Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Ταξίδι στη χώρα των φευγάτων (Μέρος πρώτο): Κατερίνα Γώγου.


Καλησπέρα σας. Σήμερα θα σας διηγηθώ  ένα παραμύθι απ` τη δική μου οπτική, διότι τους ήρωες  του δεν είχα την τύχη & την τιμή να τους γνωρίσω.

Μια φορά & έναν καιρό ήταν μια γυναίκα & δυο άντρες. Όμορφοι, ταλαντούχοι, ανήσυχοι. Τους ονομάζουν, μέχρι & σήμερα,  « Αγίους των Εξαρχείων». Λατρεύτηκαν απ` τον ίδιο κόσμο & τους πήρε ο ίδιος θάνατος: ο «Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων» έφυγε πίνοντας χάπια με αλκοόλ, ο «Μικρός Νικόλας» κρεμάστηκε απ` τη σωλήνα ενός καλοριφέρ & τον «Πρίγκιπα» τον πήρε η Λευκή Βασίλισσα.


Λένε ότι δεν είχαν κοινά. Εγώ δεν το πιστεύω… Είχαν μια τάση φυγής. & τους τρεις τους αδίκησαν & δεν τους αναγνώρισαν όταν έπρεπε. Ήταν μπροστά απ` την εποχή τους. & τους τρεις δεν μπορούσαν να τους καταλάβουν. Ήταν ευαίσθητοι & ασυμβίβαστοι άνθρωποι  δεν άντεχαν όλον αυτό τον πόνο και την αθλιότητά γύρω τους. & οι τρεις έβγαζαν ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι σοβαροί κλόουν.

Σήμερα, θα σας διηγηθώ το παραμύθι της μόνης θηλυκής ύπαρξης εκ των τριών Αγίων.
  
Η Κατερίνα γεννήθηκε την πρώτη ημέρα του καλοκαιριού (1/06/ 1940) στην πρωτεύουσα. Με το τέλος της κατοχής σπουδάζει στη δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη. Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους & θεωρείται παιδί- θαύμα. Παίζει σε ταινίες κυρίως την υπηρέτρια & το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο. Τρεις είναι οι βασικότερες ταινίες της: «Το βαρύ πεπόνι» (1977), «Παραγγελιά» (1980), «Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού» (1984). 
  
Γιατί, όμως; Γιατί δεν εκμεταλλεύεται το πηγαίο ταλέντο της; Σε κάθε περίπτωση είχε περισσότερο ταλέντο από άλλες ηθοποιούς της γενιάς της & όμως δεν κατάφερε να τις «ξεπεράσει». Ίσως, αυτό που την εμπόδιζε ήταν ο ίδιος της ο εαυτός. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ή τί φοβόταν ή τι πίστευε. Ίσως φοβόταν τον ίδιο της τον εαυτό. Εκτός, όμως, απ` αυτό η Κατερίνα ήταν πνεύμα ανήσυχο, δεν έμεινε εκεί. Η ηθοποιία ήταν γι` αυτήν, πλέον, κάτι μακρινό. Η Κατερίνα ήταν ποιήτρια. Είχε πολύ περισσότερο ταλέντο από άλλους ποιητές κι όμως δεν κατάφερε να τους «ξεπεράσει». 

«Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;»

Δίκαια ονομάστηκε «Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων»: ήταν ευαίσθητη, γι` αυτό & η γραφή της αιχμηρή & (πολλές φορές) ωμή. Ήταν ασυμβίβαστη γι` αυτό και τόσες κραυγές απελπισίας. Τα «έχωνε» στην εξουσία με τον καυστικό της λόγο γιατί δε φοβόταν τους νταήδες με τις γραβάτες, διότι ήταν αυθεντική.


«Μονάχα σας παρακαλώ μη κουτσομπολεύετε κι αφήστε τη δική μου τη Μυρτώ ήσυχη. Έτσι γεννήθηκε, λυπημένη». Αυτό είχε παραγγείλει για την κόρη της. Αυτό ζήτησε μόνο...


Τα χρόνια κύλησαν... Η Κατερίνα ένιωθε πως είχε κλίσει ο κύκλος της… Αποσύρθηκε στο πατρικό της & τράβηξε για τον δρόμο των Αγίων… Μια χούφτα χάπια & αλκοόλ & πάει, αυτό ήταν. Η Κατερίνα πέρασε στην αιωνιότητα μαζί με τους δύο άλλους Αγγέλους στις 3 Οκτωβρίου του 1993.

Όταν είπα μία φορά σε κάποια καθηγήτριά μου, πως η Γώγου πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, δίπλα στον Καβάφη & τον Καρυωτάκη, με στραβοκοίταξε & μου έβαλε την ταμπέλα «αναρχική» (εγώ ποτέ δεν υπερασπίστηκα την αναρχία & ούτε πρόκειται, τουλάχιστον με τον τρόπο που την υποστήριζε η Γώγου). Θεωρείτε πως ο Ελύτης ή ο Σεφέρης είναι ανώτεροι απ` τη Γώγου; Οπωσδήποτε όχι. Τους θεωρώ ισάξιους. Πρέπει να ξυπνήσουν (ή να αντικατασταθούν- κατά προτίμηση) σιγά- σιγά τα απολιθωμένα ραμολιμέντα του υπουργείου παιδείας & να αρχίζουν να ανανεώνουν τα σχολικά. Διότι αν ξανακούσω την ατάκα: «ηθοποιός που έκανε μικρή καριέρα δίπλα στη Βουγιουκλάκη», για τη Γώγου πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδράσω (ξέρω, ξέρω, το `χω αναφέρει & σε άλλο άρθρο, αλλά τέτοια επίδραση είχε στην ψυχολογία μου, που κάθε φορά που το σκέπτομαι αυτοχαστουκίζομαι- μιλάω σοβαρότατα).

Η γυναίκα αυτή έχει αποτελέσει ουκ ολίγες φορές έμπνευση. Ακόμα & ο τίτλος του ιστολογίου μου είναι εμπνευσμένος από δικό της ποίημα. Τη θαυμάζω, διότι παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζε, ήταν αυθεντική τα `λεγε έξω απ` τα δόντια & ήταν ελεύθερη.




Στην καρδιά κάθε επαναστάτη (όχι ψευτοεπαναστάτη- ψευτοαναρχικού), κάθε ψυχικά τραυματισμένου, κάθε δέσμιου (του εαυτού του), κάθε ονειροπόλου, κάθε ευαίσθητου ήταν, είναι & θα είναι μία απ` τους καλύτερους όλων των εποχών. Φυσικά, μόνο όσοι διαβάσει Γώγου καταλαβαίνουν πως σε καμία περίπτωση δεν υπερβάλω.

Καλό ξημέρωμα.



8 σχόλια:

  1. Λεύκη... Πόσο δίκιο έχεις! Ας γκρεμίσουμε τα ερείπια που καθηλώνουν την παιδεία στο ίδιο αυτό βάθρο... Ας τα αντικαταστήσουμε! Και ιδιαίτερα εάν πρόκειται για τη Γώγου, αξίζει και παρααξίζει!
    ΥΓ.: Στην αρχή του άρθρου σου... Μιλάς για τον Νικόλα Άσημο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ροκμαντικ θα σου λυσω εγω την απορια σου. Ναι, στον Ασημο αναφερεται..

    Ολες οι ατιθασες μα και ευαισθητες ψυχες συνηθως ετσι καταληγουν.. Επιλεγουν την αυτοκαταστροφη τους..
    Προφανως δεν γεννηθηκαν για τα μετρα αυτου του κοσμου..
    Λατρευω το τραγουδι που εχεις ανεβασει..
    Τα φιλια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συμφωνήσω μαζί σου, μικρή μου. Επιλέγουν, δυστυχώς, την «εύκολη» οδό. Και τη χαρακτηρίζω έτσι, διότι με αυτόν τον τρόπο ξενοιάζουν & αφήνουν τους υπόλοιπους να τυραννιόνται. Μπορεί να ακούγεται ωμό αυτό που λέω αλλά έτσι είναι. Βέβαια, κάποιος τους οδήγησε σ` αυτό το σημείο & δεν είναι άλλος παρά η ίδια η κοινωνία. Γιατί το Ελλάντα ξέρει πρώτα να σταυρώνει & μετά να αναγνωρίζει όσους αξίζουν.

