Μάνα, μητέρα, μαμά!

Καλησπέρα σας!

Δεύτερη Κυριακή του Μαΐου είθισται να γιορτάζουν τα πλάσματα που μας έφεραν στον κόσμο και μας έκαναν το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή μας, την ίδια τη ζωή. Πρώτα, όμως, ας πιάσουμε το κουβάρι απ` την αρχή.

Όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται πολύ (και όχι μόνο), βγάζουν τα ρούχα τους, ξαπλώνουν στο κρεβάτι, κάνουν γουτουγουτουλιές και μετά από εννέα μήνες προκύπτει ένα -ή και παραπάνω- παιδάκια.

 

 Το βάρος της ανατροφής αυτού του εκκολαπτόμενου κοπρίτη πολίτη πέφτει κυρίως στη μαμά- ο πατήρ συμμετέχει μόνο σε εκδηλώσεις θαυμασμού αυτού του βεληνεκούς:

 

Οφείλουμε να το παραδεχτούμε όλοι: ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΑΣ!!! Όμως κι αυτή, ως άνθρωπος, δεν είναι τέλεια. Μπορεί να μας κουβαλάει εννέα μήνες (ή και όχι, διότι μάνα δεν είναι αυτή που γεννάει ένα παιδί), να μας ξεσκατίζει, να μας θηλάζει, να μας πλένει, να ξενυχτάει στο πλάι μας όταν έχουμε πυρετό, να μας καλύπτει στον μπαμπά, να είναι δίπλα μας όταν τη χρειαστούμε ΑΛΛΑ έχει και κάποια τρομερά ενοχλητικά κουσούρια, που μπορούν να στείλουν κάθε τέκνο έγκλειστο στο Σινούρι.

 

Ναι, αγαπητοί αναγνώστες σωστά μαντέψατε! Το άρθρο αυτό αναφέρεται στη (ελληνίδα) μάνα, που ανά τους αιώνες εξελίσσεται στη μεγαλύτερη απειλή για την ψυχική μας ισορροπία. Ακολουθούν, λοιπόν, μερικά απ` τα πιο all time classics περιστατικά, που σίγουρα έχουν συμβεί σε όλους μας τουλάχιστον μία φορά.

    1)  Ετοιμάζεσαι να βγεις έξω και σου έχει καρφωθεί η ιδέα να φορέσεις εκείνη τη μπλε μπλούζα. Ούτε την χακί ούτε τη μπορντοροδοκόκκινη, ΤΗ ΜΠΛΕ! Ψάχνεις απεγνωσμένα για τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά μέσα στο χάος που λέγεται ντουλάπα και δεν τη βρίσκεις. Τελικά, με βαριά καρδιά, φωνάζεις τη μαμά να σου τη βρει, ενώ σ` έχει ήδη ρωτήσει καμιά εκατοστή φορές αν χρειάζεσαι βοήθεια. Αφού πρώτα σου πετάξει την ατάκα «αν έρθω ΕΓΩ είμαι σίγουρη ότι θα τη βρω!!», έρχεται  σεινάμενη λυγάμενη και με μία αστραπιαία και συνάμα αέρινη κίνηση σου εμφανίζει τη μπλούζα, ΤΗ ΜΠΛΕ ΤΗ ΜΠΛΟΥΖΑ, και ρίχνοντάς  σου την ατάκα δηλητήριο «άλλη φορά να μαζεύεις ΕΣΥ τα πράγματά σου, για να ξέρεις που τα βάζεις…», πάντα φυσικά με έναν ειρωνικό και καλοσυνάτο τόνο στη φωνή (μόνο ΑΥΤΗ μπορεί να κάνει αυτόν τον συνδυασμό), φεύγει με περισσή χάρη και κορμοστασιά νικητή.

 

    2)  Η σχέση αρκετών μητέρων με την τεχνολογία είναι από μηδαμινή έως ανύπαρκτη. Π.χ. η δική μου μητέρα κάνει τα εξής:

       Βήμα 1^ο: ανοίγουμε τον υπολογιστή.

       Βήμα 2^ο: πάμε στα παιχνίδια και ανοίγουμε την πασιέντζα.

       Βήμα 3^ο: κλείνουμε τον υπολογιστή.

Και όλα αυτά σε διάστημα μόλις 10 ετών! Δεν είναι εκπληκτικό;!

Και ενώ είναι ανεπίδεκτη μαθήσεως με τα ηλεκτρονικά (αφού ξέρει να ανοίγει την τηλεόραση και να αλλάζει κανάλια, είναι θαύμα!) μου κάνει και παράπονα. «Σαν τον πατέρα σου είσαι κι εσύ δεν έχεις υπομονή» (πώς γίνεται να έχω πάρει όλα τα στραβά του μπαμπά μου, ακόμα το ερευνώ. Τουλάχιστον, δεν έχω αμφιβολίες για την πατρότητα), «Έλα βρε κοριτσάκι μου να μου δείξεις…», «Αχ! Πετάχτηκε κάτι, τι να κάνω;!» και ως καλή κόρη ανταποκρίνομαι στο απεγνωσμένο κάλεσμα της μάνας για βοήθεια. Όντως, δεν είμαι απ` τα άτομα που φημίζεται για την υπομονή του, αλλά όταν προσπαθείς να της μάθεις ότι λέγεται Mozilla και όχι Godzilla, ότι προφέρεται wireless και όχι βιρελές, ότι όταν μας πεταχτεί κάποιο παράθυρο δε σημαίνει ότι «ο υπολογιστής θα αυτοκαταστραφεί σε 5, 4, 3, 2, 1…» για τουλάχιστον δέκα φορές και καμιά τριανταριά επαναλήψεις τη φορά, είναι λογικό να αρχίζεις να παθαίνεις επιληπτικές κρίσεις. Κατά τα` άλλα «Σιγά μωρέ! Πότε κάθισες να μου δείξεις;;;».

    3)   Νομίζω ότι κοινός παρανομαστής όλων των μητέρων είναι η υπερβολή. «Παιδί μου, πως βγαίνεις γυμνή έξω; Πάρε ένα μπουφάν από πάνω σου!»- ενώ έξω έχει 30°C και τρελή κουφόβραση. «Πάρε χρυσό μου παιδί μια ομπρέλα, για βροχή το πάει»- ενώ χρειάζεσαι γυαλιά ηλίου και καπέλο. «Τρώγε πιο σιγά παιδί της μάνας, θα πνιγείς»- ενώ τρως απλά με μεγάλη όρεξη. «Φόρτισε το κινητό σου αγάπη μου, θα σου κλείσει και μετά να πάθεις κάτι πως θα σε βρούμε;»- ενώ πάς στο σπίτι του κολλητού σου που είναι ακριβώς δίπλα. Γενικά η μητέρα διακατέχεται απ` την τάση να κάνει την τρίχα τριχιά.

      4)  Στους ομηρικότερους καυγάδες ανήκει αυτός του συμμαζέματος του δωματίου, το οποίο σπανίως αποκαλείται δωμάτιο. Προτιμούνται οι όροι χοιροστάσιο, στάβλος, χωματερή, αχυρώνας, κ.λπ. «ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ Σ` ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΣΕ ΦΑΝΕ ΤΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ;;; ΑΛΛΑ, ΒΕΒΑΙΑ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΟΥ!!! ΕΤΣΙ ΘΑ Τ` ΑΦΗΝΩ ΑΠΟ `ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΜΠΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΒΛΟ ΣΟΥ. ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΜΑΖΕΨΕΙΣ, ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΩ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΠΕΤΑΞΩ ΕΞΩ, ΝΑ ΤΑ ΦΑΝΕ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ!!!». Και όλο αυτό το παραλήρημα ξεκίνησε απ` τη φράση σου «Ρε μαμά, σου είπα να μη μαζέψεις, γιατί αλλάζεις θέση στα πράγματα και δεν τα βρίσκω». Οκ, το δωμάτιο είναι χάλια, αλλά όχι κι έτσι όπως το περιγράφει η μάνα. Εγώ το γουστάρω. Δε λέω ότι δεν είναι καλύτερα όταν είναι μαζεμένο, αλλά από τη στιγμή που δεν ενοχλεί εμένα, εσένα τι σε πειράζει;!

  5)  Τις προάλλες βρήκα ένα σημειωματάριο και όταν το άνοιξα από περιέργεια να δω τι είναι, έγραφε μέσα του πότε είχα την πρώτη  κου γρίπη, πότε είπα μαμά, πότε μπαμπά, πότε έβγαλα το πάμπερς, και λοιπές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και όταν ρωτάω τη μάνα μου γιατί απαντάει «Ε, τι;! Να μη θυμάμαι πότε είπες μαμά; Τι θα δείχνω στα παιδιά σου;». Και ξάφνου μου έρχονται στο μυαλό όλες οι φωτογραφίες και τα βίντεο που με τραβούσανε όλα αυτά τα χρόνια. Για το παραμικρό, φωτογραφία. Το παιδί με πυρετό και σπυράκια λόγω ανεμοβλογιάς και πασαλειμμένο με γιαούρτι (true story). Αχ, αν θέλετε ποτέ να με εκβιάσετε, απλά ζητήστε μια φωτογραφία απ` τη μητέρα μου.

    

     6) «Ξύπνα, καρδιά μου, 7.00 θα αργήσεις στο σχολείο» (πέντε λεπτά αργότερα) «ΞΥΠΝΑ! 7.45 ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ!!!». Πετάγεσαι απ` το κρεβάτι και τρέχεις προσπαθώντας να φας πρωινό, να πλυθείς, να ντυθείς μέσα σε δέκα λεπτά και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως είναι 7.15, είσαι σε φάση να κλάψω ή να γελάσω; Κι αν πεις και τίποτα, σου λέει «Εγώ για το καλό σου το λέω, για να μην καθυστερείς στο σχολείο». Αχ, τι καλή;

Παρ` όλα αυτά, μάνα είναι μόνο μία και ό,τι κι αν κάνει πάντα θα ετοιμάζει μια μικρή έκπληξη, θα είναι εκεί να μας υποστηρίξει, θα μας έχει μια ζεστή αγκαλιά. Σ` ΑΓΑΠΩ ΜΑΝΟΥΛΑ!!!