Μ` έναν σουγιά για φυλαχτό...

Καλησπέρα σας! Ένα ποίημά μου. Απλά…

Ξύπνησα εδώ…

σε ένα δωμάτιο λευκό, στρογγυλό και ψηλοτάβανο,

με ένα έρημο παράθυρο κάπου εκεί ψηλά

με κάγκελα πολλά

και μια πόρτα βαριά, μεταλλική

για να `μια ασφαλής

έτσι μου `χαν πει.

Δε θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ

ούτε και θέλω να μάθω.

Μόνο το γιατί με τρώει.

Θα μου πει κανείς;!

Γρηγόρη, Βάσω…;

Παιδί ήμουν,

κι αν είπα ψέμα,

κι αν έκανα το σφάλμα, 

Συγγνώμη ταπεινά ζητώ,

Γι` αυτό με φέρατε εδώ;

Φίλοι μου, καλοί μου φίλοι…;

Παιδί ήμουν,

κι αν έκανα κάτι που σας πείραξε,

κι αν είπα κάτι παραπάνω,

Συγγνώμη ταπεινά ζητώ,

Γι` αυτό με φέρατε εδώ;

Δάσκαλοι, αρωγοί μου…;

Παιδί ήμουν,

κι αν ήρθα αδιάβαστη,

κι αν έκανα φασαρία,

Συγγνώμη ταπεινά ζητώ,

Γι` αυτό με φέρατε εδώ;

Κοινωνία, αγνή μου…;

Παιδιά ήμασταν,

κι αν τσατιζόμαστε

που καταπατάν το δικαίωμα μας στη ζωή,

κι αν εκνευριζόμαστε

που κλέβουν τα όνειρά μας,

κι αν θυμώνουμε

που μας διαφθείρουν,

κι αν κρίνουμε

τα λάθη των μεγάλων,

κι αν φωνάζουμε

που μας δολοφονούν εν ψυχρώ,

κι αν διαμαρτυρόμαστε

που αδιαφορούν για μας,

κι αν κραυγάζουμε

που αδικούν τις αξίες μας,

κι αν ουρλιάζουμε

για τον βιασμό της Μάνας μας,

Εγώ- Συγγνώμη πια δε ζητώ…

Γι` αυτό με φέρανε εδώ…

                                                                                          -Αθήνα, Σάββατο 26.03.2011-

Καλό ξημέρωμα.