Ταξίδι στη χώρα των φευγάτων (Μέρος πρώτο): Κατερίνα Γώγου.

Καλησπέρα σας. Σήμερα θα σας διηγηθώ  ένα παραμύθι απ` τη δική μου οπτική, διότι τους ήρωες  του δεν είχα την τύχη & την τιμή να τους γνωρίσω.

Μια φορά & έναν καιρό ήταν μια γυναίκα & δυο άντρες. Όμορφοι, ταλαντούχοι, ανήσυχοι. Τους ονομάζουν, μέχρι & σήμερα,  « Αγίους των Εξαρχείων». Λατρεύτηκαν απ` τον ίδιο κόσμο & τους πήρε ο ίδιος θάνατος: ο «Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων» έφυγε πίνοντας χάπια με αλκοόλ, ο «Μικρός Νικόλας» κρεμάστηκε απ` τη σωλήνα ενός καλοριφέρ & τον «Πρίγκιπα» τον πήρε η Λευκή Βασίλισσα.

Λένε ότι δεν είχαν κοινά. Εγώ δεν το πιστεύω… Είχαν μια τάση φυγής. & τους τρεις τους αδίκησαν & δεν τους αναγνώρισαν όταν έπρεπε. Ήταν μπροστά απ` την εποχή τους. & τους τρεις δεν μπορούσαν να τους καταλάβουν. Ήταν ευαίσθητοι & ασυμβίβαστοι άνθρωποι  δεν άντεχαν όλον αυτό τον πόνο και την αθλιότητά γύρω τους. & οι τρεις έβγαζαν ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι σοβαροί κλόουν.

Σήμερα, θα σας διηγηθώ το παραμύθι της μόνης θηλυκής ύπαρξης εκ των τριών Αγίων.

  
Η Κατερίνα γεννήθηκε την πρώτη ημέρα του καλοκαιριού (1/06/ 1940) στην πρωτεύουσα. Με το τέλος της κατοχής σπουδάζει στη δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη. Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους & θεωρείται παιδί- θαύμα. Παίζει σε ταινίες κυρίως την υπηρέτρια & το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο. Τρεις είναι οι βασικότερες ταινίες της: «Το βαρύ πεπόνι» (1977), «Παραγγελιά» (1980), «Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού» (1984). 

  
Γιατί, όμως; Γιατί δεν εκμεταλλεύεται το πηγαίο ταλέντο της; Σε κάθε περίπτωση είχε περισσότερο ταλέντο από άλλες ηθοποιούς της γενιάς της & όμως δεν κατάφερε να τις «ξεπεράσει». Ίσως, αυτό που την εμπόδιζε ήταν ο ίδιος της ο εαυτός. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ή τί φοβόταν ή τι πίστευε. Ίσως φοβόταν τον ίδιο της τον εαυτό. Εκτός, όμως, απ` αυτό η Κατερίνα ήταν πνεύμα ανήσυχο, δεν έμεινε εκεί. Η ηθοποιία ήταν γι` αυτήν, πλέον, κάτι μακρινό. Η Κατερίνα ήταν ποιήτρια. Είχε πολύ περισσότερο ταλέντο από άλλους ποιητές κι όμως δεν κατάφερε να τους «ξεπεράσει». 

«Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;»

Δίκαια ονομάστηκε «Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων»: ήταν ευαίσθητη, γι` αυτό & η γραφή της αιχμηρή & (πολλές φορές) ωμή. Ήταν ασυμβίβαστη γι` αυτό και τόσες κραυγές απελπισίας. Τα «έχωνε» στην εξουσία με τον καυστικό της λόγο γιατί δε φοβόταν τους νταήδες με τις γραβάτες, διότι ήταν αυθεντική.

«Μονάχα σας παρακαλώ μη κουτσομπολεύετε κι αφήστε τη δική μου τη Μυρτώ ήσυχη. Έτσι γεννήθηκε, λυπημένη». Αυτό είχε παραγγείλει για την κόρη της. Αυτό ζήτησε μόνο...

Τα χρόνια κύλησαν... Η Κατερίνα ένιωθε πως είχε κλίσει ο κύκλος της… Αποσύρθηκε στο πατρικό της & τράβηξε για τον δρόμο των Αγίων… Μια χούφτα χάπια & αλκοόλ & πάει, αυτό ήταν. Η Κατερίνα πέρασε στην αιωνιότητα μαζί με τους δύο άλλους Αγγέλους στις 3 Οκτωβρίου του 1993.

Όταν είπα μία φορά σε κάποια καθηγήτριά μου, πως η Γώγου πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, δίπλα στον Καβάφη & τον Καρυωτάκη, με στραβοκοίταξε & μου έβαλε την ταμπέλα «αναρχική» (εγώ ποτέ δεν υπερασπίστηκα την αναρχία & ούτε πρόκειται, τουλάχιστον με τον τρόπο που την υποστήριζε η Γώγου). Θεωρείτε πως ο Ελύτης ή ο Σεφέρης είναι ανώτεροι απ` τη Γώγου; Οπωσδήποτε όχι. Τους θεωρώ ισάξιους. Πρέπει να ξυπνήσουν (ή να αντικατασταθούν- κατά προτίμηση) σιγά- σιγά τα απολιθωμένα ραμολιμέντα του υπουργείου παιδείας & να αρχίζουν να ανανεώνουν τα σχολικά. Διότι αν ξανακούσω την ατάκα: «ηθοποιός που έκανε μικρή καριέρα δίπλα στη Βουγιουκλάκη», για τη Γώγου πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδράσω (ξέρω, ξέρω, το `χω αναφέρει & σε άλλο άρθρο, αλλά τέτοια επίδραση είχε στην ψυχολογία μου, που κάθε φορά που το σκέπτομαι αυτοχαστουκίζομαι- μιλάω σοβαρότατα).

Η γυναίκα αυτή έχει αποτελέσει ουκ ολίγες φορές έμπνευση. Ακόμα & ο τίτλος του ιστολογίου μου είναι εμπνευσμένος από δικό της ποίημα. Τη θαυμάζω, διότι παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζε, ήταν αυθεντική τα `λεγε έξω απ` τα δόντια & ήταν ελεύθερη.

Στην καρδιά κάθε επαναστάτη (όχι ψευτοεπαναστάτη- ψευτοαναρχικού), κάθε ψυχικά τραυματισμένου, κάθε δέσμιου (του εαυτού του), κάθε ονειροπόλου, κάθε ευαίσθητου ήταν, είναι & θα είναι μία απ` τους καλύτερους όλων των εποχών. Φυσικά, μόνο όσοι διαβάσει Γώγου καταλαβαίνουν πως σε καμία περίπτωση δεν υπερβάλω.

Καλό ξημέρωμα.