"Surrealistische ΦΛΟΥ Preise" (a.k.a. Σουρεαλιστικά ΦΛΟΥ Βραβεία)

Καλησπέρα σας! Είμαι η Λεύκη & είμαι καλά & ήρθα να μοιράσω βραβεία tonight! Λίγο πριν σιγοτραγουδήσουμε όλοι μαζί «γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα…», θα μοιράσω τα πρώτα "Surrealistische ΦΛΟΥ Preise" (a.k.a. Σουρεαλιστικά ΦΛΟΥ Βραβεία). Το logo των βραβείων μου είναι ο ροκάς πιγκουίνος. Κάθε κατηγορία έχει, ασφαλώς, το δικό της ξεχωριστό βραβείο. Τα βραβεία αυτά δεν απευθύνονται σε συναδέλφους bloggers, αλλά είναι ο –δικός μου- απολογισμός για το 2011 (& όχι μόνο). Οι νικητές παρακαλούνται να επικοινωνήσουν μαζί μου στο e-mail που αναγράφεται κάτω απ` το χαριτωμένο i-pod (ileukiiflou@gmail.com), για να παραλάβουν τα βραβεία τους.





1ο Βραβείο: «Τυχάρπαστος wannabee σκυλόσοφος.»
Το βραβείο αυτό απονέμεται, με μεγάλη συγκίνηση, στον φίλο μου Κωστάκη. Φοβερός & τρομερός ατακαδόρος , υπέρ-σουρεαλιστής & πάνω απ` όλα πολύ καλός φίλος. Όσο χάλια & αν είμαι, έχει την ικανότητα να μου φτιάχνει το κέφι τουλάχιστον για μια εβδομάδα! Μπορεί να μην τον γνωρίζω πολύ καιρό, αλλά είναι ένα απ` τα πιο εντάξει & αληθινά άτομα ever! Δεν υπάρχει άλλο άτομο, το οποίο θα μπορούσε να διεκδικήσει αυτό το βραβείο. Του απονέμω, λοιπόν, τον «Χρυσό Πιγκουίνο».





2ο Βραβείο: «La gente esta muy loca!»
Το συμπάθησα, το αγκάλιασα, το υπερασπίστηκα, το υποστήριξα:  με απογοήτευσε. Είχα κατέβει αρκετές φορές  στους αγανακτισμένους & αποφάσισα να κάνω ντοκιμαντέρ για το κίνημα αυτό. Κάνεις μια επανάσταση & είμαι φουλ μαζί σου! ΑΛΛΑ, (αφενός) πού είναι, όμως, οι προτάσεις σου φίλε μου & (αφετέρου) πού είναι η συνοχή & η ενότητα; Το να βγαίνεις & να φωνάζεις, χωρίς να έχεις να προτείνεις κάτι καλύτερο, δεν οδηγεί πουθενά. Το να κατεβαίνει καθένας με διαφορετικό αίτημα, δεν οδηγεί πουθενά. Το τελειωτικό χτύπημα, βέβαια, ήρθε όταν άκουσα την ατάκα: «Μετά τις διακοπές θα είμαστε & πάλι εδώ». Αλλά ούτε αυτό τήρησαν. Τώρα που η χώρα είναι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ξεγραμμένη απ` τον χάρτη, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ, ΟΕΟ? Απονέμω το “Fail Revolution”.



 3ο Βραβείο: «Snake στον… κόρφο μου.»
Όπως ανέφερα & πιο πάνω, δεν έχω σκοπό να βραβεύσω ιστολόγια, με εξαίρεση τον Snake (& ένα αχτύπητο δίδυμο, το οποίο έπεται)  & το ιστολόγιό του http://badassmoviesblog.blogspot.com/.
 Με ενέπνευσε για αρκετά άρθρα. Η προσεγμένη & συνάμα free γραφή του, το χιούμορ του αλλά και ο εκτεταμένος σχολιασμός του, δε θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από το… κινηματογραφικό μου «δαιμόνιο». Για αυτό του απονέμω –τι άλλο;- το “Golden Clapperboard”.

4ο Βραβείο: «Μαρμίτα Α.Ε.»
Ή αλλιώς Ραφτόπουλος & ΣΙΑ. Είναι όλοι τους καταπληκτικοί. Είναι ίσως η μόνη αθλητική εκπομπή που ξεκινάει ποδοσφαιρική ανάλυση & καταλήγει σε κάθε είδους (εκτός από ποδοσφαιρική) ανάλυση: ανθρωπινή προσωπικότητα (Εεεεεεεελεεινός), μόδα (& εσύ με τακουνάκια παρέλασες!), βιολογικές ανάγκες (φίλε, πόσες την ημέρα;), κ.λπ. & φυσικά δεν είναι δυνατόν να μη βραβευτούν από ένα ιστολόγιο, το οποίο λατρεύει το ελληνικό cult. Γι` αυτό & λαμβάνουν τη «Χρυσή Τηλεόραση».

