Καλημέρα
σας!
Τι κάνετε,
πώς είστε; Σας επιθύμησα μικροί μου αναγνώστες και το ξέρω ότι σας έλειψα! Δεν
είναι ότι σας είχα γραμμένους όλο το καλοκαίρι επειδή περνούσα απερίγραπτα
όμορφα και δεν μου καιγόταν καρφάκι που σας άφηνα να λυσσάτε λόγο της απουσίας
μου είμαι καλά ψυχολογικά, γι` αυτό και η μακρόχρονη απουσία μου. Πριν από
δεκαεννέα ημέρες, αγαπητοί αναγνώστες, συμπλήρωσα τα 20 και έχω κατάθλιψη. Οι
μεγαλύτερες ηλικίες θα με κράξετε, το ξέρω, αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Ακούστε να δείτε.
Η εξεταστική
του Σεπτεμβρίου πάει, χάθηκε, άντε γεια. Για την οποία αναγκάστηκα να φύγω απ`
τα Σύβοτα απ` τις 18 Αυγούστου και να χάσω μερικές έξτρα εβδομάδες ξεκούρασης (και
όχι μόνο), καθώς με περιμένει ένας δύσκολος χειμώνας. Ο κολλητός μου νοσηλεύεται
στο νοσοκομείο, ευτυχώς εκτός κινδύνου (πλέον). Την περίοδο Ιουλίου-
Σεπτεμβρίου έχασα τρία πολύ σημαντικά πρόσωπα απ` τη ζωή, οπότε όταν πλησιάζουν
οι ημερομηνίες αυτές πέφτω σε κατάθλιψη. Η έμπνευσή μου έχει πιάσει (απο)πάτο,
καθώς έχω να γράψω στίχο/ αράδα ενάμιση χρόνο τώρα.
Έχω την
ανάγκη να φύγω. Να πάω κάπου μόνη μου, χωρίς παρέα και τεχνολογικά επιτεύγματα.
Δε με νοιάζει το που, αρκεί να έχει θάλασσα. Θέλω μονάχα θάλασσα, ηρεμία και
κρασί- πολύ κρασί. Θέλω να αδειάσω τις σκέψεις μου, το μυαλό μου, να δω τι (και
ποιους) χρειάζομαι αυτήν την περίοδο της ζωής μου και να την οργανώσω κάνοντας
άρδην αλλαγές. Να βρω και να μάθω τον εαυτό μου, να δω τι σκατά τρέχει με μένα.
Ίσως φταίει
και το γεγονός ότι έγινα είκοσι. Μπορεί να με φοβίζει το γεγονός ότι μπήκα στη
δεύτερη δεκαετία. Τέρμα το 1. Από δω και πέρα δεν έχω περιθώρια για λάθη. Είμαι
ενήλικη πια, αυτά δεν συγχωρούνται. Πρέπει να δείξω σοβαρότητα και
συνειδητοποίηση. Δεν αισθάνομαι ακόμα έτοιμη.
Απ` το
δημοτικό, θυμάμαι, οι δασκάλες έλεγαν στους γονείς μου ότι ήμουν ώριμη και
συνειδητοποιημένη τόσο για την ηλικία όσο και με τους συνομήλικους μου.
Κουράστηκα! Κουράστηκα να είμαι η σοβαρή και η ώριμη που νταντεύει τους άλλους,
που πρέπει να είναι πάντα χαρούμενη για να μη δυσαρεστηθούν οι άλλοι. Φτάνει! Θέλω
να ζήσω κι εγώ για μένα και όχι για τους άλλους. Μου αξίζει μετά από τόσα
χρόνια «κοινωνικής προσφοράς».
Το 19 όμως θα
μείνει. Για σας θα είμαι για πάντα η 19χρονη Φλου, και το βιογραφικό μου δε θα
αλλάξει, όλα θα έχουν ξεκινήσει πριν από 19 χρόνια…
Καλό ξημέρωμα.
