφίξιμο, ένα δέσιμο, μια ηρεμία, μια γαλήνη. Βγάζει στην επιφάνεια ένα κομμάτι του εαυτού μου, που το είχα θαμμένο για αρκετά χρόνια μέσα μου και –ίσως;- φοβόμουν να το εμφανίσω.

Ήμουν κατατονική ανέκαθεν όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, απλά, έτσι, χωρίς αιτία.

Η κατάσταση του κολλητού μου πάει απ` το κακό στο χειρότερο, αφού την Παρασκευή πήγε κι ήρθε, κυριολεκτικά. Έπαθε ανακοπή, του έκαναν ανάνηψη, δε συνερχόταν. Κι ενώ ξεκινήσαμε να τον θρηνούμε, οι νοσοκόμοι πήγαν να τον αποσυνδέσουν, το μηχάνημα πήρε ξανά εμπρός. Έχει βάλει σκοπό της ζωής του να με ξεκάνει αυτό το παιδί. Όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να τον χάσω παγώνω, ο χρόνος σταματά για μένα. Έχουμε περάσει τόσα μαζί. Αν ο Γ. χαθεί, μαζί του θα χαθεί και ένα μεγάλο μέρος της Φλου. Είναι ο αδερφός που δεν έχω. Κι αυτός αντίστοιχα λέει ότι έχει τρία και όχι δύο αδέρφια. Δε θέλω να χάσω τον μόνο μου αδερφό…

Δεν ξέρω γιατί γράφω απόψε, απλά άνοιξα μια σελίδα στο word και τα χέρια μου ξεκίνησαν να δακτυλογραφούν μόνα τους. Είχα την ανάγκη να τα πω κάπου.

Καλό ξημέρωμα.