Για πάντα παιδί (;)

Καλησπέρα σας.

Με αφορμή το τελευταίο άρθρο του Χωστήρα είπα να κάνω κι εγώ την ψυχοθεραπεία μου, μιας και έχω φάει πόρτα απ` όλους τους ψυχολόγους και τους ψυχίατρους της Ελλάδας και των περιχώρων (ο όρος «κλινική περίπτωση» για τη δική μου περίπτωση δεν είναι αρκετός). Πρόλογος, τέλος!

Μεγάλωσα σε ένα υγιές περιβάλλον, με τους κλασσικούς μικροτσακωμούς κάθε οικογένειας αλλά με αμέτρητες ευτυχισμένες στιγμές. Ο πατέρας μου έλειπε συχνά απ` το σπίτι λόγω της εργασίας του, οπότε δέθηκα περισσότερο με τη μητέρα μου. Όταν ο μπαμπάς καθόταν σπίτι, πετούσα στον έβδομο ουρανό! Λατρεύω τους γονείς μου περισσότερο από κάθε τι σ` αυτόν τον κόσμο. Κάνανε πολλά για μένα. Δε μου έλειψε ποτέ τίποτα, τόσο υλικά όσο και -ΚΥΡΙΩΣ- συναισθηματικά. Είχα τα ταξίδια μου, τα ρούχα μου, τα παιχνίδια μου, τα φροντιστήρια μου, την αγάπη τους, την έγνοια τους, τη στοργή τους, τη φροντίδα τους.

Ο πατέρας μου αποτελεί πρότυπο για μένα: ήρθε στη Αθήνα είκοσι ετών απ` την Κων/πόλη χωρίς δεκάρα στην τσέπη, σπούδαζε και δούλευε παράλληλα, καθώς οι παππούδες μου δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον βοηθήσουν. Παράτησε τη σχολή του και στη συνέχεια άνοιξε εστιατόριο στην Κέρκυρα με έναν φίλο του, το οποίο και έκλεισε έπειτα από επτά χρόνια λειτουργίας. Μετά πήγε σεφ στα Σύβοτα, οπότε και έμεινε άλλα δύο χρόνια εκεί, αφού γνώρισε στην κουζίνα τον έρωτα της ζωής του, τη μαμά μου (η οποία στα νιάτα της ήταν και πολύ καυλιάρα γκόμενα). Μέσα στα επόμενα επτά χρόνια κατάφερε δύο σπουδαία πράγματα, πάντα με τη βοήθεια της μητέρας μου, η οποία δε στάθηκε ποτέ εμπόδιο στις φιλοδοξίες και τις ευκαιρίες που του δόθηκαν: αφενός να γίνει γενικός διευθυντής μιας γερμανικής εταιρίας ξενοδοχείων στην Ελλάδα, αφετέρου να κάνει εμένα (δε θέλω σχόλια, παρακαλώ!).

Η κατρακύλα ξεκίνησε μόλις μετακομίσαμε στο δεύτερο νησί (για ευνόητους λόγους, δε θα αναφέρω όνομα). Εξ αρχής δεν ήθελα να φύγω, καθώς είμαι συναισθηματικά δεμένη με την Κ. Εκεί μεγάλωσα, εκεί έκανα τις πρώτες μου φιλίες, εκεί πρωτοπήγα σχολείο, εκεί πρωτόμαθα ποδήλατο. Αυτό το νησί πάντα θα είναι στην καρδιά μου και πάντα θα το θεωρώ «σπίτι» μου, παρ` όλο που οι ρίζες μου δεν είναι εκεί.

Μετακομίσαμε, λοιπόν, στο άλλο νησί… Ωραίο, δεν μπορώ να πω, απ` τα ομορφότερα της Ελλάδας. Αλλά ποτέ δεν τον αισθάνθηκα «σπίτι». Ποτέ δε με γέμισε, ποτέ δεν ένιωσα πλήρης εκεί και παρ` όλο που είναι οι φίλοι μου εκεί, τρία χρόνια που έχω φύγει, δε νιώθω την ανάγκη να πάω. Ίσως αυτό να οφείλεται και στους ανθρώπους. Εκεί οι άνθρωποι είναι με δύο πρόσωπα. Δεν έχουν μπέσα και τιμή, είναι υποχθόνιοι και κακόβουλοι, άνθρωποι που κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους εις βάρος του άλλου. Οπότε το ευρύτερο περιβάλλον, δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο για μένα, αλλά τι να κάνω, όπου η δουλειά του πατέρα μου, κι εμείς από πίσω.

Ήγγικε, λοιπόν, και η στιγμή να αλλάξω σχολείο και να πάω σε ιδιωτικό. Να δηλώσω ότι εξ αρχής είχα πάει προκατειλημμένη, πράγμα που ίσως έπαιξε τον ρόλο του όσον αφορά την εξέλιξη των πραγμάτων. Εν τέλει, πήγα στο νέο μου σχολείο και… ΤΟ ΧΑΟΣ! Το έχω γράψει κι εδώ, αλλά για σας που βαριέστε να το πατήσετε, θα τα ξαναγράψω.

Τα καλόπαιδα, λοιπόν, αυτά μ` έκαναν να μισήσω τι σχολείο. Μέχρι τα μέσα περίπου της χρόνιας, κάθε μεσημέρι που επέστρεφα στο σπίτι μου κλαίγοντας. Μου δημιούργησαν μεγάλο άγχος (σαν να μη με έφτανε αυτό που είχα ήδη) και μου το σωματοποίησαν (μέχρι σήμερα υποφέρω από πονοκεφάλους, ημικρανίες, λιποθυμίες, στομαχόπονους, κ.λπ.). Ακόμα ηχούν στ` αυτιά μου οι ψίθυροι: ξέρετε, το κλασσικό «ψψψψ» στο αυτί του άλλου που παράλληλα σε κοιτάνε και χασκογελάνε, ενώ μπορεί να μη μιλάνε για σένα και το κάνουν απλά και μόνο για να σε πικάρουν. Τα (μεγάλα κυρίως) διαλείμματα στο σχολειό ήταν ατελείωτα! Καθόμουν μόνη μου σε μια γωνία και άκουγα τη μουσική μου, ζωγράφιζα και μετρούσα αντίστροφα τα κλάσμα των δευτερολέπτων. Μόνο όσοι έχουν έρθει στη θέση μου μπορούν να καταλάβουν το πώς ένιωθα: χαζή, ηλίθια, ανίκανη, άσχημη, ζώο, κ.λπ. Έψαχναν την παραμικρή αφορμή για να με κοροϊδέψουν: το ντύσιμό μου (τους φαινόταν, βλέπετε, παράλογο να πηγαίνει μια κοπέλα λυκείου στο σχολείο με φόρμες, τζιν,  φούτερ και χωρίς make-up), τις απορίες μου (οι “Illuminati” τα ήξερα όλα). Με έφτασαν σε σημείο να λέω (ακόμη και τώρα), πως αν μου έλεγαν, να ζήσω άλλη μια φορά την ίδια σχολική χρονιά ή να πεθάνω, να απαντάω χωρίς καμία σκέψη το δεύτερο.

Άρχισα να γίνομαι όλο και πιο κλειστή και κατέληξα να είμαι αντικοινωνική, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Όσοι από σας με ξέρετε, δεν μπορείτε να με φανταστείτε έτσι. Κι όμως, ήμουν ένα υπεραγχώδες, υπερκομπλεξικό, αντικοινωνικότατο πλάσμα που δεν ήθελε να βλέπει κανέναν γύρω του. Φυσικά, πέραν, του κολλητού μου δεν τα ήξερε κανένας αυτά. Στους γονείς μου έκανα την πάπια, ενώ στο βάθος τους μισούσα κι αυτούς που με άλλαξαν σχολείο, παρ` όλο που με άφησαν να το επιλέξω εγώ.

Σταμάτησα να διαβάζω, πιστεύοντας πως έτσι τους εκδικούμαι. Το μόνο που κατάφερα είναι να κάνω κακό στον εαυτό μου. Τότε δεν το καταλάβαινα…

Κάπου εκεί πλάκωσαν και οι έρωτες οπότε η Φλου σας αποτελειώθηκε.

Μάζεψα πολλά, πάρα πολλά. Και με το μυαλό που είχα τότε, θεώρησα, πως αν αφήσω αυτόν τον μάταιο κόσμο όλα θα λύνονταν. Και το έκανα πράξη παίρνοντας ένα κοκτέιλ χαπιών. Όπως καταλαβαίνετε δεν πέτυχε, αφού είμαι εδώ και σας γράφω. Πίστευα πως δε θα γινόταν τίποτα αν «την έκανα» στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Δεν υπολόγισα, βέβαια, τον πόνο που θα προκαλούσα σ` αυτούς που με νοιάζονται και με αγαπούν πραγματικά και το ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ουσιαστικό με την απουσία μου, πέρα απ` την καταστροφή των δικών μου.

Πλέον δεν τους μισώ. Τα άτομα που με ταπείνωσαν και με εξευτέλισαν πριν μερικά χρόνια ήθελα να τα κάνω να υποφέρουν όσο υπέφερα κι εγώ. Πλέον τα ευχαριστώ, διότι εξαιτίας τους είμαι αυτό που έγινα σήμερα. Στο υποσυνείδητό μου, βέβαια, δεν ξέρω τι παίζει. Όλα αυτά που πέρασα με έκαναν τη Φλου που είμαι σήμερα. Έμαθα πώς να χειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις. Έμαθα να υπερασπίζομαι το δίκιο μου (διότι, μέχρι τότε υπερασπιζόμουν το δίκαιο όλων των άλλων). Δε θα αφήσω ποτέ ξανά κανέναν να με φτάσει στον πάτο. Όσοι θέλουν να είναι δίπλα μου, θα πρέπει να με αποδεχτούν όπως είμαι. Βελτιώνομαι για να νιώθω εγώ καλά.

Υπάρχουν κάποια κολλήματα τα οποία πρέπει να ξεπεράσω, όπως π.χ. να μην παθαίνω κρίσεις πανικού κάθε φορά που μπαίνω σε σχολείο, αλλά που θα πάει, θα ωριμάσω. Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι θα μεγαλώσω, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι έχω ήδη ωριμάσει. Ίσως γιατί φοβάμαι…

Καλό ξημέρωμα.