Άγγελοι με σπασμένα φτερά...

Καλησπέρα σας. Μετά από μια περίοδο άσχημων συμβάντων και αναμπουμπούλας είπα να γράψω -επιτέλους!- ένα άρθρο. Για να είπον την αλήθεια, είχα στερέψει απ` αυτό που λέμε «έμπνευση».

  

Την έμπνευσή μου την ξαναβρήκα σε μια συζήτηση που είχα στην αρχή της εβδομάδας. Είχα βγει για χαλαρό καφεδάκι  με τον ξάδερφο μου και κουβέντα στην κουβέντα καταλήξαμε στο τι στο καλό 

 γίνονται τα πραγματικά ταλαντούχα παιδιά στην Ελλάδα.

Και δε μιλάμε γι` αυτά που η τσέπη της μαμάς και του μπαμπά κρατάει και λένε «ε, μωρέ ας γίνω ηθοποιός/ζωγράφος/ κ.λπ., αφού λεφτά έχω» ή αυτούς που έχουν τα κονέ για να μπορούν να αναδειχθούν ή –ακόμη χειρότερα- να προωθηθούν. Μιλάμε για τα παιδιά που είναι προικισμένα απ` τη φύση τους με ΤΑΛΕΝΤΟ (συγγραφή, σκηνοθεσία, εικαστικά, κ.λπ.).

 Τί κάνουν αυτά στην Ελλάδα; Μη σκέφτεστε και πολύ, φυσικά και είναι ρητορική η ερώτηση.

Ξέρετε πόσα παιδιά είναι ταλαντούχα, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα (ελλείψει χρημάτων, στήριξης από οικογένεια) να κάνουν το ταλέντο τους «επάγγελμα»; Το επάγγελμα το θέτω εντός εισαγωγικών, διότι αυτοί που είναι παθιασμένοι, ερωτευμένοι θα έλεγα, με την τέχνη τους, παρ` όλο που κερδίζουν χρήματα απ` αυτή, ποτέ δε θα την αντιμετώπιζαν κερδοσκοπικά. Γιατί να μην έχουν μέλλον αυτά τα παιδιά στην Ελλάδα και γιατί να έχουν μόνο τρεις διεξόδους; Μάλιστα, τρεις: 1) ακολουθούν αυτό που θέλουν στην Ελλάδα και ψωμολυσσάνε, 2) ακολουθούν κάτι διαφορετικό απ` αυτό που θέλουν και 3) ακολουθούν αυτό που θέλουν στο εξωτερικό και προκόβουν.

Γιατί γαμώτο μου δε δίνετε ευκαιρίες σ` αυτά τα παιδιά να μεγαλουργήσουν στη χώρα μας; Γιατί γαμώτο μου να σ` αναγκάζουν ν` ακολουθήσεις κάτι άλλο απ` αυτό που επιθυμείς όσο τίποτα; Γιατί γαμώτο μου να σ` αναγκάζουν να φύγεις απ` τη χώρα σου για να ασκήσεις με αγάπη αυτό που θες;

ΝΑ ΧΕΣΩ ΤΑ ΚΟΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ ΣΑΣ! ΟΥΣΤ! Ακόμα και στην Τέχνη μπαίνει η παράμετρος του ρουσφετιού! Έλεος! Κάτω τα χέρια σας απ` την Τέχνη, ρε! Είναι απ` τα λίγα πράγματα που προσπαθούμε να κρατήσουμε αγνά σ` αυτόν τον μπάσταρδο κόσμο. Μη την ξεπαρθενεύετε (κι αυτή)!

Ακόμα κι εγώ είμαι αιχμάλωτη σε δικά μου δεσμά. Τι εννοώ; Απ` τη Γ` γυμνασίου ήθελα να σπουδάσω γερμανική φιλολογία. Δεν το πέτυχα. Προσπάθησα και δεύτερη φορά. Τα κατάφερα! Παρ` όλα αυτά δεν αισθάνομαι πλήρης. Ξέρετε πότε αισθάνομαι πλήρης, γεμάτη, ευτυχισμένη; Όταν γράφω. Γενικά. Οτιδήποτε. Μία παράγραφο στο blog, ένα στίχο για ένα ποίημα, μια γραμμή σε ένα πεζό. Οι καθηγητές μου (ευχαριστώ Μάρα, Βούλα, Μιχάλη, Χάρη) μου είπαν ότι έχω… ταλέντο. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά εγώ παίρνω ζωή μέσα απ` το γράψιμο. Επίσης έχω λάβει το εξής μήνυμα απ` τον πιο δύσκολο και απαιτητικό αναγνώστη του κόσμου: «Έχεις φανταστική γραφή. Ταξιδεύει η πένα». Οπότε κάτι θα `χω, δεν μπορεί… (ψώνιοοοοοοο!)

Γιατί έχουν φτιάξει έναν κόσμο, έτσι ώστε όοοοοοοοοοοολα να περιστρέφονται γύρω απ` το χρήμα; 

Γιατί το θεοποιούμε; Διάβασα κάπου ότι με το χρήμα δεν μπορείς να αγοράσεις την ευτυχία. Μπορείς, όμως, να νοικιάσεις μπόλικη. Πλέον (εξ)αγοράζεις όχι μόνο ευτυχία, αλλά τα πάντα.

«Τι θα κάνεις παιδί μου», με ρώτησε η μητέρα μου όταν δεν πέρασα την πρώτη φορά. Της είπα ότι θα γίνω  συγγραφέας. Και ξεκίνησε ένα ολόκληρο κήρυγμα με το ότι αυτό δεν είναι δουλειά, αλλά χόμπι και δε κερδίζω χρήματα και πως θα ζήσω και μπλα, μπλα, μπλα… Τι απάντησα; Το χειμώνα θα ψήνω κάστανα και το καλοκαίρι καλαμπόκι στο Μοναστηράκι και παράλληλα θα πλασάρω και τα ποιήματά μου. Φαντάζεστε τι επακολούθησε….

Έτσι, εγώ θα γίνω καθηγήτρια (αντί συγγραφέας), ο Γιάννης λογιστής (αντί εικαστικός), ο Χρήστος ηλεκτρολόγος (αντί σκηνοθέτης), κ.ο.κ.

Πάντως ελπίζω! Ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσει ο τροχός, διότι είμαι ρομαντική ψυχή. Εύχομαι, λοιπόν, ολόψυχα σε όλους αυτούς κάποια μέρα να δουν το όνειρό τους να βγαίνει αληθινό και να μη σταματήσουν ποτέ να παλεύουν γι` αυτά.

Καλό ξημέρωμα.