 5ο Βραβείο: «Όταν τα στρουμφ μαγκεύουν...»
Φοράνε μπλε ή χακί, αλεξίσφαιρο γιλέκο, κρατάνε γκλοπ & ασπίδα & πετάνε ληγμένα δακρυγόνα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ! Επίσης, ξυλοκοπούν ηλικιωμένους και νέους ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑ, ενώ πίνουν φραπεδιά με τους κουκουλοφόρους! Τέλος, αντί να προστατεύουν τους πολίτες, προστατεύουν πολιτικούς & δημοσιογράφους! Γι` αυτό παίρνουν επάξια το «Πτυσσόμενο γκλοπ» .
Υ.Γ. Φυσικά δεν τους βάζω όλους σε ένα τσουβάλι. Άλλο μπάτσοι & άλλο αστυνομικοί, προς αποφυγή παρεξηγήσεων!

 6ο Βραβείο:«Γλυκιά συμμορία εις… Ν μείζον»
Όπως θα έχετε διαπιστώσει & οι ίδιοι, ο Νίκος Νικολαΐδης είναι ένας απ` τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες allgemein. Θα ήταν, λοιπόν, αδύνατον να μη βραβεύσω τον Χρήστο Χουλιάρα για το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ “Directing Hell”. Φίλοι & συνεργάτες μιλάνε για τον κορυφαίο έλληνα σκηνοθέτη, έτσι όπως τον έζησαν τόσο ως άνθρωπο όσο και ως καλλιτέχνη. Πολλές, χρήσιμες, νέες ή ήδη γνωστές πληροφορίες για έναν άνθρωπο που έζησε μέσα απ` το έργο του & το αγάπησε όπως ακριβώς τους ανθρώπους: με πάθος (κάτι που πρέπει να κάνει καθένας που ασχολείται με το σινεμά, αλλά ας μην συγχυστώ χρονιάρες μέρες). Ο Χουλιάρας έκανε τρομερή δουλειά & μας έβαλε για λίγο στο «ταραγμένο» μυαλό του μόνου ανθρώπου, που μπόρεσε να αποτυπώσει την ελληνική πραγματικότητα με σουρεαλιστικό τρόπο. & φυσικά, η «Χρυσή Κάμερα» στον κύριο Χουλιάρα, παρακαλώ!

 7ο Βραβείο: «Ατάκα της χρονιάς»
Ναι, αγαπητοί αναγνώστες! Φταίω, το παραδέχομαι!!! Αλλά δεν φταίω μόνο εγώ! Φταις & εσύ αγαπητέ αναγνώστη! Γιατί; Μα φυσικά γιατί ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ. Αφού το `πε ο Λίνος. Θες να μου πεις ότι ξέρεις εσύ περισσότερα απ` τον Λίνο; Δε νομίζω! & εσύ έφαγες αγαπητέ & εγώ! Εμείς, φίλε μου, είμαστε τεμπέληδες & ακαμάτες. Αυτός ο καημενούλης ξεσκίζεται… στη δουλειά καθημερινά! Το άλλο πάλι που το βάζεις; Το πρωινό κάθε Έλληνα περιλαμβάνει χαβιάρι, σολομό Σκωτίας, σαμπάνια & άλλα delicatessen ενώ αυτός ο μικρός & φτωχός (τω πνεύματι) τρέφεται με ντοματοσαλάτα και ψωμάκι. Αχ, τι να πει κανείς… Γι` αυτό το βραβείο αυτό του ανήκει, καθώς προέβαλε σε `μας τους ανίδεους την αντίξοη ζωή των πολιτικών! Η «Μπανανοκαρδιά» (με αγάπη πάντα) είναι δική σου, Λίνο μου!



 8ο Βραβείο: «Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες»
Ανοίγοντας μια μέρα τα mail μου, τσέκαρα ένα link για youtube (http://www.youtube.com/watch?v=naSBqhApM9Y) από έναν φίλο, που με παρακινούσε να ψάξω για ένα group, τους Κόρε. Ύδρο. Πλέον είναι ένα απ` τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Κατ` αρχάς, δεν μπορείς να τους κατηγοριοποιήσεις. Rock? Pop? Alternative? Τώρα μη κάτσω να σας αραδιάσω όλα τα πιθανά μουσικά είδη, γιατί & πάλι δε θα βγάλουμε άκρη. Αλλά αυτό που με εξιτάρει περισσότερο σ` αυτήν τη μπάντα είναι ο στίχος της. Ιδιαίτερος, σουρεαλιστικός & έξω από τα τετριμμένα ελληνικά δεδομένα που έχουμε συνηθίσει. Αν δεν τους έχετε ακούσει, καλά θα κάνετε να ανοίξετε στο διπλανό παράθυρο το youtube, να πληκτρολογήσετε Κόρε. Ύδρο. & να ακούσετε προσεκτικά & με ευλάβεια κάποιο κομμάτι τους. Θα με θυμηθείτε. Το χρυσό jukebox είναι οι μόνοι που μπορούν να το κερδίσουν!

9ο Βραβείο: «Σ` έναν κόσμο… σινεφίλ!»
Είναι οι καλύτεροι, οι αντικειμενικότεροι, οι πιο ταλαντούχοι & οι πιο sexy ερασιτέχνες κριτικοί ταινιών στον κυβερνοχώρο. Είναι ένα απ` τα ελάχιστα blog που εμπιστεύομαι για τον αν πρέπει να δω ή όχι μια ταινία. Ελάχιστες φορές δεν έχω συμφωνήσει μαζί τους. Υποστηρίζουν & αιτιολογούν αυτό που γράφουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο ο καθένας. Ο λόγος για τους Νίκο Δρίβα & Κωνσταντίνο Βουτσή & το ιστολόγιό τους http://www.cineramen.blogspot.com . Παίδες, το χρυσό filmstrip σας ανήκει δικαιωματικά!


Αυτά για φέτος! Θέλω να ευχηθώ ολόψυχα σε όλους μια πάρα πολύ καλή χρονιά με υγεία (πάνω απ` όλα), ευτυχία, αισιοδοξία & πολλά χαμόγελα! Καλή χρονιά!

Ταξίδι στη χώρα των φευγάτων (Μέρος πρώτο): Κατερίνα Γώγου.

Καλησπέρα σας. Σήμερα θα σας διηγηθώ  ένα παραμύθι απ` τη δική μου οπτική, διότι τους ήρωες  του δεν είχα την τύχη & την τιμή να τους γνωρίσω.

Μια φορά & έναν καιρό ήταν μια γυναίκα & δυο άντρες. Όμορφοι, ταλαντούχοι, ανήσυχοι. Τους ονομάζουν, μέχρι & σήμερα,  « Αγίους των Εξαρχείων». Λατρεύτηκαν απ` τον ίδιο κόσμο & τους πήρε ο ίδιος θάνατος: ο «Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων» έφυγε πίνοντας χάπια με αλκοόλ, ο «Μικρός Νικόλας» κρεμάστηκε απ` τη σωλήνα ενός καλοριφέρ & τον «Πρίγκιπα» τον πήρε η Λευκή Βασίλισσα.

Λένε ότι δεν είχαν κοινά. Εγώ δεν το πιστεύω… Είχαν μια τάση φυγής. & τους τρεις τους αδίκησαν & δεν τους αναγνώρισαν όταν έπρεπε. Ήταν μπροστά απ` την εποχή τους. & τους τρεις δεν μπορούσαν να τους καταλάβουν. Ήταν ευαίσθητοι & ασυμβίβαστοι άνθρωποι  δεν άντεχαν όλον αυτό τον πόνο και την αθλιότητά γύρω τους. & οι τρεις έβγαζαν ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι σοβαροί κλόουν.

Σήμερα, θα σας διηγηθώ το παραμύθι της μόνης θηλυκής ύπαρξης εκ των τριών Αγίων.

  
Η Κατερίνα γεννήθηκε την πρώτη ημέρα του καλοκαιριού (1/06/ 1940) στην πρωτεύουσα. Με το τέλος της κατοχής σπουδάζει στη δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη. Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους & θεωρείται παιδί- θαύμα. Παίζει σε ταινίες κυρίως την υπηρέτρια & το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο. Τρεις είναι οι βασικότερες ταινίες της: «Το βαρύ πεπόνι» (1977), «Παραγγελιά» (1980), «Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού» (1984). 

  
Γιατί, όμως; Γιατί δεν εκμεταλλεύεται το πηγαίο ταλέντο της; Σε κάθε περίπτωση είχε περισσότερο ταλέντο από άλλες ηθοποιούς της γενιάς της & όμως δεν κατάφερε να τις «ξεπεράσει». Ίσως, αυτό που την εμπόδιζε ήταν ο ίδιος της ο εαυτός. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ή τί φοβόταν ή τι πίστευε. Ίσως φοβόταν τον ίδιο της τον εαυτό. Εκτός, όμως, απ` αυτό η Κατερίνα ήταν πνεύμα ανήσυχο, δεν έμεινε εκεί. Η ηθοποιία ήταν γι` αυτήν, πλέον, κάτι μακρινό. Η Κατερίνα ήταν ποιήτρια. Είχε πολύ περισσότερο ταλέντο από άλλους ποιητές κι όμως δεν κατάφερε να τους «ξεπεράσει». 

«Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;»

Δίκαια ονομάστηκε «Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων»: ήταν ευαίσθητη, γι` αυτό & η γραφή της αιχμηρή & (πολλές φορές) ωμή. Ήταν ασυμβίβαστη γι` αυτό και τόσες κραυγές απελπισίας. Τα «έχωνε» στην εξουσία με τον καυστικό της λόγο γιατί δε φοβόταν τους νταήδες με τις γραβάτες, διότι ήταν αυθεντική.

