Καλησπέρα σας! Ο Σεπτέμβριος είναι για διάφορους λόγους ο αγαπημένος μου μήνας. Κατ` αρχάς είναι ο πρώτος μήνας της αγαπημένης μου εποχής, του φθινοπώρου. Επίσης, τα φύλα των δέντρων αποκτούν αυτό το υπέροχο κιτρινωπό- σαπιομηλί χρώμα, ο ουρανός αποκτά συννεφάκια γκρι και έρχονται και τα πρωτοβρόχια!!!
Ο βασικότερος, όμως, λόγος ονομάζεται «Νύχτες πρεμιέρας/ Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Αθήνας»! Χρόνια ολόκληρα περίμενα αυτή τη στιγμή και να που -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- ήρθε! Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου και ώρα 20:15 είδα τη πρώτη μου ταινία.
Το προηγούμενο βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Είναι η γλυκιά αυτή ανυπομονησία που σε περιτριγυρίζει όταν ανυπομονείς για κάτι και νιώθεις τους δείκτες του ρολογιού κολλημένους… Όταν έφτασα έξω από τον κινηματογράφο αισθάνθηκα το ίδιο δέος μ` αυτό όταν πήγα στο μουσείο της Ακρόπολης (ναι, επίσης υπερβολή το ξέρω!!!). Ευτυχώς είχα καλή παρέα και ξεχνιόμουν, ειδάλλως θα περνούσα μαρτυρικές ώρες. Επιτέλους, μπήκαμε στην αίθουσα: ο Ανδρεαδάκης προλόγισε την ταινία, οι συντελεστές της ανέβηκαν στη σκηνή με το σκηνοθέτη να λέει μόνο δυο λόγια, τα φώτα έσβησαν και μετά από μερικά λεπτά διαφημίσεων η ταινία ξεκίνησε. Και το` όνομα αυτής “Fish `n` Chips”: Ο Άντι, ένας Κύπριος μετανάστης που έχει περάσει όλη του τη ζωή τηγανίζοντας ψάρια και πατάτες στο Λονδίνο, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Κάνει το όνειρό του πραγματικότητα αλλά πολύ σύντομα αυτό μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς έχει ξεχάσει κάτι πολύ βασικό: ότι η Κύπρος, σε καμία περίπτωση, δεν είναι Λονδίνο.
Το σενάριο δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, καθώς έχουμε δει πολλές φορές κάτι παρεμφερές. Το τέλος το βρήκα εντελώς κλισεδιάρικο. Παρ` όλα αυτά, κάποια σκηνοθεσιακά/ σεναριακά ευρήματα ανέτρεψαν τα δεδομένα και κρατούσαν τον θεατή σε εγρήγορση, όπως και κάποιες συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές, οι οποίες μπορούν κάποιος να χαρακτηριστούν εξαιρετικές.
Η δεύτερη μέρα ήταν η χθεσινή (την ώρα, βέβαια, που θα έχω ανεβάσει το άρθρο θα είναι προχθεσινή). Με το που είδα αυτή την ταινία –για να είμαι ακριβής το ντοκιμαντέρ- είπα μέσα μου: «ο κόσμος να χαλάσει, εγώ θα βρω τρόπο να πάω!!!». Ευτυχώς βρήκα και πάλι πολύ καλή παρέα και πήγα. Η αγωνία μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη, όχι όμως για τον ίδιο λόγο. Αυτή τη φορά ήταν λόγω της ταινίας, του ντοκιμαντέρ. Καλά ρε κοπελιά, και τι ήταν πια αυτό το ντοκιμαντέρ;! Αυτό το ντοκιμαντέρ ήταν αφιέρωμα στον μεγαλύτερο –κατ` εμέ- έλληνα σκηνοθέτη όλων των εποχών, Νίκο Νικολαΐδη. Στο ντοκιμαντέρ “Directing Hell”, φίλοι και συνεργάτες μιλάνε για τον κορυφαίο έλληνα σκηνοθέτη, έτσι όπως τον έζησαν τόσο ως άνθρωπο όσο και ως καλλιτέχνη
Σ` αυτό το σημείο δεν μπορώ να μη συγχαρώ τον σκηνοθέτη Χρήστο Χουλιάρα, με το κατατοπιστικότατο αυτό docu: αρχειακό υλικό απ` όλες τις ταινίες του, καθώς και σχόλια απ` τους συντελεστές αλλά και άλλους ανθρώπους της τέχνης, όπως τη δημοσιογράφο και κριτικό Ροζίτα Σώκου.
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι λυπάμαι αφάνταστα που δε θα έχω την τιμή να τον γνωρίσω έναν τόσο πολυπράγμων ΑΝΘΡΩΠΟ και να μιλήσω έστω και πέντε λεπτά μαζί του. Νίκο –που ξέρεις;- ίσως, σε δω στην κόλαση, αγάπη μου.
Ας κάνουμε, όμως και λίγο κους-κουσάκι. Τι κόσμο βλέπει κανείς στο φεστιβάλ; «Κουλτούρα και διάσημους», θα πουν εσφαλμένα πολλοί. Ναι, θα δείτε κάποιους διάσημους και ναι θα δείτε λίγους κουλτουριάρηδες. Ένα μεγάλο ποσοστό είναι ψευτοκουλτουριάρηδες. Και πως τους ξεχωρίζεις; Απλούστατο: καρό πουκάμισο σκέτο ή ξεκούμπωτο με αμάνικο λευκό φανελάκι από μέσα, ray-ban μυωπικό, all star και το βλέμμα «είμαι-και-καλά-χαμμένος-στη-μετάφραση-και-πού-προβληματισμένος».
Το ποσοστό συμπληρώνουν οι «κανονικοί» άνθρωποι και κάποιοι που ούτε ξέρουν για ποιον λόγο πήγαν εκεί. Υπάρχουν τέτοιοι; Αν υπάρχουν λέει;! Έχει τελειώσει το “Directing Hell” και καθώς βγαίνουμε από την αίθουσα ακούω μια (γυναικεία) φωνή να λέει: «Δεν το πολυκατάλαβα….». εκείνη τη στιγμή ήθελα αφενός να λυθώ στα γέλια και αφετέρου να της πω: «Βρε ασβεεεεεεεε, τι δουλεία έχεις εδώ αν δεν ξέρεις καν τί εστί Νικολαΐδης και αν δεν έχεις δει τη μισή, τουλάχιστον, φιλμογραφία του;;;;;;;;». Κρατήθηκα, όμως, και ξέσπασα σε γοερά γέλια.
Με όσα είδα και διάβασα, ήταν μια πού καλή χρονιά για το έφηβο φεστιβάλ μας. Μιας και βρίσκεται στο κατώφλι της ενηλικίωσης, να ευχηθώ και του χρόνου με ακόμη δυνατότερες ταινίες και αφιερώματα.
Καλό ξημέρωμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου