Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Για πάντα παιδί (;)







Καλησπέρα σας.

Με αφορμή το τελευταίο άρθρο του Χωστήρα είπα να κάνω κι εγώ την ψυχοθεραπεία μου, μιας και έχω φάει πόρτα απ` όλους τους ψυχολόγους και τους ψυχίατρους της Ελλάδας και των περιχώρων (ο όρος «κλινική περίπτωση» για τη δική μου περίπτωση δεν είναι αρκετός). Πρόλογος, τέλος!

Μεγάλωσα σε ένα υγιές περιβάλλον, με τους κλασσικούς μικροτσακωμούς κάθε οικογένειας αλλά με αμέτρητες ευτυχισμένες στιγμές. Ο πατέρας μου έλειπε συχνά απ` το σπίτι λόγω της εργασίας του, οπότε δέθηκα περισσότερο με τη μητέρα μου. Όταν ο μπαμπάς καθόταν σπίτι, πετούσα στον έβδομο ουρανό! Λατρεύω τους γονείς μου περισσότερο από κάθε τι σ` αυτόν τον κόσμο. Κάνανε πολλά για μένα. Δε μου έλειψε ποτέ τίποτα, τόσο υλικά όσο και -ΚΥΡΙΩΣ- συναισθηματικά. Είχα τα ταξίδια μου, τα ρούχα μου, τα παιχνίδια μου, τα φροντιστήρια μου, την αγάπη τους, την έγνοια τους, τη στοργή τους, τη φροντίδα τους.

Ο πατέρας μου αποτελεί πρότυπο για μένα: ήρθε στη Αθήνα είκοσι ετών απ` την Κων/πόλη χωρίς δεκάρα στην τσέπη, σπούδαζε και δούλευε παράλληλα, καθώς οι παππούδες μου δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον βοηθήσουν. Παράτησε τη σχολή του και στη συνέχεια άνοιξε εστιατόριο στην Κέρκυρα με έναν φίλο του, το οποίο και έκλεισε έπειτα από επτά χρόνια λειτουργίας. Μετά πήγε σεφ στα Σύβοτα, οπότε και έμεινε άλλα δύο χρόνια εκεί, αφού γνώρισε στην κουζίνα τον έρωτα της ζωής του, τη μαμά μου (η οποία στα νιάτα της ήταν και πολύ καυλιάρα γκόμενα). Μέσα στα επόμενα επτά χρόνια κατάφερε δύο σπουδαία πράγματα, πάντα με τη βοήθεια της μητέρας μου, η οποία δε στάθηκε ποτέ εμπόδιο στις φιλοδοξίες και τις ευκαιρίες που του δόθηκαν: αφενός να γίνει γενικός διευθυντής μιας γερμανικής εταιρίας ξενοδοχείων στην Ελλάδα, αφετέρου να κάνει εμένα (δε θέλω σχόλια, παρακαλώ!).

Η κατρακύλα ξεκίνησε μόλις μετακομίσαμε στο δεύτερο νησί (για ευνόητους λόγους, δε θα αναφέρω όνομα). Εξ αρχής δεν ήθελα να φύγω, καθώς είμαι συναισθηματικά δεμένη με την Κ. Εκεί μεγάλωσα, εκεί έκανα τις πρώτες μου φιλίες, εκεί πρωτοπήγα σχολείο, εκεί πρωτόμαθα ποδήλατο. Αυτό το νησί πάντα θα είναι στην καρδιά μου και πάντα θα το θεωρώ «σπίτι» μου, παρ` όλο που οι ρίζες μου δεν είναι εκεί.

Μετακομίσαμε, λοιπόν, στο άλλο νησί… Ωραίο, δεν μπορώ να πω, απ` τα ομορφότερα της Ελλάδας. Αλλά ποτέ δεν τον αισθάνθηκα «σπίτι». Ποτέ δε με γέμισε, ποτέ δεν ένιωσα πλήρης εκεί και παρ` όλο που είναι οι φίλοι μου εκεί, τρία χρόνια που έχω φύγει, δε νιώθω την ανάγκη να πάω. Ίσως αυτό να οφείλεται και στους ανθρώπους. Εκεί οι άνθρωποι είναι με δύο πρόσωπα. Δεν έχουν μπέσα και τιμή, είναι υποχθόνιοι και κακόβουλοι, άνθρωποι που κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους εις βάρος του άλλου. Οπότε το ευρύτερο περιβάλλον, δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο για μένα, αλλά τι να κάνω, όπου η δουλειά του πατέρα μου, κι εμείς από πίσω.