«Μονάχα σας παρακαλώ μη κουτσομπολεύετε κι αφήστε τη δική μου τη Μυρτώ ήσυχη. Έτσι γεννήθηκε, λυπημένη». Αυτό είχε παραγγείλει για την κόρη της. Αυτό ζήτησε μόνο...

Τα χρόνια κύλησαν... Η Κατερίνα ένιωθε πως είχε κλίσει ο κύκλος της… Αποσύρθηκε στο πατρικό της & τράβηξε για τον δρόμο των Αγίων… Μια χούφτα χάπια & αλκοόλ & πάει, αυτό ήταν. Η Κατερίνα πέρασε στην αιωνιότητα μαζί με τους δύο άλλους Αγγέλους στις 3 Οκτωβρίου του 1993.

Όταν είπα μία φορά σε κάποια καθηγήτριά μου, πως η Γώγου πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, δίπλα στον Καβάφη & τον Καρυωτάκη, με στραβοκοίταξε & μου έβαλε την ταμπέλα «αναρχική» (εγώ ποτέ δεν υπερασπίστηκα την αναρχία & ούτε πρόκειται, τουλάχιστον με τον τρόπο που την υποστήριζε η Γώγου). Θεωρείτε πως ο Ελύτης ή ο Σεφέρης είναι ανώτεροι απ` τη Γώγου; Οπωσδήποτε όχι. Τους θεωρώ ισάξιους. Πρέπει να ξυπνήσουν (ή να αντικατασταθούν- κατά προτίμηση) σιγά- σιγά τα απολιθωμένα ραμολιμέντα του υπουργείου παιδείας & να αρχίζουν να ανανεώνουν τα σχολικά. Διότι αν ξανακούσω την ατάκα: «ηθοποιός που έκανε μικρή καριέρα δίπλα στη Βουγιουκλάκη», για τη Γώγου πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδράσω (ξέρω, ξέρω, το `χω αναφέρει & σε άλλο άρθρο, αλλά τέτοια επίδραση είχε στην ψυχολογία μου, που κάθε φορά που το σκέπτομαι αυτοχαστουκίζομαι- μιλάω σοβαρότατα).

Η γυναίκα αυτή έχει αποτελέσει ουκ ολίγες φορές έμπνευση. Ακόμα & ο τίτλος του ιστολογίου μου είναι εμπνευσμένος από δικό της ποίημα. Τη θαυμάζω, διότι παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζε, ήταν αυθεντική τα `λεγε έξω απ` τα δόντια & ήταν ελεύθερη.

Στην καρδιά κάθε επαναστάτη (όχι ψευτοεπαναστάτη- ψευτοαναρχικού), κάθε ψυχικά τραυματισμένου, κάθε δέσμιου (του εαυτού του), κάθε ονειροπόλου, κάθε ευαίσθητου ήταν, είναι & θα είναι μία απ` τους καλύτερους όλων των εποχών. Φυσικά, μόνο όσοι διαβάσει Γώγου καταλαβαίνουν πως σε καμία περίπτωση δεν υπερβάλω.

Καλό ξημέρωμα.

Μ` έναν σουγιά για φυλαχτό...

Καλησπέρα σας! Ένα ποίημά μου. Απλά…

Ξύπνησα εδώ…

σε ένα δωμάτιο λευκό, στρογγυλό και ψηλοτάβανο,

με ένα έρημο παράθυρο κάπου εκεί ψηλά

με κάγκελα πολλά

και μια πόρτα βαριά, μεταλλική

για να `μια ασφαλής

έτσι μου `χαν πει.

Δε θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ

ούτε και θέλω να μάθω.

Μόνο το γιατί με τρώει.

Θα μου πει κανείς;!

Γρηγόρη, Βάσω…;

Παιδί ήμουν,

κι αν είπα ψέμα,

κι αν έκανα το σφάλμα, 

Συγγνώμη ταπεινά ζητώ,

Γι` αυτό με φέρατε εδώ;

Φίλοι μου, καλοί μου φίλοι…;

Παιδί ήμουν,

κι αν έκανα κάτι που σας πείραξε,

κι αν είπα κάτι παραπάνω,

Συγγνώμη ταπεινά ζητώ,

Γι` αυτό με φέρατε εδώ;

Δάσκαλοι, αρωγοί μου…;

Παιδί ήμουν,

κι αν ήρθα αδιάβαστη,

κι αν έκανα φασαρία,

Συγγνώμη ταπεινά ζητώ,

Γι` αυτό με φέρατε εδώ;

Κοινωνία, αγνή μου…;

Παιδιά ήμασταν,

κι αν τσατιζόμαστε

που καταπατάν το δικαίωμα μας στη ζωή,

κι αν εκνευριζόμαστε

που κλέβουν τα όνειρά μας,

κι αν θυμώνουμε

που μας διαφθείρουν,

κι αν κρίνουμε

τα λάθη των μεγάλων,

κι αν φωνάζουμε

που μας δολοφονούν εν ψυχρώ,

κι αν διαμαρτυρόμαστε

που αδιαφορούν για μας,

κι αν κραυγάζουμε

που αδικούν τις αξίες μας,

κι αν ουρλιάζουμε

για τον βιασμό της Μάνας μας,

Εγώ- Συγγνώμη πια δε ζητώ…

Γι` αυτό με φέρανε εδώ…

                                                                                          -Αθήνα, Σάββατο 26.03.2011-

Καλό ξημέρωμα.

Όταν ο Σωκράτης πήγε για... φραπέ

Καλησπέρα σας!

Μόλις διάβασα το άρθρο «O ANTIΛΟΓΟΣ "ΣΤΟ 100 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ», απ` το ιστολόγιο του Snake ( http://badassmoviesblog.blogspot.com/).

& ναι! Τελικά είμαι 100% σίγουρη! Η γενικευμένη μαλακία στην Ελλάδα δεν στερεύει ποτέ! Εγώ θεωρώ υπερβολικές αυτές τις μαλακίες που γράφει κάθε κομπλεξαρισμένος Νεοελληνάρας & όχι αυτά που γράφει ο Snake!

Γιατί να είμαι υπερήφανη;

Επειδή, η χώρα μου είναι πρωταθλήτρια της λαμογιάς, του ρουσφετιού, του συμφέροντος, της μίζας, της α(ν)εργίας, της κουτοπονηριάς, του συμφέροντος, του μότο «ο θάνατος σου η ζωή μου» ή -εναλλακτικά- «να `μαι καλά ΕΓΩ & στα αρχίδια μου οι άλλοι»; Επειδή, η παιδεία μας φτάνει στο επίπεδο: «Δες έναν παλιομαλάκα! Κουνήσου ρε γαμώ το στανιό μου, έχουμε ένα σωρό γαμωδουλειές να κάνουμε!»;  Επειδή, ο κάθε ασυνείδητος πετάει –στην καλύτερη των περιπτώσεων- τη γόπα  απ` το παράθυρο του αυτοκινήτου του για να μη λερώσει την κουρσάρα του (την οποία αγόρασε με τα χρήματα της επιχορήγησης για 10.000 ρίζες ελιές ενώ αυτός δεν έχει ούτε το 1/3 των ριζών) & παρεξηγηθεί η χαζογκόμενά του;

Επειδή, ακούω από παιδιά της ηλικίας μου να κοιτάνε το επάγγελμα που θα επιλέξουν να τους εξασφαλίζει χρηματικές απολαβές & ΟΧΙ να τους ολοκληρώνει (συγχαρητήρια στους γονείς & την κοινωνία!); Επειδή, ακούω από αγόρια της ηλικίας μου να θέλουν μία γκόμενα (κατά κόσμον μουνάρα)  μόνο & μόνο για να την πηδήξουν & ας έχει IQ ραδικιού & προσωπικότητα 0 (συγχαρητήρια για άλλη μια φορά στους γονείς & την κοινωνία!); Επειδή, ακούω κορίτσια της ηλικίας μου να λένε ότι θέλουν να βρουν έναν ματσωμένο για να τους κάνει ακριβά δώρα & να τους πηγαίνει σε χλιδάτα club (βλ. 2 προηγούμενα);

Επειδή, στρέφουμε τους τουρίστες προς την Τουρκία (& την κάθε Τουρκία), καθώς οι άνθρωποι εκεί είναι ΠΙΟ ευγενικοί & εξυπηρετικοί & οι τιμές πολύ ΠΙΟ λογικές;

Επειδή, το πρωί στη δουλειά καίγεται το τηγάνι του διπλανού μου & δεν το βγάζω από τη φωτιά ενώ το βράδυ πίνω μπύρες μαζί του;

Επειδή, είμαστε μία από τις χώρες με τα περισσότερα ταμπού από το σεξ μέχρι την πολιτική; Επειδή, στα κοινά 16-44 έχουν πέραση τα τούρκικα & τα χαζοελληνικά σίριαλ, η Πάνια, το dancing with papars, το just the 2 of ass, ο Bieber, o Βέρτης & το Sex & the City;

& όχι, μη μου αρχίσετε τα: «Όταν οι Έλληνες δημιουργούσαν πολιτισμό, οι ξένοι παίρνονταν με τους μπαμπουίνους στις μπανανιές/ Όταν ο Πλάτωνας αγόρευε & ο Αριστοφάνης έγραφε κωμωδίες, αυτοί δεν είχαν ανακαλύψει ούτε τη φωτιά». Κατ` αρχάς, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΜΑΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ!!! Ούτε με τον Σωκράτη, ούτε με τον Ελύτη, ούτε με τη Μερκούρη (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων εννοώ τη Μελίνα & όχι την Ειρήνη), ούτε με τον Κακογιάννη. Εν συνεχεία, θα επαναλάβω το: ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΣΚΟΛΛΑΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΔΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΑΡΟΝ & ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΜΕΛΛΟΝ!!!

Τα είπα & ξέσπασα! Τώρα ποιος τ`  άκουσε είναι ένα άλλο θέμα! Πάντως, σ` ευχαριστώ πολύ Snake για την αφορμή που μου έδωσες μέσα απ` το blog σου.

Καλό ξημέρωμα!

Οι Έρωτες & τα Πάθη μου

 

Καλησπέρα σας. Χειμώνιασε για τα καλά & μ` αρέσει!

Στο άρθρο Φοβάμαι... αναφέρομαι σε όλα όσα με φοβίζουν. Σήμερα θα μιλήσω χωρίς φόβο (αλλά με πολύ πάθος) για τα πράγματα που με γεμίζουν & γενικά γι` αυτά που λατρεύω!

Τί αρέσει στη Φλου, λοιπόν; Μ` αρέσουν τα μακαρόνια όπως & αν είναι, εκτός κι αν έχουν ψάρι (πλην σολομού & θαλασσινών- ας το έχουν υπόψη όσοι θα μου κάνουν τραπέζι μελλοντικά), τη μπύρα, το martini (dry: τριμμένος πάγος, μία φέτα λεμόνι & ελαφρώς χτυπημένο, παρακαλώ), τρίγωνα Πανοράματος (Ξεσσαλονίκη for the win!), Brezel (αδυναμία στη Γερμανία, τι να κάνω;).

Λατρεύω υπερβολικά το θέατρο, το διάβασμα, τη μαγειρική & τη μουσική. Ο μεγαλύτερος έρωτάς μου είναι ο κινηματογράφος! Δεν ξέρω πόσα χρήματα έχω ξοδέψει σε DVDs  και σε εισιτήρια (καλά όχι ότι τα βιβλία & τα CDs  πάνε πίσω…). & φυσικά θα συνεχίσω να ξοδεύω! Άλλωστε, όπως έχει πει & ο μεγάλος Νίκος Νικολαΐδης: «Το σινεμά είναι μία καλή άμυνα απέναντι στο φάντασμα του θανάτου. Σου πολλαπλασιάζει τον χρόνο, τις σχέσεις σου, τις ιστορίες σου, και όσο μοναχικός και απόμακρος και αν είσαι, ξαφνικά διαπραγματεύεσαι πέντε χιλιάδες εικόνες, τοπία, σχέσεις και εκεί διακτινίζεσαι, κοντράρεις τον θάνατο και διαμαρτύρεσαι...». Α, ρε Νίκο…

Λατρεύω την παρεούλα μου πολύ πολύ πολύ. Μου λείπουν οι καφρίλες μας, οι μαλακίες μας & γενικά μου λείπετε εσείς μικρά & τρελά συκωτάκια μου! Αγαπώ τον Don Corleone, το ψάρι μου! Είναι μεγάλη μαφία! (Για τους γονείς μου, δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι…)

Αγαπώ το φθινόπωρο & τον χειμώνα γιατί είναι μελαγχολικοί και μυστηριώδεις. Μ` αρέσει η βροχή μετά από μία εκδρομή με καλή παρέα. Μ` αρέσει έξω να χιονίζει ή να βρέχει & εγώ, μέσα να πίνω ζεστή σοκολάτα, δίπλα στο τζάκι & να διαβάζω ένα καλό βιβλίο. Με ξεκουράζει ένα «άκυρο» τηλέφωνο από πρόσωπα που αγαπώ για να δουν τι κάνω. Με χαροποιεί ένα μήνυμα για καφεδάκι από αγαπημένα πρόσωπα μόνο & μόνο για να μου φτιάξουν το κέφι. Τρελαίνομαι για αφήξεις- έκπληξη από πρόσωπα που μου λείπουν. Αγαπώ τη θάλασσα, τον άνεμο, τα δάση, τη νύκτα, το φεγγάρι, μια βόλτα στην παραλία.

Με ταξιδεύει η μουσική του Ξυλούρη,  του Hendrix, του Χατζιδάκι, των Doors, των Κόρε. Ύδρο, των Queen, των Διάφανων Κρίνων, του Tankian, των Τρυπών, του Dylan, του Σιδηρόπουλου, των Pink Floyd, του Άσιμου, των Rammstein, της Αλεξίου.

Με μαγεύει η γραφή της Γώγου, του Goethe, του Καβάφη, του Lorca, του Καρυωτάκη,  του Dostoyevsky, του Αναγνωστάκη, του Gorky, του Αλεξάνδρου, του Brecht, του Καζαντζάκη, του Mann, του Steinbeck, του Ibsen.

Με σαγηνεύει το σινεμά του Νικολαΐδη, του Wenders, του Bergman, του Henckel von Donnersmarck,  του Visconti, του Becker, του Kubrick, του Romero (στις παλιές καλές του εποχές), του Lubitsch (Garbo laughs!), του Haneke, του Polanski, του Jodorowsky, του Herzog, του Pasolini, του Murnau.

Μου δίνει ζωή η πένα (πληκτρολόγιο, στυλό, μολύβι- πείτε το όπως θέλετε). Δε μπορώ να φανταστώ- πλέον- τη ζωή μου χωρίς χαρτί & πένα! Ανακάλυψα σε τι είμαι καλή- έτσι νομίζω δηλαδή- ή (αν θέλετε καλύτερα) τι με γεμίζει! Δε μπορώ να ζήσω χωρίς το γράψιμο. Ένα άρθρο στο blog, έναν στίχο ή μια γραμμή ένα κάτι, είναι πλέον βιολογική ανάγκη!

Θα σας καληνυχτίσω  με ένα απ` τα αγαπημένα μου κομμάτια.

Καλό ξημέρωμα!

Είναι στιγμές που τρελαίνομαι, ΓΙΑΓΙΑ!

Καλησπέρα σας. Κατέβηκα χθες Σύνταγμα για το προκαθορισμένο μάθημα. Ήρθα σε αντιπαράθεση με τους γονείς μου, καθώς δεν ήθελαν να πάω για ευνόητους λόγους. «Αφού & πέρυσι όποτε γίνονταν επεισόδια, τα μαθήματα διεξάγονταν κανονικά & οι μισοί μαθητές  πήγαιναν, γιατί να χάσω το μάθημα;», ωρυόμουν. Με τα πολλά τους έπεισα. Πριν ξεκινήσω μου ήρθαν –ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΤΥΧΗ!!!- τα λόγια ενός καθηγητή μου (ευχαριστώ πολύ Μιχάλη!) στο μυαλό: «Όταν με το καλό θα γίνετε φοιτητές & θα πηγαίνετε σε πορείες για να μάχεστε για τα δικαιώματά σας, να έχετε ΠΑΝΤΑ μαζί σας 3 πράγματα: βαζελίνη, για να βάζετε κάτω απ` τα μάτια, μαντήλι για να καλύπτετε μύτη- στόμα & αθλητικά παπούτσια για να μπορείτε να τρέχετε!». Αφού σιγουρεύτηκα ότι τα είχα όλα μαζί μου, ξεκίνησα.

Όταν έφτασα στη στάση «Πανεπιστήμιο», έβλεπα κόσμο να κατεβαίνει γοργά τις σκάλες με μαντήλια & δακρυσμένα μάτια. Ρώτησα ένα παιδί αν η Παν/μίου είναι καθαρή από συμπλοκές. «Μόνο δακρυγόνα και καπνοί υπάρχουν. Τα επεισόδια γίνονται στο Σύνταγμα», μου είπε διστακτικά & επιφυλακτικά. «Να προσέχεις», μου τόνισε ενώ έφευγα. Έκλεισα στόμα- μύτη με μαντήλι, έβαλα liposan κάτω απ` τα μάτια & ξεκίνησα αποφασιστικά.

Πρώτη φορά βρέθηκα στο κέντρο με επεισόδια. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Δυσκολεύτηκα να αναπνεύσω ενώ τα μάτια μου βούρκωσαν. Έβλεπα ανθρώπους να κατεβαίνουν την Παν/μίου, άλλοι με «κλαμένα» μάτια & άλλοι βήχοντας ενώ οι πιο οργανωμένοι είχαν «περίγραμμα» Maalox στα μάτια & φορούσαν (αντιασφυξιογόνες) μάσκες. Με τον κόσμο που κατεβαίνει την Παν/μίου να πληθαίνει & την ατμόσφαιρα να γίνεται όλο & πιο αποπνικτική, γύρισα σπίτι αφού το μάθημα αναβλήθηκε.

Υπήρχε μία περίεργη ατμόσφαιρα στο κέντρο & δεν ήταν εξαιτίας των δακρυγόνων. Ένιωθα σαν να βρίσκομαι μέσα σε ένα ενεργό ηφαίστειο, το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί.

