Για τον Μαρκήσιο...

Καλσπέρα σας.

Λογικά θα `χω ξαναπεί, ότι συμφωνώ απόλυτα με τον συγχωρεμένο τον Einstein, στο ότι δύο πράγματα δεν έχουν όριο, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία αν και για το πρώτο δεν ήταν σίγουρος. Απόψε, λοιπόν, θα σας μιλήσω για τον φίλο μου τον… ας τον ονομάσουμε Μαρκήσιο.

Ο φίλος μου ο Μαρκήσιος αποτελεί μια από τις «παράξενες» φιλίες μου και είμαι σίγουρη πως κάποιοι από εσάς θα έχουν μια τέτοια φιλία. Αυτό το παλικάρι ήρθε στη ζωή μου, έτσι ξαφνικά, που λέει και το λαϊκό άσμα (δεν ακούμε σκυλάδικα κατ` τα άλλα, ε;- πάψε φωνή της συνειδήσεως, τι θες πάλι;- να σου υπενθυμίσω ότι δε σε ξέχασα κι ότι υπάρχω ακόμα…- το ξέρεις ότι αυτό είναι αφορμή για να γεμίζουμε χώρο στη σελίδα, έτσι;- προφανώς! πες μου κάτι που δεν ξέρω.- ανάθεμα τώρα κι αν θυμούνται το θέμα του άρθρου, βλάκα!- συμμορφώσουυυυυ.-φύγε παιδάκι μου και πήγαινε να βασανίσεις κανέναν άλλον, διότι σε λίγο θα ξεχάσω κι εγώ τι ήθελα να γράψω.- καλά την κάνω, αλλά να ξέρεις, εδώ γύρω θα `μαι…- ναι, μη σε χάσω κι από πελάτη!). Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, εμφανίστηκε σε μια περίοδο της ζωής μου, που ήμουν τελείως μόνη, ο κολλητός μου έλειπε Θεσσαλονίκη και οι υπόλοιποι φίλοι μου ή δεν με καταλάβαιναν ή ήταν αλλού, οπότε γενικότερα αισθανόμουν και ήμουν μόνη. Οπότε μια μέρα που ήμουν αραγμένη σε ένα πεζούλι και χάζευα τη θάλασσα εμφανίστηκε αυτός. Κάθισε παραδίπλα και κοιτούσε κι αυτός τη θάλασσα. Ξαφνικά έβγαλε το κινητό του απ` την τσέπη και το εκσφενδόνισε στη θάλασσα. Εκνευρίστηκα και ήθελα να τον βρίσω, διότι αγαπώ πολύ τη θάλασσα και δεν μπορώ να βλέπω να τη μολύνουν. Σκέφτηκα, όμως, ότι για να έρχεται εδώ θα την  αγαπάει πολύ και θα τον έχει βοηθήσει, όπως κι εμένα. Κρατούσε ένα πακέτο τσιγάρα. Άνοιξε το πακέτο  κι άναψε ένα. Όταν έφτασε στη μέση περίπου, το έσβησε, το πέταξε και ξεκίνησε να κλαίει. Έκλαιγε με την ψυχή του, έκλαιγε σα μικρό παιδί, έκλαιγε με αναφιλητά, έκλαιγε σα να τα μάζευε καιρό. «Γιατί κλαίς έτσι; Τι σου συμβαίνει;», «Κοίτα τη δουλειά σου κι άσε με εμένα, εγώ σ` ενοχλώ; Ήρθα εδώ για να είμαι μόνος, να μην έχω τον καθένα πάνω απ` το κεφάλι. Άσε με ήσυχο! Αφήστε με όλοι ήσυχο».