      Διαγραφή
  3. Πέστα γαμώτο μου! Πέστα! Το ίδιο πρόβλημα είχα και εγώ στο σχολείο! Όσο για την Κατερίνα, πραγματικά τεράστια προσωπικότητα και πραγματικά χαρισματική σε ότι και αν έκανε. Έμαθα κιόλας πως τις προάλλες πέθανε και ο Νίκος (μιας και ανέφερες την Παραγγελιά), ακόμα έχω το βιβλίο του με την αφιέρωση που έκανε σε όλους όσους το αγόραζαν από αυτόν απευθείας.

    Συμφωνώ και με το μικρό ξωτικό για τις ατίθασες ψυχές και την κατάληξη τους. Και επιτέλους πρέπει να σταματήσει και το περίφημο πλασάρισμα από ανθρώπους που βγαίνουν και λένε "ναι έκανα παρέα με τη Γώγου" "έκανα παρέα με τον Άσημο". Δηλαδή αν είχαν 10 φίλους τότε, με τα χρόνια αυτοί έχουν γίνει 10.000! Έλεος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που καταλαβαινόμαστε σ` αυτό το blog! Επίσης, χαίρομαι που ανακαλύπτω σταδιακά & άλλα άτομα, καθώς άρχιζα να απελπίζομαι & να πιστεύω ότι είμαι μόνη μου. Στο «Περί παιδείας και απαιδευσίας...» θα βρεις & άλλα τέτοια μαργαριτάρια, τα οποία είναι 100% αληθινά & τα έχω συλλέξει σε όλα τα χρόνια της μαθητικής μου καριέρας.
      Αρχικά, όταν ξεκίνησα αυτό το άρθρο, αισθάνθηκα «μικρή» για να μιλήσω για την Κατερίνα. Απ` την άλλη, όμως, με κυρίευσε & η ανάγκη να γράψω κάτι, έστω & μικρό για την Κατερίνα.
      Ναι, τέλη Σεπτέμβρη «έφυγε» & ο Κοεμτζής. Αλήθεια?! Πωωω, τι τέλεια! Μήπως ξέρεις αν τώρα κυκλοφορεί σε βιβλιοπωλείο; Καλά έτσι & εγώ έκανα παρέα μαζί τους! Βγαίνει ο κάθε μαλάκας που απλά ήταν τρίτος ξάδερφος του μπατζανάκη της πεθεράς της θειάς του Σιδηρόπουλου & λέει ότι τον ήξερε!

      Διαγραφή
  4. Ο Άσημος είναι θείος μου. Δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω όμως. Ήμουν μικρούλα. Είδα αφιερώματα αργότερα. Ο πατέρας μου, μου έλεγε ιστορίες για την οικογένειά μας και πώς είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, μου έλεγε για τις συζητήσεις του μαζί του. Και δεν έδινα σημασία. Όμως μόλις τον έμαθα τον Άσημο, μόλις τον άκουσα, τότε συγκινήθηκα. Τότε κατάλαβα... Ο Μικρός Νικόλας λοιπόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακόμα & στον ιερό χώρο της παιδείας υπάρχει σήψη & βρομιά, πελατειακές σχέσεις & θεσμός της οικογενειοκρατίας. Αυτό το θεωρώ «αυτονόητο», οπότε δε με λυπεί τόσο. Αυτό που με λυπεί περισσότερο είναι το ότι υπάρχει τόσο πολύ στενομυαλιά, που νομίζω ότι μαθαίνουμε ότι & οι γονείς μας! & -χωρίς υπερβολή- οι γονείς μας μαθαίνανε περισσότερα μπορώ να σου πω.
      Υ.Γ. Πρέπει να είσαι πολύ τυχερή & περήφανη γι` αυτόν τον άνθρωπο καλή μου. Εδώ είμαι εγώ που δεν τον ήξερα, μόνο & μόνο επειδή ήταν Έλληνας…

      Διαγραφή
  5. Δεν ξέρω αν κυκλοφορεί σε βιβλιοπωλείο τώρα. Γιατί τα τελευταία χρόνια το πούλαγε μόνος του στο Μοναστηράκι ή έξω από την Ευελπίδων ή σε κανένα πανηγύρι αγίου από δω και απο κει.


    Υ.Γ Κάτι παρόμοιο κάνει και ο "Σαμψών" (κατά κόσμον Γιάννης Κεσκιλίδης) ο οποίος πλέον πουλάει αναμνηστικά από τις ημέρες δόξας του. (Ο Κεσκιλίδης ήταν "κασκαντέρ" του δρόμου, όπως ο Τρομάρας, ο Αρμάος κτλ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή