Κατηγορίες ανθρώπων που με εκνευρίζουν και χαλάνε την αισθητική μου PartI

Καλησπέρα σας και καλή εβδομάδα!

Όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει είμαι ολίγον τι μισάνθρωπος, καθώς δεν αφήνω ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για κακεντρεχή σχόλια και άδειασμα υπερτοξικού δηλητηρίου. Αυτό το χαρακτηριστικό μου το ενισχύουν ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων, οι οποίες κάνουν κάτι τόσο εκνευριστικά συγκεκριμένο, ενώ παράλληλα χαλάνε την αισθητική μου. Ναι, αγαπητοί αναγνώστες, διότι κάποια πράγματα είναι και θέμα αισθητικής. Πάμε, λοιπόν, να αναλύσουμε αυτές τις κατηγορίες.

«Ιδιοκτήτης που αφήνει τον σκύλο του να τα κάνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί»: 

Εκεί που περπατάω καμαρωτή και με περισσή χάρη ακούγεται ξαφνικά ένα «πλιατσ». Καταλαβαίνω αμέσως τι έγινε, γι` αυτό δεν μπαίνω στον κόπο να σηκώσω το πόδι και να δω το «προφιτερόλ» του ζωντανού ενός άλλου ζωντανού. Το καημένο το ζωντανό δε φταίει σε τίποτα, αλλά το κάθε γκαργκάλι, που βγάζει τον σκύλο του βόλτα, για την καθημερινή άσκηση και «εκκένωση», χωρίς όμως να μαζεύει τα γλυπτά σοκολάτας του ζώου του, μου τη δίνει αφάνταστα. Ψιτ, μπάρμπα και θεια, τα β(λ)ήματα είναι απλά: α) φοράς γάντια μιας χρήσης, β) βάζεις το χέρι σου σε μια σακούλα, 3) πιάνεις τους «μπέμπηδες» του βλασταριού σου, δ) τυλίγεις τη σακούλα και ε) τα πετάς στους ειδικούς κάδους (όπου υπάρχουν) ή στους απλούς κάδους. Εναλλακτικά υπάρχουν, για σένα που σιχαίνεσαι, ειδικές πιάστρες για τα κακάκια του σκύλου σου. Στο εξωτερικό, δηλαδή, που ακολουθούν αυτήν την τακτική είναι φλώροι και ξενέρωτοι, φυσικά, κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι, οι φωστήρες! Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα πετύχω τον κάθε ανεύθυνο να μη τα μαζεύει, θα βρεθεί με μία ωραιότατη μάσκα προσώπου από συστατικά φυσικής προελεύσεως.

“Alternative douchebags, hipsters, etc”:

Κάθε φορά που βλέπω αυτά τα γλοιώδη zerk θέλω να φορέσω στολή Σαμουράι, να τα απαγάγω, να τα μεταφέρω σε ανήλιαγο υπόγειο, να τα δέσω χειροπόδαρα σε πάγκο, να τα ναρκώσω και να ξεκινήσω το πετσόκομμα με διάφορα εργαλεία (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε). Κατηγορούν εμάς για μη οικολογική συνείδηση, καπιταλιστικό πνεύμα, μας κράζουν επειδή δεν ακούμε intellectual μουσική και δε διαβάζουμε πρωτοποριακή λογοτεχνία και μπλα, μπλα, μπλα… Πρώτον, εσείς είστε μεγαλύτερες καπιταλιστικές πόρνες από εμάς, διότι εμείς δε ξοδεύουμε κάθε μήνα ένα σκασμό λεφτά (του μπαμπάκα) για να αγοράζουμε το τελευταίο i-phone ή i-pad της αγοράς και τη μπλούζα του τάδε σχεδιαστή επειδή απλά και μόνο είναι του τάδε. Δεύτερον, το να με θεωρείς “200 hundred years behind” (έτσι θα με αποκαλείς κουκλίτσα μου) επειδή δε διαβάζω πεζογραφία ή επειδή διαβάζω Thomas Mann, με κάνει να θέλω να σε πνίξω με την πασμίνα που φοράς αντί για φουλάρι, αφενός διότι δε γουστάρουν όλοι να διαβάζουν κι αφετέρου διότι δεν μπορείς να θεωρείς “ très banal” (είδες; πάλι δική σου έκφραση χρησιμοποιώ) τον Mann, ανεγκέφαλε σαχλογκάργκαλε. Τι μου προτείνεις δηλαδή, τον Αναξαγόρα Κολαμπρινουί; Και τρίτον, άσε τις διαδηλώσεις για τις πολυεθνικές και για τα δικαιώματα των ανθρώπων στον τρίτο κόσμο, διότι απλά με κουράζεις. Επειδή εσύ μπορείς να κάνεις dolce vita με τα φράγκα του επιχειρηματία πατέρα σου, πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο με την ξερολιά σου και την ειρωνική φάτσα σου; Άντε να αρμέξεις κανα τράγο στο χωριό σου!