Η κατάσταση είναι πλέον τεταμένη. Φαινομενικά έχει ξεκινήσει ένας «πόλεμος» ανάμεσα σε λαό- κυβέρνηση. Αυτός ο πόλεμος, όμως, γίνεται ανάμεσα στον ίδιο τον λαό.( & δεν εννοώ τον περίφημο «εμφύλιο» που διατυμπανίζουν οι σοφοί δημοσιογράφοι. Ο εμφύλιος περικλείει ιδεολογίες, «πιστεύω» & πεποιθήσεις. Eίναι ένα μάτσο κωλόπαιδα εναντίον διαδηλωτών. Για αυτό, παρακαλώ τους σοβαροφανείς δημοσιογραφίσκους, να ανοίξουν κανένα βιβλίο ιστορίας & πολιτικής, για να μπορούν να εκφέρουν πιο εμπεριστατωμένες απόψεις!). Οι υπεύθυνοι καθαριότητας του δήμου δεν μαζεύουν τα απορρίμματα, οι εργαζόμενοι των Μ.Μ.Μ. & των δημόσιων υπηρεσιών απεργούν. Ποιους θίγουν αυτές οι απεργίες, τους πολιτικούς; Αυτοί διαμένουν εις τας Εκάλας & τα Κολωνάκια, απ` όπου τα σκουπίδια μαζεύονται. Και τα Μ.Μ.Μ.; σιγά το πρόβλημα, με τη λίμο πάνε στην ιερή εργασία τους. Αντίθετα, όλα αυτά βλάπτουν τους φοιτητές, που βλέπουν την εξεταστική & το 6μηνό τους να χάνονται & τους εργαζομένους, που για να πάνε στη δουλειά τους πρέπει να χρησιμοποιήσουν το αυτοκίνητο με τη βενζίνη να κοντεύει τα 2 €.

Πρέπει να ενωθούμε όλοι μαζί. Όχι, όμως για να κάνουμε δύσκολη τη ζωή των συνανθρώπων μας, αλλά προς όφελος της κοινωνίας. Για μια φορά, ας ακούσουμε τους αρχαίους προγόνους μας και ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΑΝΩ ΑΠ` ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ. Αν η απεργία γίνει «λευκή» (πραγματοποίηση μόνο όσων καταγράφονται στο συμβόλαιο) τότε θα προκληθεί μεγαλύτερη σύγχυση στον κρατικό μηχανισμό & όχι στον κόσμο.

Εδώ που τα λέμε & οι φοιτητές το ίδιο ανεύθυνοι είναι. Γιατί; Διότι δεν κάνουν κατάληψη οι ίδιοι οι φοιτητές αλλά οι πασπ, δαπ, μαπ & πέη μπλε. Οι περισσότεροι δε θέλουν την κατάληψη, διότι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ή απλά δε γουστάρουν να γίνουν αιώνιοι φοιτητές. Αλλά παίρνοντας το πτυχίο θα βρουν δουλεία; Κάντε κατάληψη για το μέλλον σας! Συμφωνώ & με τις 2 απόψεις. Δεν μπορώ να σου στερήσω το δικαίωμα διαμαρτυρίας, αλλά & εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να μου στερήσεις το δικαίωμα στη μάθηση, διότι αυτό είναι μεγαλύτερη δικτατορία. Ντρέπομαι πάρα πολύ που τα κομματόσκυλα ανήκουν στη γενιά μου, διότι θα κάνουν τα ίδια λάθη, τις ίδιες μαλακίες με τους πολιτικούς του σήμερα. Πίστευα πως εμείς θα ήμασταν σωστοί, θα αλλάζαμε την ιστορία…

& οι κουκουλοφόροι; Ωραίο το κολπάκι των κομμάτων «βάζω- 100- νταήδες- να- τα- κάνουν- γυαλιά- καρφιά- &- να- προβάλλουν- την- ειρηνική- πορεία- διαμαρτυρίας- ως- επεισόδια», αλλά φτάνει! Δεν το τρώμε πλέον το παραμύθι σας!

Αστυνομικοί & Μ.Α.Τ. ελάτε απ` την πλευρά μας! Η δουλεία σας είναι να προστατεύετε & να υπερασπίζεστε τον κόσμο. Τι περιμένετε, λοιπόν;! Πετάξτε ασπίδες, όπλα & γκλοπ & ελάτε μαζί μας, δε θα βρεθεί ούτε ένας που θα επιχειρήσει να σας διώξει ή να σας λιντσάρει.

Είμαστε όλοι αδέρφια, παιδία της ίδιας μάνας με πολλά πάθη & μεγάλη ιστορία. Αν ένας λαός ενωθεί μπορεί να κάνει θαύματα. Αλλά & με το να διαμαρτυρόμαστε τι καταφέρνουμε; Αν δεν δοθούν λύσεις άμεσα δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Πρέπει να ρίξουμε λύσεις στο τραπέζι εμείς πρώτοι, ΤΩΡΑ! ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!

Σε κάποιους μπορεί να μην άρεσε η γλώσσα που χρησιμοποίησα, καθώς δε συνηθίζω να μιλάω έτσι. Αν προσβληθήκατε, συγγνώμη, αλλά δε θα ζητήσω συγγνώμη. Αυτοί οι καθωσπρεπισμοί μας φάγανε τόσα χρόνια & φτάσαμε εκεί που φτάσαμε. Ζητώ συγγνώμη για τη ροή του κειμένου μου, διότι «χάνει» από συνοχή. Είμαι, όμως, συγχυσμένη & εξοργισμένη & όποτε είμαι έτσι επικρατεί σύγχυση & στον προφορικό & στον γραπτό λόγο μου.

Καλό σας βράδυ!