Επιμύθιο...

Καλησπέρα σας! Τί να πω; Απλά μία δημιουργία μου:

Σαν τον αετό

που έστελνε ο Δίας στον Προμηθέα κάθε μέρα

και του έτρωγε το συκώτι,

Έτσι κι ο Έρωτας με βασανίζει,

αργά.

Σαν το σαράκι

που κατασπαράζει τα σωθικά,

Έτσι κι Έρωτας με αποδυναμώνει,

αργά.

Σαν το πικρό φαρμάκι

που στάζει στα χείλη σταγόνα- σταγόνα

και κυλάει,

Έτσι κι ο Έρωτας με σκοτώνει,

αργά.

Η πικρή αυτή ηδονή,

Το γλυκόπικρο αυτό βάσανο,

Ο γλυκός αυτός θάνατος,

με διαλύει.

Όμως, όσες ζωές κι αν είχα,

θα τον ξαναζούσα

τον ίδιο  θάνατο, το ίδιο βάσανο, την ίδια ηδονή.

Τίποτα δε θ` άλλαζα:

Ίδιοι πρωταγωνιστές, ίδια κοστούμια και σκηνικά ίδια.

Με μαύρα φεγγάρια σε συννεφιασμένους ουρανούς,

Με Έρωτες ανάμεσα σε ξένα πρόσωπα,

Κι Έρωτες δίχως παρόν και μέλλον.

Έρωτες χωρίς ανταπόκριση και τραγική κατάληξη…

Ο Έρωτας,

Αυτός ο μικρός φτερωτός διάβολος…

Όπως ο ήλιος το χάραμα γλιστρά

σα ντροπαλό παιδί απ` τις χαραμάδες

και πλαγιάζει στο κρεβάτι σαν εραστής,

έτσι κι έρωτας εισβάλλει στις ζωές μας.

(Ο ήλιος πάντα ανατέλλει

Μα και κάποτε θα δύσει…)

                                                                           -Ρόδος, Τρίτη 01.02.2010- 

Καλό ξημέρωμα!