Δεν φανταζόμουν τότε το ότι όπως ξεκίνησε η σχέση μας έτσι και θα τελείωνε, με καυγά και φωνές. Σηκώθηκα κι έφυγα και του πέταξα και μια κουκουνάρα στο κεφάλι που είχα μαζέψει καθώς περπατούσα. Πολλές φορές του έχω πετάξει διάφορα ενώ τσακωνόμασταν, μαξιλάρια, ποτήρια, τηλεκοντρόλ, χειριστήριο κονσόλας, τσάντα και άλλα αντικείμενα είτε επικίνδυνα είτε ακίνδυνα για τη σωματική του ακεραιότητα. Είμαι οξύθυμη, τα `χουμε ξαναπεί αυτά, αλλά ο Μαρκήσιος ανήκει στους τρεις ανθρώπους της ζωής μου (και οι τρεις άντρες, δε νομίζω ότι είναι τυχαίο) που μπορεί να με εκνευρίσει σε βαθμό που να πετάω αντικείμενα και να βρίζω σπίτια, θεούς και δαίμονες.  Ένα πεντάλεπτο αργότερα άκουσα βήματα πίσω μου και κάποιον να μου φωνάζει να περιμένω, αυτό δηλαδή που συνέβαινε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα στους καυγάδες μας. Εγώ άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα, αυτός με τράβηξε απ` το χέρι απότομα, «Συγγνώμη…» μου είπε. Τυπικές αντιδράσεις και των δυο μας κάθε φορά που γινόμασταν κώλος, κάθε εβδομάδα δηλαδή.

«Για να `σαι κι εσύ εδώ δεν είσαι καλά. Συγγνώμη για πριν. Έλα, πάμε να καθίσουμε πίσω να σου πω», κι έτσι ξεκίνησε η ιστορία μας. Μιλούσαμε ώρες για μας, γι` αυτά που μας απασχολούσαν… Ήταν μία απ` τις ομορφότερες μέρες της ζωής μου. Με πήγε σπίτι μου και  με καληνύχτισε. Όλο το βράδυ μιλούσαμε με μηνύματα (πόσο μου έχουν λείψει αυτές οι εποχές, όχι μόνο μαζί του, γενικότερα. Χρυσές εποχές με sms, φευ!). Συζήτηση  στη συζήτηση έμαθα ότι είναι κολλητός του πρώτου μου έρωτα, ναι του τύπου που έγραψα ολόκληρο άρθρο για την πάρτι του. Δεν του είπα τίποτα, το είχε καταλάβει, όμως. Με καταλάβαινε χωρίς να μιλήσω και αυτό μου αρκούσε. Είχαμε μια τρομερή επικοινωνία μ` αυτό τον άνθρωπο. Μπορεί να γνωριζόμασταν τόσο λίγο, αλλά καταλαβαινόμασταν χωρίς να μιλήσουμε. Αυτό μου έλειπε αυτή την περίοδο, αυτό ήθελα, αυτό ζητούσα. Ήρθαμε πολύ κοντά, μιλούσαμε συνεχώς στο τηλέφωνο, βγαίναμε μαζί, παράτησα τους πάντες για να είμαι μαζί του. Είχαμε αναπτύξει μια πολύ παράξενη σχέση αλληλεξάρτησης, τις μέρες που δεν μιλούσαμε δεν ήμουν καλά. Τις μέρες που δε βλεπόμασταν ερχόταν κάτω απ` το σπίτι μου και μιλούσαμε ή απλά κοιταζόμασταν από το παράθυρο. Και γενικά μάλλον είχαμε έρθει πιο κοντά από όσο έπρεπε...

Έτσι ξαφνικά όπως γνωριστήκαμε άλλο τόσο άδοξα σταματήσαμε να μιλάμε, ή καλύτερα σταμάτησε να μου μιλάει. Σταμάτησε να μου τηλεφωνεί, να βλεπόμαστε, πήγαινα σπίτι του και όλο μου έλεγε η μαμά του ότι έλειπε. Ώσπου μια μέρα τον πέτυχα μόνο του, του ζήτησα εξηγήσεις, γιατί σταμάτησε να μου μιλάει χωρίς λόγο. Δεν είχε απάντηση. Πλακωθήκαμε άγρια: βριστήκαμε, χαστουκιστήκαμε, του πέταξα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Στο τέλος μπήξαμε κι οι δυο τα κλάματα και έφυγα κοπανώντας την πόρτα πίσω μου. Δεν τον ξανάδα από τότε. Δεν ήθελα να τον ξαναδώ, είχε πεθάνει για μένα.

Πριν από μερικούς μήνες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν κοινό μας γνωστό, στο οποίο μου ανακοίνωσε το εξής: Ο φίλος μου ο Μαρκήσιος, λοιπόν, διαγνώστηκε προσφάτως θετικός στον ιό του HIV. Και εδώ έγκειται η πρόταση εισαγωγής που έκανα πιο πάνω, διότι ο λόγος, για τον οποίο ο φίλος μου ο Μαρκήσιος κόλλησε AIDS είναι δική του ευθύνη (κατά 80%). Το παλικάρι, λοιπόν, αφενός έκανε σεξ χωρίς προφυλακτικό και αφετέρου πήγε με μία κοπέλα, η οποία είναι συνομήλική μου και έχει πάρει ό,τι πετάει, κολυμπάει, περπατάει, έρπετε, κινείται υπογείως κ.λπ.- you get my point. Στατιστικά, λοιπόν, και μόνο έχοντας ενεργή σεξουαλική ζωή από τα δεκατέσσερα, τρεις συντρόφους σε εβδομαδιαία βάση κατά μέσω όρο (ούτε κάνω πλάκα, ούτε είμαι υπερβολική) και- στο δίνω αυτό, αν και δεν είμαι σίγουρη-  παίρνοντας προφυλάξεις στατιστικά σίγουρα θα έχεις κάποιο «σεξουαλικό» παράσημο,  από το πιο απλό, π.χ. έρπη (που έχει το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού) μέχρι κάτι πιο περίπλοκο όπως μια εγκυμοσύνη. Όταν, λοιπόν, αγαπητέ μου Μαρκήσιε αποφασίζεις να κάνεις σεξ με μία τέτοια κοπέλα χωρίς προφύλαξη, είσαι το λιγότερο βλάκας. Μάλλον, όχι, δεν είσαι βλάκας, ανώριμος είσαι και δεν έχεις πάρει τη ζωή (σου) ακόμα στα σοβαρά.

Αυτή, όμως, πρέπει να την εκτελέσουν. Αν δεν το ήξερε είναι ηλίθια, διότι δεν εξετάζεται. Αν το ήξερε και το έκανε εσκεμμένα- που κατ` εμέ αυτό ισχύει- είναι ανεύθυνη και σκατόψυχη. Το να γνωρίζεις ότι έχεις μια τόσο σοβαρή μεταδιδόμενη ασθένεια και να συνεχίζεις να κάνεις σεξ έστω και με προφυλάξεις είναι ανεύθυνο . Το να γνωρίζεις ότι έχεις μια τόσο σοβαρή μεταδιδόμενη ασθένεια και να συνεχίζεις να κάνεις σεξ χωρίς προφυλάξεις δείχνει σκατοψυχία, μαυρίλα και χαιρεκακία. Δεν μ` αρέσει που το λέω και ίσως να δείχνει μικρότητα, αλλά κάτι τέτοιους ανθρώπους τους σιχαίνομαι και τους μισώ.

Παρ` όλα αυτά, παρ` όλο που ζήτησε να με δει, δεν είχα το κουράγιο. Τελικά, ανέβηκε εδώ στη Γερμανία να με βρει. Την πρώτη μέρα δε δέχθηκα να τον δω. Τη δεύτερη πήγα, απλά και μόνο να μιλήσουμε. Και μιλήσαμε, αλλά κάτι μέσα μου είχε πεθάνει. Δεν ένιωθα έτσι όπως ένιωθα παλιά, νόμιζα ότι είχα απέναντί μου έναν άλλον άνθρωπο…