Καλησπέρα σας. Περάσανε αρκετές μέρες χωρίς να γράψω. Μια το ένα, μια το άλλο… Είμαι στο τρέξιμο αυτές τις μέρες.
Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω για τον μικρό φτερωτό διάβολο, τον Έρωτα. Τι ξέρει μια (σχεδόν) 19χρονη για τον Έρωτα. Οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει για τον Έρωτα, αρκεί να τον έχει ζήσει με όλη του την ψυχή. Μια φορά ερωτεύτηκα, και ήταν αρκετή. Ο Έρωτάς μου ήταν της κατηγορίας «χωρίς ανταπόκριση», άρα και πολύ επώδυνος. Το τί και το πώς, το περιγράφει το ακόλουθο ποίημα:
«Ήρθε στη ζωή μου όπως ο Ήλιος τη δροσάτη αυγή,
για να δώσει πνοή σε όλη την πλάση
μετά τη νεκρική γαλήνη του Φεγγαριού…
Το ανάστημά Του επιβλητικό,
και το πρόσωπό Του σαν ο Απόλλωνας να το `χε ευλογήσει ·
Μα το βλέμμα Του είναι αυτό που πιο πολύ με έλκει,
όπως το χέρσο Έδαφος αχόρταγα το νερό
όπως ο μακρινός Βορράς επίμονα την πυξίδα.
Ήταν κάπου μέσα στο πλήθος εκεί Τον πρωτοείδα.
Φορούσε το μαύρο της ζωής και ξεχώριζε απ΄τους άλλους,
όπως το Φεγγάρι απ΄τα άλλα άστρα.
Δεν μπορούσα να στρέψω το βλέμμα μου αλλού-
Εκείνη τη στιγμή κανένας άλλος, μονάχα Αυτός εγώ και η μοίρα
που έπλεκε τα ερωτικά μας μονοπάτια ώστε ποτέ να μην συναντηθούν.
Τον γνώρισα ένα χρόνο μετά.
Ελπίδα καμιά δεν μου ΄δώσε·
Και εγώ, όμως, μέσα μου βαθιά γνώριζα την αλήθεια,
που μόνο πόνο στάζει.
Όμως Τον έβλεπα και αυτό μου έφτανε…
Με κοιτούσε και η ανάσα μου εξασθενούσε,
το κορμί μου έχανε απαλά τη δύναμή του…
Μου μιλούσε και ξεχνούσα τα πάντα,
σαγηνευόμουν από τα λόγια Του...
Σε λίγο, όμως, ο ονειρικός εφιάλτης μου τελειώνει·
Φεύγει, χαράζει τον δικό Του δρόμο…
Θέλω να τρέξω και να Του φωνάξω:
«Σ΄αγαπώ…
τίποτα άλλο δεν έχω να πω,
πιο ειλικρινές, πιο αγνό.
Σ` αγαπώ…
όπως η νύκτα τα όνειρα
όπως ο διάβολος το σκοτάδι
όπως η ψυχή την ελευθερία.
Θα σε σκέφτομαι…
όπου κι αν πας,
ό,τι κι αν κάνεις.
Η σκέψη μου θα είναι μαζί Σου.
θα σε συντροφεύει ακόμα και όταν αλλάξω πορεία…
Εσύ, όμως, που ποτέ δεν νοιάστηκες για μένα,
θα με λησμονήσεις
σύντομα
θα λησμονήσεις ότι υπήρξα.
Θα είμαι μία θολή ανάμνηση του παρελθόντος
που πάντα θα σε συντροφεύει…»
Πονάω…
Αχ! να ΄ξερες μόνο πόσο πολύ πονάω…
Μόνο εσύ, Καλή μου, μπορείς να με βοηθήσεις.
Εσύ μόνο μπορείς να απαλύνεις τον πόνο μου
για λίγο,
που τόσο φριχτά αφόρητος είναι.
Δωσ΄μου τα γιατρικά σου, Καλή μου-
αυτά που με κάνουν να ταξιδεύω
και δεν Tον θυμάμαι
για λίγο·
Δωσ΄μου τα ξόρκια σου , Καλή μου-
αυτά που τον φτιάχνουν σαν ωραία ψευδαίσθηση
και μένει μαζί μου
για λίγο·
Δωσ΄μου τα γιατρικά σου, Καλή μου-
αυτά που σταματούν τη σήψη της πληγής μου
και τον λησμονώ
για λίγο·
Δωσ΄μου το μαύρο φυλαχτό σου , Καλή μου
αυτό που διώχνει την ανάμνησή του
και εξαφανίζεται
για λίγο·»
-Ρόδος, Δευτέρα 24.05.2010-
«Καψούρα μου εσύ», μου είπε μια φίλη μου όταν το διάβασε. Μόνο έτσι μπόρεσα να περιγράψω τα συναισθήματά μου για `κείνον. Σε πολλούς θα θυμίσει συγκερασμό Πολυδούρης και Καβάφη. Δεν κρύβω τις επιρροές μου, άλλωστε στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Τέλος πάντων, πάλεψα με τους δαίμονές μου και κατάφερα να τον ξεπεράσω.
Μετάνιωσες καθόλου; Ασφαλώς και όχι. Όσοι ερωτεύτηκαν έστω και μια φορά στη ζωή τους είναι ευλογημένοι.
Ακούω συνομήλικές μου να λένε ότι θέλουν να βρουν κάποιον που να έχει χρήματα! ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ ( δεν έχουν κανένα άδικο μετά να μας κακολογούν εμάς τις γυναίκες)!!! Ποτέ στη ζωή μου δε σκέφτηκα το χρήμα. Δεν το παίζω υπεράνω, αλλά, πιστέψτε με, είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί. Δε θα θυσίαζα ποτέ έναν αληθινό έρωτα για μερικά χρήματα. Αντίθετα θα έκανα τα πάντα για έναν έρωτα. Ένα τόσο όμορφο συναίσθημα, πως γίνεται να το «ανταλλάσεις» με κάτι, οτιδήποτε είναι αυτό. Αν η ζωή μας είχε περισσότερο έρωτα θα ήταν πολύ καλύτερη. Γιατί; Μα γιατί είναι το συναίσθημα που μας γεμίζει και μας ολοκληρώνει σαν ανθρώπους.
Θα σας καληνυχτίσω με κάτι που είπε η Μαλβίνα: «Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι κι άσχημοι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν.»
Καλό σας ξημέρωμα.