«Ο μάγκας που πετάει δεξιά κι αριστερά τα σκουπίδια του»:

Άκου μπάρμπα, υπάρχουν κάτι μεγάλα κουτιά στους δρόμους συνήθως σε χακί ή ασημί χρώμα και διάφορα άλλα μικρότερα ποικίλων χρωμάτων, τα οποία λέγονται ΚΑΔΟΙ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ για να πετάμε μέσα τα σκουπίδια μας (υπάρχουν και κάτι μπλε που είναι ανακύκλωσης, αλλά δε θέλω να σε βραχυκυκλώσω ημιμαθή μου μπούρτζο). Οπότε κράτα το γαμημένο το φραπόγαλο στο αυτοκίνητό σου και πέτα το σπίτι σου, (μην ανησυχείς δε θα παρεξηγηθεί η γκόμενά σου), μάσα την τσίχλα σου 10 δεύτερα παραπάνω και πέταξέ την στον κοντινότερο κάδο (δε γουστάρω να ξεκολλάω απ` τα παπούτσια μου τη τσίχλα σου, μου φτάνουν όλα τ` άλλα μικρόβια που μαζεύω, δε θέλω και τα δικά σου!).

«Αυτοί που πετάνε όλα τα σκουπίδια στους κάδους ανακύκλωσης»: 
Στρουγγανόβλαχε, οι μπλε κάδοι είναι για ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΙΜΑ ενώ οι άλλοι κάδοι είναι για ΟΛΑ τα υπόλοιπα απορρίμματα (βλ. πάνω). Εσύ είσαι μπόζος και αντί να κάνεις πέντε βήματα παραπάνω για να τα πετάξεις στον σωστό κάδο, τα πετάς στον ανακύκλωσης που τυχαίνει να είναι μπροστά απ` το σπίτι σου. Μπράβο σου, μόλις έκαψες 32 θερμίδες λιγότερες! Δε σου λέω να ξεχωρίσεις τα ανακυκλώσιμα απ` τα υπόλοιπα, καθώς αυτό αποτελεί ένα πολύ μεγάλο εξελικτικό βήμα για σένα ιππόκαμπε της βαλκανικής Τανζανίας, τουλάχιστον όμως ρίχνε τα όλα μαζί στους απλούς κάδους!

«Ο Clubάκιας»:

Καθένας έχει τον τρόπο του να διασκεδάζει και να ψυχαγωγείται και δεν μπορείς να τον κατακρίνεις γι` αυτό. Μπορείς, όμως, να κατακρίνεις κάποιον που  ξημεροβραδιάζεται σε club, καθώς αυτή η ασχολία δε δείχνει ιδιαίτερη «αντίληψη» χωροχρόνου. Ένας απ` τους λόγους που πίστευαν πως έχω Aspenger,  ήταν το ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικό παιδάκι (ενώ τώρα που μεταλλάχθηκα ξαφνικά σε τέρας… κοινωνικοποίησης, γράφω ολόκληρο άρθρο για τα μισανθρωπικά μου ένστικτα!). Εν ολίγοις, ένα παιδί που θεωρεί πέντε άτομα πλήθος σε συναυλία των Dire Straits χρειάζεται ψυχολόγο, ενώ το να τρέχεις από πάρτι σε πάρτι και από opening σε opening, είναι ό,τι πιο φυσιολογικό. Ok, δε λέω ότι το να θεωρείς πέντε άτομα συνωστισμό είναι το πιο φυσιολογικό, αλλά μη μου λες ότι το club είναι χώρος κοινωνικοποίησης και ψυχαγωγίας, διότι θα τραβάω τις μπούκλες μου! Ας κάνουμε μία ανάλυση κατ` αρχάς των όρων ψυχαγωγία και διασκέδαση. Διασκέδαση(<διά+ σκεδάννυμι, δηλ. διασκορπίζομαι, δηλ. κάνω πράγματα για να περνώ καλά), ψυχαγωγία (<ψυχή+ ἄγω, δηλ. οδηγώ την ψυχή, δηλ. ικανοποίηση ψυχής μέσω δραστηριοτήτων που σχετίζονται με τέχνη ή αθλητισμό). Συμπέρασμα: αν ξανακούσω κάποιον να λέει το clubbing ψυχαγωγία, να ετοιμαστεί για ιαπωνικά βασανιστήρια (ναι, ναι… έχω διαβάσει πολλά γι` αυτά και έχω εφαρμόσει ακόμα περισσότερα…). Ξεκαθαρίσαμε, λοιπόν, ότι το clubbing είναι ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ, αν μπορούμε, βέβαια, να χαρακτηρίσουμε έτσι τα τραγούδια, των οποίων τη μουσική θα ζήλευε ο Jean Michel Jarre και τους στίχους ο Μάρκος Βαμβακάρης, ποτά τα οποία σε στέλνουν αδιάβαστο μέσα σε nanosecond, ατμόσφαιρα που θυμίζει θάλαμο αερίων στο Auschwitz, υγιεινή που είναι χειρότερη από χημική τουαλέτα με ραδιενεργά απόβλητα στην οποία μόλις έγινε πυρηνική έκρηξη κ.λπ. Ας περάσουμε στο κομμάτι της κοινωνικοποίησης. Δεν μπορώ να δεχτώ ως χώρο κοινωνικοποίησης ένα μέρος, στο οποίο η μουσική σε φέρνει στα όρια της κώφωσης και δε σε αφήνει να αρθρώσεις λέξη. Αν πάλι θέλεις one night stand, τότε οκ. Αλλά εξήγησέ μου, πως στο καλό συνεννοείστε;!

«Αυτοί που μόλις ανοίξει η πόρτα των Μ.Μ.Μ χώνονται μπροστά εμποδίζοντας την έξοδο των επιβατών»:

Αυτό αποτελεί ένα από τα περιστατικά που  αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν έχουμε εξελιχθεί όλοι σε homo sapiens sapiens. Βρε ασβέ, αφού βλέπεις ότι ΗΔΗ είμαστε σαν κονσερβοποιημένες σαρδέλες, που πας να χωθείς; Δεν χρειάζεται να έχεις το IQ του Hawking για να καταλάβεις, πως πρώτα πρέπει να αδειάσει το βαγόνι/λεωφορείο για να μπουν άλλοι επιβάτες. Αλλά εσύ εκεί! της Λιλής σου ο χαβάς! Να δω που θα χωρέσεις. Στην ίδια κατηγορία, βέβαια, ανήκουν κι αυτοί που ενώ βλέπουν ότι το λεωφορείο είναι σε κατάσταση «πιο τίγκα πεθαίνεις» προσπαθούν να μπουν. Ήμουν τις προάλλες στο τρόλεϊ, το οποίο ήταν σαν το Καραϊσκάκη σε ματς ΟΣΦΠ-ΠΑΟ. Ανοίγουν οι πόρτες στην επόμενη στάση και δεν κατεβαίνει κανένας. Ένας παππούς που στεκόταν έξω κοίταζε από δω, κοίταζε από κει και μου λέει «Άιντε, κάνε πιο μέσα να μπω» και του απαντάω «Που να πάω, κύριέ μου, φίσκα είναι δεν βλέπετε;» (εγώ εν τω μεταξύ είχα γίνει χαλκομανία στην πόρτα). Και τι μου απαντάει ο θεός «Ε, και τι με νοιάζει εμένα; Εγώ έξω θα μείνω;» και κάνει μια αστραπιαία ninja κίνηση και σαλτάρει μέσα. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πως έγινε.

«Οι κραγμένες»:

Σε προηγούμενο άρθρο εξέθεσα τη γνώμη μου για τους ομοφυλόφιλους και φυσικά τάχθηκα υπέρ τους. Υπάρχουν, όμως, κι αυτοί, οι οποίοι ανήκουν σε μία άλλη κατηγορία, αυτή του γελοίου  και του αισχρού. Όταν βλέπω τον άλλον να κινείται σαν τράτα στο Αιγαίο με εννιά μποφόρ, να έχει λιγότερες τρίχες από οποιαδήποτε γυναίκα, να μιλάει σαν την Agnes απ` το “Despicable me” και οι κινήσεις του να είναι σαν τροχονόμου στην παραλιακή, θέλω να του πω «άσε μες κουκλίτσα μου!». Και δεν αναφέρομαι στους θηλυπρεπείς τύπους. Αναφέρομαι στους ξεφωνημένους. Επίσης, δε γουστάρω να τους βλέπω να καβαλιούνται δημοσίως. Δε λέω να μην έχουν εκδηλώσεις αγάπης με τον σύντροφό τους, αλλά να μην το παρατραβάνε. Δεν τίθεται σ` αυτήν την περίπτωση θέμα ρατσισμού. Τίθεται θέμα αισθητικής. Και ναι, αυτοί χαλάνε την αισθητική μου.

«Τα “παθιασμένα” ζευγαράκια»:

Τα συναντάς στο μετρό, στο σινεμά, στα κλαμπ, στα παρκάκια, στις παραλίες. Όπου κι αν τα δεις αυτά τα ζευγάρια φιλιούνται, χουφτώνονται, πασπατεύονται και γενικότερα βρίσκονται σχεδόν στα προκαταρκτικά. Δε λέω, είναι η χαρά του ηδονοβλεψία, αλλά σκεφτείτε λίγο κι εμάς; Δεν μας δίνετε την εντύπωση των ερωτευμένων. Μας δίνεται την εντύπωση των στερημένων, των ανοργασμικών και των «έχω γκόμενο/-α και χαίρομαι!!!». Δε λέω να είσαι τελείως ψυχρός. Ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα ψιλοχουφτωματάκι είναι ok. Το “public display of affection”, όμως, μου δημιουργεί γέλιο και στομαχικές διαταραχές τεραστίων διαστάσεων, που θέλω να ξεράσω ό,τι έχω φάει τους τελευταίους τρεις μήνες και να σας δώσω χρήματα να πάτε σε κανένα ξενοδοχείο. Α, επίσης εσείς ΥΠΕΡχαλάτε την αισθητική μου!

«Αυτοί που καθυστερούν συστηματικά στα ραντεβού τους»:

Πάντα είμαι κάτι παραπάνω από συνεπής στα ραντεβού μου. Και αν στήσω (πράγμα σπάνιο) το κάνω αφενός διότι μου έχει τύχει κάτι σοβαρό (και παίρνω να ενημερώσω για την καθυστέρησή μου) ή το κάνω εσκεμμένα κανένα δεκάλεπτο σ` αυτούς που πάντα με στήνουν. Είσαι άνθρωπος και λογικό είναι να σου τύχει κάτι, αλλά όταν το κάνεις συστηματικά σε μετατρέπει αυτό σε ιππόκαμπο! Όσοι είστε τυπικοί μέχρι αηδίας σ` αυτά με καταλαβαίνετε απολύτως! Μπούρτζο Έλληνα, όταν λέμε εννιά, δεν εννοούμε εννιά να ξεκινήσεις να ετοιμάζεσαι, εννοούμε εννιά να είσαι εκεί! Στα διάλα!

«Οι έντεχνοι και φιλμ-σνομπαρίες»:

Απ` τις πιο ύπουλες και υποχθόνιες κατηγορίες είναι οι δήθεν κουλτουριάρηδες, οι δήθεν πεπαιδευμένοι μ` εκείνο το αλαζονικό ύφος χιλίων καρδιναλίων «ΕΓΩ ξέρω αυτό, ΕΓΩ ξέρω εκείνο, ΕΓΩ ξέρω τούτο». Για να τελειώνουμε μια και καλή με την πάρτι σας (δύσκολο αυτό, αλλά θα σας κανονίσω μόλις ανέβω στην εξουσία): Πρώτα απ` όλα, δε μ` αρέσει ο όρος «έντεχνο». Δηλαδή, τα υπόλοιπα ήδη μουσικής τι είναι; Αλλά για να συνεννοούμαστε θα χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, εντός εισαγωγικών πάντα. Κι εγώ εκτιμώ και ακούω κάποιους καλλιτέχνες του «έντεχνου», δεν το αρνούμαι. Αλλά δε φτάνω σε σημείο να θεοποιώ τον κάθε «έντεχνο» καλλιτέχνη. Και σε τελική ανάλυση, αν ακούσεις δυο- τρία «έντεχνα» κομμάτια, έχεις ακούσει τα πάντα. Επίσης, ω σινεμαδοκουλτουριάρηδες της πορδής, σταματήστε να ακυρώνετε ταινίες όπως τα “Independence Day”, “Rambo”, “Die Hard”, “Terminator”, κ.λπ. Οι ταινίες αυτές όχι απλά σπέρνουν, έχουν ό,τι θέλουμε να βλέπουμε οι πραγματικοί κολλημένοι του σινεμά. Δεν λέω ότι δε με σαγηνεύει το σινεμά του Νικολαΐδη, του Bergman, του Visconti, του Kubrick, του Lubitsch, του Jodorowsky, του Pasolini, του Murnau, το λατρεύω!,  αλλά δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να μου ακυρώνεις μάστορες όπως Romero και Spielberg επειδή δεν έχουν «βάθος». Θες να μου πεις ότι έχει βάθος το “Melancholia” ή το «Μία αιωνιότητα και μία ημέρα», που είναι τόσο βαρετά, ώστε η αυτοκτονία με οποιοδήποτε αιχμηρό αντικείμενο που βρίσκεται μπροστά μου εκείνη τη στιγμή να φαίνεται σα λογική λύση; (Και ας σταματήσει και το θέατρο του παραλόγου με τον Αγγελόπουλο. Ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης της Ελλάδας και τρίχες κατσαρές! Μεγαλύτερος κλέφτης και μεγαλύτερος κοροϊδίας του σινεμά ήταν. Κι επειδή η παρένθεση αυτή δε θα κλείσει σύντομα, διαβάστε αυτό το άρθρο, και θα καταλάβετε τι εννοώ.)

«Οι φουσκωτοί “solariumομένοι” τύποι με τις απόλυτα φυσικές γκόμενες»:  
Ξέρετε σε ποιους αναφέρομαι. Εκείνος, αναβολιασμένος κάγκουρας (θα έρθει και η σειρά τους) τόσο φουσκωτός που θυμίζει συννεφάκι, με το χρώμα του ξεροτηγανισμένου κολοκυθοκεφτέ, γυαλί-πούλμαν ή gay-ban και -φυσικά- το κερασάκι στην τούρτα: μαγιό—τυροπιτάκι για να τονίζεται το γαριδάκι το συμιακό που βρίσκεται εκεί κάτω. Εκείνη, επίσης σαν ξεροτηγανισμένος κολοκυθοκεφτές, μαλλί φυσικό ξανθό, μιας και είμαστε μια χώρα με κατεξοχήν ξανθούς κατοίκους, βαμμένη και στολισμένη με το σκεπτικό ότι θα πάει στο shisha, νύχια που θα ζήλευε τόσο ο Wolverine  όσο και ο Freddy Krueger κι ένα λιτό και απέριττο μαγιό. Το θέαμα είναι επιεικώς γελοίο και με κάνει να θέλω να αναφωνήσω «Το τσίρκο ήρθε στην πόλη μας!». Προσπαθώ να σβήσω αυτή την εικόνα μια για πάντα απ` τη μνήμη μου, διότι οι εφιάλτες απ` τον Chucky και τη νύφη του με καταδιώκουν όλο τον χρόνο, κάνοντάς με να ξυπνάω ιδρωμένη τα βράδια.

«Οι Κάγκουρες»:

Θα μένανε εκτός λίστας τα καγκουρίνια; Τι να πρωτοσχολιάσω εδώ; Τα μουσικά τους ακούσματα που περιορίζονται σε bitάκια, τα οποία έχουν μία και μόνο επιλαμβανόμενη νότα, και σε γυφτοσκυλάδικα; Το ντύσιμό τους με το πόλο μπλουζάκι με σηκωμένο τον γιακά (το πιο φριχτό απ` όλα νομίζω, το αποκορύφωμα του Kitsch), το κολλητό ξεβαμμένο τζιν και τα τρίπατα ασημί αθλητικά; Τις αισθητικές και τις μηχανικές «βελτιώσεις» με τις παρεμβαίνουν στα αυτοκίνητά τους; Την ηχορύπανση που προκαλούν στο νευρικό μας σύστημα, (για να προσελκύσουν τα θηλυκά του είδους) επειδή νομίζουν ότι τα ηχεία τους είναι κατάλληλα για να παίζουν psychedelic trance, ενώ στην πραγματικότητα ψαλιδίζουν τον ήχο; Τι απ` όλα, τι…;

«Οι Vegans και οι Vegeterians»:

«Ιιιιιιιουυυυυ! Είναι δυνατόν να τρως ό,τι έχει τέσσερα πόδια, κολυμπάει ή πετάει;». Ναι, είναι δυνατόν, μικρέ μου ασβέ, να καταναλώνω κρέας. Δεν είναι ούτε παράνομο, ούτε κόντρα στη φύση μου, ούτε αηδιαστικό. Είναι απολύτως φυσιολογικό. Αν θεωρείς ότι κάνω κάτι που αντιτίθεται στους νόμους της φύσης, για να σε δω να λες και σε ένα λιοντάρι να μην κυνηγάει αντιλόπη και να τρέφεται με φρέσκα φρούτα ή σε ένα φίδι να αφήσει ήσυχα τα ποντικάκια και να το ρίξει στους κορμούς. Βέβαια το νόμπελ ασυναρτησίας το θέλουν αυτοί που δεν τρώνε ούτε τα παράγωγα των ζώων (μέλι, αυγά, γαλακτοκομικά, κ.λπ.) καθώς θεωρούν ότι τα «εκμεταλλευόμαστε»! Την αμυγδαλιά την έρμη που την ξετινάζεις κάθε χρόνο, δεν την εκμεταλλεύεσαι; Τον σκύλο που τον έχεις για συντροφιά, επειδή είσαι πιο στριμμένος κι από μένα και δεν μπορείς να σταυρώσεις άνθρωπο, δεν τον εκμεταλλεύεσαι; Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω τις άθλιες συνθήκες που εκτρέφονται και σφάζονται τα ζώα, αλλά παντού ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, είτε το πιστεύετε είτε όχι: ο δυνατότερος κατατροπώνει τον αδύναμο. Όλοι είμαστε κρίκοι μιας αλυσίδας και σε καμία περίπτωση δε μειώνω τα ζώα, αλλά υπάρχει κόσμος στην Αφρική που ψωμολυσσάει. Μήπως πρέπει να στρέψουμε κι αλλού το ενδιαφέρον μας;

Φυσικά και δεν τελειώνουμε εδώ φίλτατοι. Θα επιστρέψω πιο σύντομα απ` όσο φαντάζεστε με «Κατηγορίες ανθρώπων που με εκνευρίζουν και χαλάνε την αισθητική μου PartII». I`ll beback…

Υ.Γ.: Αυτό το άρθρο θα δημοσιευθεί και στην στήλη μου “(Round up) The unusual suspect”
αύριο. Και φυσικά θα έχετε εσείς την αποκλειστικότητα να το διαβάσετε πρώτοι, για να μη λέτε κι όλας ότι ανέλαβα στήλη και πήραν τα μυαλά μου αέρα και σας ξέχασα...