Ήγγικε, λοιπόν, και η στιγμή να αλλάξω σχολείο και να πάω σε ιδιωτικό. Να δηλώσω ότι εξ αρχής είχα πάει προκατειλημμένη, πράγμα που ίσως έπαιξε τον ρόλο του όσον αφορά την εξέλιξη των πραγμάτων. Εν τέλει, πήγα στο νέο μου σχολείο και… ΤΟ ΧΑΟΣ! Το έχω γράψει κι εδώ, αλλά για σας που βαριέστε να το πατήσετε, θα τα ξαναγράψω.

Τα καλόπαιδα, λοιπόν, αυτά μ` έκαναν να μισήσω τι σχολείο. Μέχρι τα μέσα περίπου της χρόνιας, κάθε μεσημέρι που επέστρεφα στο σπίτι μου κλαίγοντας. Μου δημιούργησαν μεγάλο άγχος (σαν να μη με έφτανε αυτό που είχα ήδη) και μου το σωματοποίησαν (μέχρι σήμερα υποφέρω από πονοκεφάλους, ημικρανίες, λιποθυμίες, στομαχόπονους, κ.λπ.). Ακόμα ηχούν στ` αυτιά μου οι ψίθυροι: ξέρετε, το κλασσικό «ψψψψ» στο αυτί του άλλου που παράλληλα σε κοιτάνε και χασκογελάνε, ενώ μπορεί να μη μιλάνε για σένα και το κάνουν απλά και μόνο για να σε πικάρουν. Τα (μεγάλα κυρίως) διαλείμματα στο σχολειό ήταν ατελείωτα! Καθόμουν μόνη μου σε μια γωνία και άκουγα τη μουσική μου, ζωγράφιζα και μετρούσα αντίστροφα τα κλάσμα των δευτερολέπτων. Μόνο όσοι έχουν έρθει στη θέση μου μπορούν να καταλάβουν το πώς ένιωθα: χαζή, ηλίθια, ανίκανη, άσχημη, ζώο, κ.λπ. Έψαχναν την παραμικρή αφορμή για να με κοροϊδέψουν: το ντύσιμό μου (τους φαινόταν, βλέπετε, παράλογο να πηγαίνει μια κοπέλα λυκείου στο σχολείο με φόρμες, τζιν,  φούτερ και χωρίς make-up), τις απορίες μου (οι “Illuminati” τα ήξερα όλα). Με έφτασαν σε σημείο να λέω (ακόμη και τώρα), πως αν μου έλεγαν, να ζήσω άλλη μια φορά την ίδια σχολική χρονιά ή να πεθάνω, να απαντάω χωρίς καμία σκέψη το δεύτερο.

Άρχισα να γίνομαι όλο και πιο κλειστή και κατέληξα να είμαι αντικοινωνική, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Όσοι από σας με ξέρετε, δεν μπορείτε να με φανταστείτε έτσι. Κι όμως, ήμουν ένα υπεραγχώδες, υπερκομπλεξικό, αντικοινωνικότατο πλάσμα που δεν ήθελε να βλέπει κανέναν γύρω του. Φυσικά, πέραν, του κολλητού μου δεν τα ήξερε κανένας αυτά. Στους γονείς μου έκανα την πάπια, ενώ στο βάθος τους μισούσα κι αυτούς που με άλλαξαν σχολείο, παρ` όλο που με άφησαν να το επιλέξω εγώ.

Σταμάτησα να διαβάζω, πιστεύοντας πως έτσι τους εκδικούμαι. Το μόνο που κατάφερα είναι να κάνω κακό στον εαυτό μου. Τότε δεν το καταλάβαινα…

Κάπου εκεί πλάκωσαν και οι έρωτες οπότε η Φλου σας αποτελειώθηκε.

Μάζεψα πολλά, πάρα πολλά. Και με το μυαλό που είχα τότε, θεώρησα, πως αν αφήσω αυτόν τον μάταιο κόσμο όλα θα λύνονταν. Και το έκανα πράξη παίρνοντας ένα κοκτέιλ χαπιών. Όπως καταλαβαίνετε δεν πέτυχε, αφού είμαι εδώ και σας γράφω. Πίστευα πως δε θα γινόταν τίποτα αν «την έκανα» στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Δεν υπολόγισα, βέβαια, τον πόνο που θα προκαλούσα σ` αυτούς που με νοιάζονται και με αγαπούν πραγματικά και το ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ουσιαστικό με την απουσία μου, πέρα απ` την καταστροφή των δικών μου.

Πλέον δεν τους μισώ. Τα άτομα που με ταπείνωσαν και με εξευτέλισαν πριν μερικά χρόνια ήθελα να τα κάνω να υποφέρουν όσο υπέφερα κι εγώ. Πλέον τα ευχαριστώ, διότι εξαιτίας τους είμαι αυτό που έγινα σήμερα. Στο υποσυνείδητό μου, βέβαια, δεν ξέρω τι παίζει. Όλα αυτά που πέρασα με έκαναν τη Φλου που είμαι σήμερα. Έμαθα πώς να χειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις. Έμαθα να υπερασπίζομαι το δίκιο μου (διότι, μέχρι τότε υπερασπιζόμουν το δίκαιο όλων των άλλων). Δε θα αφήσω ποτέ ξανά κανέναν να με φτάσει στον πάτο. Όσοι θέλουν να είναι δίπλα μου, θα πρέπει να με αποδεχτούν όπως είμαι. Βελτιώνομαι για να νιώθω εγώ καλά.

Υπάρχουν κάποια κολλήματα τα οποία πρέπει να ξεπεράσω, όπως π.χ. να μην παθαίνω κρίσεις πανικού κάθε φορά που μπαίνω σε σχολείο, αλλά που θα πάει, θα ωριμάσω. Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι θα μεγαλώσω, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι έχω ήδη ωριμάσει. Ίσως γιατί φοβάμαι…

Καλό ξημέρωμα.

32 σχόλια:

  1. Ο φόβος είναι κι αυτός από τις μεγάλες δυνάμεις πάνω στη Γη.

    Πάντως έμαθες χρήσιμα πράγματα όπως ότι με το να κάνεις κακό στον εαυτό σου πληγώνεις μόνο τους ανθρώπους που σε αγαπάνε!

    Κρίση πανικού μόλις μπαίνω σε σχολείο παθαίνω κι εγώ κι ας πέρασα γαμάτα ειδικά στο λύκειο! Μόλις περάσω την πόρτα νιώθω ότι με αναγκάζουν να κάνω κάτι που δεν θέλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό ισχύει Τόμμυ.

      Κάτι ήταν κι αυτό. Έτσι κι άλλιως, ό,τι κι αν ζήσεις στη ζωή σου κάτι έχει να σου προσφέρει.

      Που να με δεις όταν έμπαινα στο σχολείο για να ξαναδώσω πανελλήνιες!

      Διαγραφή
  2. Βιογραφία Φλου παρτ ουάν!
    Ελπίζω στους υπόλοιπους τόμους να μας γράφεις για τα κατορθωματα σου με μια μικρή αναφορά και σε εμάς!

    υγ: Τα παιδιά είναι πολύ σκληρά μερικές φορές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εναλλακτικός τίτλος, μ` αρέσει η ιδέα Πάρταλε!

      Θέλω να κάνω ένα στορρύ και να σας αναφέρω κάποια στιγμη, αλλά ψάχνω το πως. Θα το βρω όμως.

      Τα παιδιά είναι πιο κακα -εν αγνοία τους- απ` τους μεγάλους.

      Διαγραφή
  3. έλα ρε...λυπάμαι που σου συνέβη αυτό και κατά βάση γιατί σε ώθησε να κάνεις αυτό το πράγμα στον εαυτό σου...
    όταν διαβάζω κάτι τέτοιο, στενοχωριέμαι απίστευτα και κυρίως γιατί...δεν το έχω αναφέρει αυτό ποτέ και το έχω καταχωνιάσει βαθιά δε ξέρω κι εγώ σε ποιο σημείο του μυαλού μου (χωρίς να το έχω ξεχάσει ή να έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου), γιατί ντρέπομαι και πραγματικά, χωρίς να θέλω να δικαιολογηθώ, δεν μπορώ να καταλάβω πώς σε ένα διάλλειμμα στο δημοτικό, φέρθηκα άσχημα σε ένα κορίτσι/συμμαθήτριά μου. Αυτό που το κάνει χειρότερο είναι πως το κοριτσάκι αυτό, είχε μια μικρή νοητική καθυστέρηση...Νιώθω τέρας..
    Ευτυχώς, αληθινά ευτυχώς, μου τα έψαλε ενα κορίτσι μεγαλύτερης τάξης την ίδια στιγμή και με ντρόπιασε τόσο πολύ και με έκανε να το μετανιώσω εκείνη τη στιγμή. Απ'όσο θυμάμαι, λοιπόν, από τότε δεν ξαναπείραξα κάποιον ανυπεράσπιστο ή τουλάχιστον χωρίς να μην με έχει πειράξει κι αυτός, δηλαδή προς υπεράσπιση του εαυτού μου. Και με αυτή τη συμμαθήτριά μου πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα μαζί σχολείο...
    Και πραγματικά, ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έκανα αυτό, γιατί θεωρούμαι και είμαι από τα καλά παιδιά. Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ το λόγο που έπραξα έτσι πανηλίθια και άδικα. Και γενικότερα προσπαθώ να μην αδικώ κάποιον...
    Συγνώμη για την "εξομολόγησή" μου στην ανάρτησή σου...μάλλον μέσω εσού, ζητώ συγνώμη και από το κοριτσάκι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ` ευχαριστώ πολύ μικρή μου. Αν δεν το έκανα αυτό, μπορεί να μην είχα καν αυτό το ιστολόγιο, καθώς μετά απ` αυτό το περιστατικό μου μπήκε η ιδέα να δημιουργήσω ένα ιστολόγιο ωε μέσο ψυχοθεραπείας.

      Όλοι κάποια στιγμή έχουμε κοροϊδέψει κάποιον στη ζωή μας, άθελά μας (αν το κάνεις εσκεμμένα θεωρείσαι ιππόκαμπος, όχι άνθρωπος), γι` αυτό και στο άρθρο μου για τον σχολικό εκφοβισμό, ζητάω ειλικρινά συγγνώμη αν έχω πληγώσει κάποιον άθελά μου. Εσύ αναγνώρισες το λάθος και ακόμα και σήμερα μετανιώνεις γι` αυτό. Αυτό κάτι δείχνει…

      Είσαι ευπρόσδεκτη να γράφεις ό,τι θες στα σχόλια, δε θα σου πω τι θες να γράψεις. Γράφεις αυτά που αισθάνεσαι. Σ` ευχαριστώ που μας ανοίχτηκες!

      Διαγραφή
  4. Το ότι τα λέμε και τα γράφουμε είναι μεγάλο βήμα για να το ξεπεράσουμε οτιδήποτε και αν είναι αυτό.
    Τι μας έχει πιάσει όλους αυτές τις ημέρες άραγε ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι μας έχει πιάσει; Αυτές οι μέρες έχουν μεγαλύτερη δύναμη από όσο φανταζόμαστε. Αποτελούν θαυμάσια αφορμή για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και, γιατί όχι, να γίνουμε πιο εσωστρεφείς και πιο κοινωνικοί.

      Τα σέβη μου στην αρθρογράφο!

      Διαγραφή
    2. @ Πέρης: Δεν είναι εύκολο να πάρεις την απόφαση να τα γράψεις, αλλά μόλις ξεκινήσεις, σου βγαίνουν όλα αυτόματα.

      Είναι εποχή περισυλλογής και αυτοκριτικής, μιας και όλοι κάνουμε τους απολογισμούς μας στο τέλος κάθε έτους.

      Διαγραφή
    3. @ Κάνθαρος: Συμφωνώ μ` αυτό που λες Κάνθαρε και σε συνδυασμό με τους απολογισμούς μας, έχουμε την ανάγκη να εξωτερικεύσουμε αυτά που σκεφτόμαστε.

      Σ` ευχαριστώ πολύ :)

      Διαγραφή
  5. πολυ με συγκίνησε η αναδρομη σου στα παιδικα τα χρονια, και ειμαι σίγουρος ότι ολα αυτα που περασαν σε ωριμασαν τόσο, σ εκαναν αυτο που εισαι σημερα! μεινε οπως είσαι
    καλη χρονια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να `σαι καλά άσωτε. Αυτό είναι, ίσως, το μόνο θετικό της όλης κατάστασης.

      Καλή χρονιά και σε σένα με ό,τι ποθείς!

      Διαγραφή
  6. Σα να διαβάζω τον εαυτό μου!Δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω...
    Τα έξι χρόνια μου στο (ιδιωτικό,βέβαια!) Δημοτικό ήταν ακριβώς έτσι,εφιαλτικά...Πρώτη φορά στη ζωή μου αντίκρισα τόση κακία μαζεμένη σε παιδιά μικρά,δήθεν άδολα!Δεν κατηγορώ τους γονείς μου,γιατί ξέρω ότι ήθελαν μόνο το καλό μου κι εκτός αυτού,δεν τους έλεγα ακριβώς πώς είχε η κατάσταση,ώστε να βοηθήσουν.Έκανα υπομονή να τελειώσω και την Έκτη,για να πάω σε δημόσιο Γυμνάσιο και πραγματικά,μόλις πέρασα την πόρτα του Γυμνασίου,ένιωσα να φεύγει ένα βάρος τόνων από μέσα μου,ότι η υπομονή που έκανα τόσα χρόνια απέδωσε καρπούς,τελικά...

    Να τα κάνω να υποφέρουν δε σκέφτηκα ποτέ.Πιστεύω πως ήμουν πολύ μικρή για κάτι τέτοιο...Έπειτα,μετά από χρόνια,έτυχε να μάθω τι συνέβαινε στις οικογένειες τους και πόσο δυστυχισμένα ήταν αυτά τα παιδιά,οπότε το μοναδικό συναίσθημα που μου γεννήθηκε ήταν ο οίκτος.

    Τ' ότι γράφεις γι' αυτό είναι πολύ μεγάλο βήμα,να το ξέρεις!Ίσως το καταφέρω κι εγώ...Δε σου γράφω άλλα,γιατί δεν θέλω να θυμάμαι και θα βάλω τα κλάματα...

    Πολλά φιλιά,κοριτσάκι μου,και καλή χρονιά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ μπορείς να με καταλάβεις! Το θέμα είναι ότι εγώ πήγα σε ιδιωτικό στο λύκειο μόνο, που υποτίθεται ότι θα ήταν πιο ώριμα τα παιδιά.

      Πότε δεν ήθελα το κακό τους. Ίσως, αυτό που θεωρούσα μίσος, να ήταν τελικά θυμός. Και όχι τόσο για τους ίδιους, αλλά για τις οικογένειές τους και την κοινωνία που τους έκανε έτσι.

      Πλέον θεωρώ ότι το έχω ξεπεράσει κατά έναν πολύ μεγάλο βαθμό. Πίστεψέ με, όταν το έγραφα, δε σταμάτησα να κλαίω.

      Πολλά φιλιά και σε σένα Κ, και καλή χρονιά με υγεία πάνω απ` όλα!

      Διαγραφή
  7. Ότι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς Μικρή μου. Καταλαβαίνω αυτά που λες σχετικά με το σχολείο. Όσο περνά ο καιρός, θα ξεθωριάζουν όλο και περισσότερο κι εσύ θα ανακαλύπτεις όλο και περισσότερες δυνάμεις εξαιτίας αυτών.
    Καλή ΧΡΟΝΙΆ ΝΑ ΈΧΕΙΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έγινα και πιο δυνατή και πιο ήρεμη απέναντι σε αντίστοιχες καταστάσεις. Το ελπίζω Ben μου.

      Καλή χρονιά και σε σένα :)

      Διαγραφή
  8. οι γονείς ώρες-ώρες γίνονται χαζοί, γιατί, ναι μεν θεωρούν ότι στο ιδιωτικό τα παιδιά τους θα έχουν καλύτερες δυνατότητες μόρφωσης, αλλά από την άλλη, τα παιδιά που είναι ήδη εκεί έχουν μια άθλια νοοτροπία από το σπίτι τους (τρίτης γενιάς πλούσιοι=οι χειρότεροι)....τέλος πάντων εγώ δεν είχα τέτοια "τύχη".

    Είναι πάντως ένα άσχημο "μέρος" εκείνο που βρίσκεσαι όταν βρίσκεσαι μπρος στην αυτοκτονία. Τόσο άδειο και τεράστιο, χωρίς δυνατότητα προσανατολισμού και με μια αίσθηση πανικού.....γκαντέμμιτ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κακά τα ψέματα Χωστήρα, πήρα πολλά απ` αυτό το σχολείο. Οι καθηγητές μου ήταν πρώτα απ` όλα άνθρωποι και κρατάμε επαφές ακόμα και σήμερα. Με νοιάζονται και «παίρνω» ακόμα και τώρα πράγματα απ` αυτούς.

      Είναι απ` τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι το ότι ήθελα να πεθάνω και τη μάνα μου να ουρλιάζει «Κάντε κάτι να τη σώσετε! Είναι το παιδί μου!».

      Διαγραφή
  9. Δε θα πω τίποτα παραπάνω,γιατί όλα έχουν ειπωθεί,αλλά αυτά που περιγράφεις δεν είναι η βιογραφία της Φλου,αλλά και του υποφαινόμενου με τη μόνη διαφορά πως εμένα με έσωσε το ίδιο το σχολείο και εντέλει τα ίδια τα παιδιά και για αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ!Εντέλει για τα άτομα που μας έκαναν τη ζωή πατίνι δεν νοιώθω κάτι παρα μια απάθεια,τουτέστιν και να πεθαίνουν μπροστά μου δε ξέρω αν θα επιθυμούσα να τους βοηθησω,πραγματικά!Μακριά λοιπόν απο μας!!

    Αν το πρώτο σου νησί είναι αυτό που είμαι εγώ τώρα δεν έχω κάτι να πω παρά μόνο τουτό,ΣΩΣΤΕ ΜΕΕΕ!:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ

    Χαιρετώ συντρόφισσα!:Ρ

    ΥΓ:Έχεις σκεφτεί ποτέ αν είχαμε περάσει κάπως διαφορετικά αυτά τα χρόνια πως θα μασταν τώρα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αδιαφορία και απάθεια, όπως το είπες μικρέ Ρώσε!

      Όχι, καμία σχέση. Εκεί είναι λωλοί με κυριολεκτικότατη έννοια της λέξης!

      Γεια σου σύντροφε!!

      Το έχω σκεφτεί, αλλά δεν πολυγουστάρω! Μ` αρέσει η Φλου, όπως είναι και δε θα την άλλαζα για κανέναν λόγο!

      Διαγραφή
  10. Υπάρχει και αυτό το φιλοσοφικό ερώτημα, δηλαδή κατά πόσο πραγματικά σε βοήθησαν όλες αυτές οι κακουχίες. Είναι ανάγκη ο άνθρωπος να περνάει αγχογόνες καταστάσεις για να βελτιώνεται; Δεν μπορεί χωρίς το βάρος και την κοινωνική καταπίεση να προοδεύσει και να εξελιχθεί; Στη ζωή μου βλέπω τη σκληρότητα των άλλων απέναντί μου, βλέπω όμως και κάτι άλλο, τη δική μου σκληρότητα. Πολλές φορές κοιτάζω πίσω και χαίρομαι που έφτασα στο σημείο που είμαι. Αισθάνομαι ότι έσωσα τον εαυτό μου από την καταστροφή. Οι εποχές εκείνες της παιδικής και εφηβικής ηλικίας που υποφέρουν κάποια άτομα είναι οι ίδιες εποχές που αυτά τα άτομα δεν έχουν ισχυρά θεμέλια για να οικοδομήσουν έναν ικανό χαρακτήρα. Με κάθε χρόνο που περνάει το βλέπω πιο εύκολα. Μακάρι να μην το περνούσε κανείς αυτό. Μερικές φορές σιχαίνομαι τον κόσμο και τους κανόνες του, όμως ο νους μου είναι σαν ατσάλι και είμαι αισιόδοξος ότι μέσα σε όλο αυτό το χάος του σύμπαντος που με περιβάλλει μπορώ να βγω νικητής. Δεν είναι θέμα αλαζονείας, αλλά αληθινής αυτογνωσίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι σίγουρη ότι σε βοηθάνε. Καλώς ή κακώς πρέπει να περάσεις από κάποια άσχημα, ενδεχομένως, στάδια και καταστάσεις για να διαμορφώσεις χαρακτήρα ή –ακόμα καλύτερα- να σε αφυπνίσουν και να σε ταρακουνήσουν συθέμελα μπας και βάλεις μυαλό.

      Όντως δεν είναι θέμα αλαζονείας, αλλά αυτογνωσίας για το ποιος είσαι και τι θέλεις.

      Διαγραφή
  11. Καλημέρα αγαπητή Φλου. Δυστυχώς αν δεν είσαι με την μάζα ή δεν πας με τα νερά κάποιον περνάς δύσκολα στο σχολείο. Ομολογώ οτι και εγω είχα κάποια προβληματάκια με μερίκους και για χρόνια δεν ηθέλα να τους βλέπω. Δεν εχω φτάσει σε σημείο τέτοιο σαν αυτά που αναφέρεις απλά 2-3 συγκεκριμένοι μου την έδιναν στα νεύρα.
    Έπειδη για τέτοιους βλάκες δεν αξίζει να χαλάς το χρόνο και τη σκέψη σου ας το ξεχάσεις και αφοσιώσου στο σήμερα
    Ευχόμαι καλή χρονιά να μας έρθει. Να έχεις όσα ονειρεύεσαι με υγεία και αγάπη πάνω από όλα. Ελπίζω να τα πούμε Σύβοτα συμπατριώτισσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα αγαπητέ Γιάννη.

      Ποτέ δεν συμβιβάστηκα και ούτε πρόκειται να συμβιβαστώ προκειμένου να περνάνε καλά οι άλλοι.

      Πλέον με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Ακόμα και νέα τους από σπόντα μαθαίνω.

      Σου εύχομαι και εγώ μια καλή και δημιουργική χρονιά και –γιατί όχι;- το καλοκαίρι δεν είναι και τόσο μακριά!

      Διαγραφή
  12. Κρατάω το πιό ουσιαστικό ''Πλέον τα ευχαριστώ, διότι εξαιτίας τους είμαι αυτό που έγινα σήμερα''! Έτσι ακριβώς είναι...από αυτές τις ''εμπειρίες'' της ζωής γινόμαστε οι άνθρωποι που είμαστε!Για μένα πλέον όλοι αυτοί/ές ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ...εδώ και πολλά χρόνια λέω πλέον ότι αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω,για τους άλλους μπορώ,απλά ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ...Άλλωστε τα άτομα που αξίζει να είναι δίπλα μας φαίνονται στην πορεία!
    Καλή χρονιά Λεύκη και εύχομαι αγάπη και υγεία πάνω από όλα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω τα είπες όλα με μία σου φράση καλή μου «τα άτομα που αξίζει να είναι δίπλα μας φαίνονται στην πορεία». Έτσι, είναι. Πάλι καλά να λες που υπάρχουν κι αυτοί, και αποκτούμε την εμπειρία να «ξεσκαρτάρουμε» τους ανθρώπους!

      Καλή χρονιά και σε σένα και ό,τι ποθεί η καρδούλα σου!

      Διαγραφή
  13. Μπορεί να μην σε ξέρω, αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ χαίρομαι που το κοκτέηλ των χαπιών δεν πέτυχε!

    Είθε η χρονιά που έρχεται σε λίγες ώρες να είναι η καλύτερη για σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ` ευχαριστώ πολύ Αθηνά μου! Όντως, με τους περισσότερους από εδώ μέσα δε γνωρίζομαι. Παρ` όλα αυτά, μέσα απ` τα άρθρα και τα σχόλιά τους, αποκτούμε μια εικόνα και ένα ιδιαίτερο «δέσιμο» μαζί τους…

      Ευχαριστώ πολύ κι ανταποδίδω!

      Διαγραφή
  14. Τώρα έτυχε να το διαβάσω.
    Κι έχω να πω πως θέλει πολύ θάρρος να τα λες (τώρα που με κάποιους γνωρίζεσαι πιο προσωπικά) και πως δε σου φαίνεται, δεν είσαι πια εκείνη η Φλου, έγινες άλλη.
    Δε φταίει το σχολείο, ούτε τα παιδιά, φταίει που παντού γίνεται αυτό στον καινούργιο και λίγο-λίγο τώρα τελευταά έγιναν γνωστές οι συνέπειες κι υπάρχει ελπίδα να γίνουν γονείς και καθηγητές πιο προσεκτικοί. Με τόση αγάπη πριν, δεν είχες όπλα να αμυνθείς, τώρα δυνάμωσες νομίζω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή