Η γρίπη, η αμαζόνα, τα μικτά στρατόπεδα, τα kinky μαστίγια και ο Πυγμαλίων…

                                                       (That moment when you`re falling apart and nobody notices)

Καλησπέρα σας!

Κατ` αρχάς μη με κράζετε! Το δεύτερο μέρος του «Κατηγορίες ανθρώπων που με εκνευρίζουν και χαλάνε την αισθητική μου», θα ανέβει κατά πάσ(τ)α πιθανότητα αύριο, καθώς λόγω ασθενείας ψιλοσάπισα στο αφράτο κρεβατάκι μου το Σ/Κ.

Μη μου ανησυχείτε, δεν ήταν κάτι το σοβαρό. Κλασσική ίωση εποχής με δέκατα, καταρροή, πονόλαιμο και βήχα, μιας και ο καιρός το παίζει σε διπλό ταμπλό: μια ζέστη μια κρύο (Το μόνο καλό, βέβαια, απ` αυτά την ιστορία είναι ότι έχασα 3-4 κιλά. Δεν έγινα και όσιος ονούφριος, αλλά κάτι λίγα τα εξαφάνισα. Τώρα, βέβαια, θα αρχίσω και πάλι την παραδοσιακή φλου διατροφή, οπότε μπορεί να πάρω και πέντε, αλλά δε βαριέσαι; Διάθεση να υπάρχει!). Βάλε πουλάκι μου μια βροχή και πάτα μας κι ένα κρύο από πάνω! Τόσα ωραία παλτό και τόσα ζευγάρια μποτίνια και μπότες περιμένουν καρτερικά στη ντουλάπα μου να τα φορέσω και να κάνω το κομμάτι μου, κατάλαβε με πια!

Αλλά τι να πεις; Αρσενικό δεν είναι κι ο καιρός; Σιγά μη μου κάνει το χατίρι… Αυτή την περίοδο, όλα τ` αρσενικά του ευρύτερου οικογενειακού και φιλικού μου κύκλου είναι σεληνιασμένα, αλλιώς δεν εξηγείται η συμπεριφορά τους: ο πατέρας μου (όχι αυτός) κοντεύει να γίνει ένα με τον καναπέ. Έχει θρονιαστεί στη γωνία του Βούδα (έτσι την αποκαλούμε με τη μαμά) μπροστά από τον υπολογιστή (παίζει πόλεμο το παιδάκι) και δεν κουνιέται παρά μόνο για μαμ, κακά και νάνι. Ο θείος μου, από την άλλη, έχει τρεχάματα με τη νέα του δουλειά, οπότε ούτε να με κλάσει. Με τον κολλητό, μου στην κατάσταση και στην απόσταση που βρίσκεται, ευτυχώς που μπορούμε και τηλεφωνιόμαστε. Ο τρελός φίλος και συμφοιτητής μου έχει πάντα κάπου να πάει ή κάτι να κάνει. Ο ξάδερφός μου είναι μία κατηγορία από μόνος του. Και φτάνω, λοιπόν, στο σημείο όποιο (ανυποψίαστο) αρσενικό, εκτός κύκλου, με πλησιάζει να το διώχνω κακήν κακώς χωρίς εξηγήσεις, χωρίς τίποτα. Γιατί; Γιατί μπορώ! Θα γίνω αμαζόνα για να μην μπορεί να με πλησιάσει άντρας, το αποφάσισα!

«Τι αμαζόνα, βρε ασβέ, εδώ τις σκάλες απ` τον πρώτο στο ισόγειο κατεβαίνεις και σου βγαίνει η γλώσσα τρία τετράγωνα πιο κάτω!». Καλά, εδώ που τα λέμε, δεν έχεις κι άδικο. Πάλι γράφτηκα στο γυμναστήριο, αλλά τρίχες, ένα μήνα πήγα! Το `χω τάμα μια φορά να πάνω λίγο παραπάνω. Γι` αυτό μία είναι η λύση: στρατός και για τις γυναίκες (για την ακρίβεια μικτά στρατόπεδα, τα οποία θα λύσουν και το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, που λέει κι ένας φίλος μου). Και όχι «αλίκες» και «μοδίστρες» για να κάνουμε νύχια και μαλλιά. Ο.Υ.Κ., καταδρόμια, αλεξιπτωτιστές, κ.λπ. Να γίνουμε φιτ και μετά την απόλυση ό,τι θέλει να κάνει η καθεμιά. Μέχρι τότε θα έχω γίνει γουόντερ-γούμαν και ποιος με πιάνει.

Μπορεί να κράζω τα Νεοελληνόφωνα δίποδα, αλλά κι εγώ κατά βάθος μια απ` τα ίδια είμαι. Κι εγώ μόνο με βούρδουλα μπορώ να προσαρμοστώ. Κι αυτό φαίνεται απ` τη γυμναστική. Πρέπει, δηλαδή, να είναι κάποιος (a.k.a. στρατιωτικός) από πάνω μου και να με υποχρεώνει να κάνω γυμναστική. Αφήστε που είναι και πιο kinky σαν ιδέα, ξέρεις: εσύ να παίρνεις πενήντα (push-ups) με παραλλαγή σορτσάκι- τιραντάκι και μαύρη αρβύλα κι ο άλλος από πάνω με το μαστίγιο και- «Εεεεεεε, μαρή μαζέψου! Διαβάζουν και ανήλικα, μέσα θα μας κλείσουν!». Έχεις δίκιο, αλλά τι να κάνω κι εγώ; Γυναίκα είμαι κι εγώ, με πιάνει το κάτι τι μου! Τι έλεγα; Α, ναι! ότι ακόμα κι εγώ κατά βάθος έχω κάποια «ψήγματα» από Ελλαδιστάν, βαθιά μέσα μου. Ε, τι να κάνω; Γονίδιο είναι αυτό, δεν αποβάλλεται (δυστυχώς)!

Και που γεννήθηκα πάλι καλά να λέτε, διότι με τους ρυθμούς που αποφάσισαν να κάνουν οι δικοί μου παιδί, μπορεί καν να μην είχα γεννηθεί και να στερούσα από την παγκόσμια κοινότητα την απύθμενη σοφία μου και από εσάς το μοναδικά ευφυές χιούμορ μου. Με τις αποφάσεις των δικών μου, μπορεί να ήμουν ο δεκάχρονος Πυγμαλίων και όχι η εικοσάχρονη δεκαεννιάχρονη Φλου.

Για να φύγει από πάνω μου όλη αυτή η πίεση και το στρες, χρειάζομαι οπωσδήποτε διακοπές, μερικές μέρες μόνο, μακριά από φίλους και συγγενείς, κάπου που δεν έχω ξαναπάει για να καθαρίσω τις σκέψεις μου και να φορτώσω τις μπαταρίες μου, μιας και με περιμένει δύσκολος χειμώνας. Α, και φυσικά ΝΑ ΕΧΕΙ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Ουφ, νύσταξα κι αύριο με περιμένει δύσκολη μέρα από τις 6 που θα ξυπνήσω μέχρι τις 22.30 που θα επιστρέψω σπίτι.

Καλό ξημέρωμα!